Review: Halo 5: Guardians Xbox One

Halo is natuurlijk het paradepaardje van de Xbox. Eind vorig jaar konden we al aan de slag met bijna alle voorgaande Halo-delen op de Xbox One met Halo: The Master Chief Collection, maar nu is er dan eindelijk een nieuw deel verschenen dat volledig voor de Xbox One is gemaakt, namelijk Halo 5: Guardians. 343 Industries heeft dan ook maar gelijk besloten om een aantal dingen om te gooien. Op een aantal vlakken is dit zeker een vooruitgang, maar helaas zijn er ook wel wat opofferingen gedaan.

Chief versus Locke?

Halo 5: Guardians werd gepromoot als de strijd tussen het Blue Team van Master Chief en Fireteam Osiris van Spartan Locke. Er werd zelfs gesuggereerd dat Master Chief niet de held is die we kennen, maar een schurk. Het verhaal in de game is echter anders. Master Chief weigert na een missie om terug te keren om verslag te doen, en besluit om naar Cortana op zoek te gaan, die toch niet dood blijkt te zijn. Spartan Locke krijgt de taak om hem terug te halen. Natuurlijk zit er wat meer achter, maar dat ga ik niet verklappen. Verwacht in ieder geval geen grootse strijd tussen Master Chief en Spartan Locke.

De campaign is overduidelijk gemaakt voor co-op. Je bent namelijk altijd in een squad met vier man, dus ook als je alleen speelt. Overigens heeft je squad niet echt een plek in het verhaal. Je komt niks over je squadmates te weten, dus eigenlijk bestaan ze alleen maar om door menselijke spelers te worden vervangen, zodat je niet met vier dezelfde characters rondloopt. Daarnaast is de AI van je squadmates dramatisch. Ze staan soms midden op het slagveld terwijl ze overhoop worden geknald en geven elkaar geen goede dekking als ze jou proberen te reviven. Vaak gingen ze bij mij én voor én dood als ze me probeerden te reviven, dus had ik net zo goed direct voor restart checkpoint kunnen kiezen. Wel kan je ze wat commando's geven, maar verwacht hier niet al te veel van. Je kunt ze bijvoorbeeld naar een bepaalde plek sturen of op een vijand laten focussen. Je geeft je commando's echter aan het gehele team, dus kan je niet afzonderlijk je squadmates positioneren. Online co-op is dus de beste oplossing, alleen is er helaas geen matchmaking aanwezig.

Naast het tegenvallende verhaal en de waardeloze AI van je squadmates, is de campaign ook nog eens behoorlijk eentonig. Maak alle vijanden af, ga naar het volgende gebied en herhaal dit een aantal keer, waarna je de missie hebt gehaald. Daarnaast wordt dezelfde eindbaas ook meerdere keren in de game gebruikt, dus ook daar is geen afwisseling in te vinden. Ook speel je maar drie van de vijftien missies met Master Chief, wat ik best bijzonder vind. De campaign is ook nog eens vrij kort. In zoén zes uur was ik alweer bij de credits.

Meer is niet altijd beter

343 Industries zag het als een prioriteit om de game te laten draaien met een stabiele framerate van zestig frames per seconde. Dat is zeker geslaagd, waardoor alles er lekker vloeiend uitziet. Helaas heeft dit ook wat negatieve gevolgen. De grootste daarvan is het ontbreken van splitscreen. Dit vind ik zo ontzettend jammer, want Halo heb ik altijd meer met vrienden gespeeld dan alleen. De ontwikkelaar heeft al aangegeven dat we sowieso geen splitscreen hoeven te verwachten met een patch, want dat is technisch gezien onmogelijk. Wel zal de studio voor Halo 6 opnieuw een overweging maken om splitscreen in de game te stoppen, en ik hoop echt dat dat gaat gebeuren, al is het maar met slechts twee man in plaats van vier. Verder zorgt de hoge framerate voor wat pop-up en hebben de animaties van de anderen in het beeld een wat lagere framerate, wat er een beetje gek uitziet. De cutscenes zien er daarentegen schitterend uit, al draaien die wel op dertig frames per seconde voor het filmische effect. Ook de muziek is weer fantastisch. Bij het iconische gezang in het hoofdmenu van de game moet ik toch elke keer weer meezingen.

Even wennen

Bij een shooter is het natuurlijk van groot belang dat het lekker knalt. De controls moeten goed aanvoelen. Ik had zeker in het begin echter enorm veel moeite met richten. Er zit namelijk aim acceleration in de game, wat betekent dat je sneller roteert als je in dezelfde richting blijft roteren. Wanneer je vervolgens in de buurt van een vijand bent, remt het roteren hard af. Hierdoor schoot ik regelmatig langs de vijand of stopte ik te vroeg met roteren. Inmiddels ben ik er redelijk aan gewend, maar het was wel even zoeken.

Er zijn ook een aantal nieuwe gameplaymechanismen toegevoegd die gelukkig wel goed aanvoelen. In mijn Gespeeld van de bèta van begin dit jaar heb ik het hier al uitgebreid over gehad. Zo heb je nu een Thruster Pack om een kleine boost te doen, kan je over muren heen klimmen, met volle vaart tegen een enemy dashen en een Ground Pound uitvoeren. Deze nieuwe Spartan abilities brengen wat vernieuwing in de serie.

Chaos en balans

De campaign van Halo 5: Guardians viel me dus tegen, maar er is nog altijd de multiplayer. De multiplayer is voor mij ook vele malen belangrijker, want dat is iets wat ik blijf spelen. Met de campaign ben ik na én à  twee keer vaak wel weer klaar. De multiplayer is onderverdeeld in twee verschillende hoofdmodi.

De meest vernieuwende hoofdmodus is Warzone. In deze modus speel je met twaalf tegen twaalf man op enorme maps. Hierbij zijn er ook nog AI-spelers aanwezig om het spelersaantal nog verder te verhogen. Het doel is om als eerste 1000 punten te verzamelen, of de core in de basis van het vijandelijke team uit te schakelen. Dat laatste is ontzettend lastig en heb ik nog geen én keer meegemaakt. Hiervoor moet je namelijk de drie basissen op de map tegelijkertijd in je bezit hebben, zodat je de vijandelijke hoofdbasis binnen kan komen en de core kunt bereiken. 1000 punten halen is dus het belangrijkste. De snelste manier om dit te doen, is om de grotere eindbazen die af en toe spawnen als eerste af te maken. Je krijgt hier namelijk tussen de 25 en 150 punten voor, wat best veel is. Er is ook een iets aangepaste versie van Warzone, namelijk Warzone Assault. Deze modus doet heel erg denken aan de Rush-modus van de Battlefield-serie. Eén team moet namelijk de basissen én voor én veroveren om bij de core te komen, terwijl het andere team dit uiteraard moet voorkomen. Zodra een basis is veroverd, kan deze niet terug worden veroverd en moet het verdedigende team zich dus terugtrekken.

In Warzone vind je de power weapons en voertuigen niet op de map, maar kan je deze halen uit REQ Stations met REQ-cards. Hoe dit precies in zijn werk gaat, kan je lezen in mijn Preview vind dit systeem toch een klein beetje als pay-to-win aanvoelen. Je kan dan weliswaar niet twee keer vlak achter elkaar een Scorpion-tank ophalen, maar je kan er wel én ophalen als je het juiste kaartje hebt. Zonder kaartje heb je gewoon dikke pech en moet je het met de mindere voertuigen doen waarvan je wel kaartjes hebt. Als je geld uitgeeft voor REQ-bundles, kan je sneller een Scorpion-tankkaartje vinden dan door gewoon te spelen.

De klassieke vier-tegen-vier-multiplayermodi zijn ook weer aanwezig via Arena. Denk hierbij aan Slayer, Capture the Flag en SWAT. Mocht je liever als lone wolf spelen, dan kan je de free-for-all-modus spelen. Al deze Arena-modi zijn goed gebalanceerd en hebben al een aantal zeer spannende potjes opgeleverd met maar een paar punten verschil. Iedereen begint met dezelfde loadout en moet op de map de power weapons vinden. Er zijn geen Ordnance Drops meer, dus spelers die goed bezig zijn worden niet extra beloond. Het draait dus puur om skills en goed teamwerk, en zo zie ik dat graag.