Review: Lost Sphear PlayStation 4

Lost Sphear is de tweede game van Tokyo RPG Factory en is net zoals zijn voorganger I Am Setsuna geïnspireerd op JRPG's uit de jaren '90, daarbij kan je denken aan games zoals Chrono Trigger en Secret of Mana. Dit zijn games die ik heel veel heb gespeeld en die mij nog altijd een warm gevoel bezorgen. Lost Sphear legt de nadruk op het vertellen van een verhaal, op uitdagende gevechten en op het herbeleven van de gouden tijd van de JRPG's. Nu maar hopen dat de game mij terug kan nemen naar de oude tijd, maar ook een hele nieuwe ervaring weet te bieden.

Het verhaal van Kanata

De game begint zonder enige introductiefilmpjes en je wordt meteen in het verhaal gegooid. De wereld wordt bedekt door witte vlekken die mensen, voorwerpen en locaties doen verdwijnen. In een droom wordt Kanata, de protagonist, bewust gemaakt van zijn vermogen om deze verloren herinneringen te herstellen. Na het ontwaken, gaat hij met zijn twee vrienden Locke en Lumina de wereld in om te ontdekken wat zijn kracht behelst en of hij hiermee de wereld kan bevrijden van de witte plaag. Het avontuur blijft interessant door verschillende onthullingen, plot twists en reisgenoten die allemaal hun eigen persoonlijkheid hebben. Dat zorgt vanzelf voor typische JRPG-humor en drama.

Lost Sphear is behoorlijk lineair ondanks enkele omwegen en het gebrek aan sidequests is een minpunt. De sidequests lijken gekoppeld aan het verhaal en je moet ze doen om verder te komen in de main story. Ik dacht bijvoorbeeld een bijzondere plaats te ontdekken in de Shipsink, maar het volledig verkennen van deze dungeon leverde weinig op. Zo bleek het geen extra dungeon, maar een locatie die je later in het verhaal gaat bezoeken. Elke keer als je de wereld ontdoet van de witte plaag hoop je op een extra dungeon, maar helaas horen alle locaties bij het verhaal. Soms kom je een afgesloten kist tegen die je later kunt openen, maar dit is niet echt een uitdaging en biedt niets nieuws. Ik had nog wel wat extra sidequests verwacht om wat meer diepgang aan de nieuwe reisgenoten te geven of om meer over de Vulcosuits te weten te komen en/of te versterken.

De semi-actieve gevechten

Het Active Battle System was in verschillende JRPG's de manier om een realistisch gevecht te simuleren. Games zoals Chrono Trigger en de oudere Final Fantasy-titels maakten er veelal gebruik van. Voor gamers die dit niet gewend zijn, is het misschien een verouderd systeem, maar ik vond geweldig om een RPG weer zo te ervaren. Het is leuk om in het menu de juiste aanval te zoeken, gebruik te maken van de Momentum aanvallen, om te wisselen in de Vulcosuits met een geheel nieuw menu aan aanvallen of om te vloeken wanneer je personage wordt gedood tijdens deze bezigheid. Ondanks alle menu's ben je actief met het gevecht bezig. De Momentum aanvallen zijn gemakkelijk te gebruiken, je kunt ze opsparen voor tactische zetten en ook gebruiken voor de speciale moves.

De Vulcosuits zijn een leuke toevoeging aan je arsenaal en versterken de special moves. Ook heeft iedere Vulcosuit zijn eigen signature moves die zorgen voor krachtige aanvallen en combo's. Helaas lijken ze niet goed geïntegreerd te zijn in het verhaal. Er wordt weinig over uitgelegd en soms lijkt het geen verschil te maken of je de Vulcosuits aan hebt of niet. Het andere grote probleem is dat ze veel energie gebruiken die je allemaal deelt. Het ijzeren harnas is in het begin van de game alleen op te laden met een moeilijk te vinden item of in de Inn. Dus als je niet de hele tijd heen en weer wil pendelen, dan is de kans groot dat je de Vulcosuits weinig gaat gebruiken.

Old school of same school?

De beschreven terugkeer naar het Active Battle System past zeker in het old school straatje. Dit geldt zeker ook voor de eindbazen in deze game die net zoals de JRPG's uit de jaren negentig vaak heel uitdagend zijn en een bepaalde strategie voor de overwinning vereisen. Het is zeker aan te raden om te saven voordat je een poging waagt. Een overwinning is de eerste poging namelijk zeker geen garantie. Je kunt niet zomaar erop los slaan en het is verstandig om het team te verspreiden om grote schade te voorkomen. Door gebruik te maken van al je technieken kom je het zwakke punt van de eindbaas uiteindelijk tegen. O ja, pas wel op. Soms kunnen ze na hun verlies exploderen waardoor je alsnog verliest.

Het old school karakter van de game heeft helaas ook een bijkomend risico. Lost Sphears verhaal is niet bijzonder origineel en volgt veel geijkte paden. Dit maakt bepaalde gebeurtenissen voorspelbaar en zorgt niet voor grote verrassingen wanneer je een ervaren JRPG-speler bent. Zo is er meer dan genoeg voorspelbare intrige en komen ook de clich's aan bod. Die gaat die kant op, de ander heult wellicht met de vijand en ga zo maar door.

Het gebruikte beeldmateriaal in deze review is gecaptured tijdens onze speelsessie op de PlayStation 4.