Review: Metro Exodus Xbox One

We kregen bij Gameliner al op tijd een ticket voor Metro Exodus. Dit keer is het een treinticket, want we gaan met Artyom de woeste wijde wereld in. Eindelijk laten we het grauwe bestaan van het metrosysteem achter ons. Maar wat staat onze Russische post-nucleaire oorlogs-padvinders te wachten? Zal het lachen, gieren en brullen worden terwijl je het zwaar nucleaire Moskou achter je laat, of gaan we weer dezelfde narigheid tegenkomen als de voorgaande delen? Het antwoord is vooral DA, maar ook NET.

Degelijke Russische Kwaliteit

De Metro gamereeks behoort tot mijn favorieten onder de FPS-games. De games zijn gebaseerd op de boeken van Dmitry Glukhovsky en hij is vanaf het eerste deel ook zelf betrokken geweest bij de development. Metro 2033 werd door ons lovend ontvangen, waarbij zowel ex-GL lid Klaas op de PS3 alsook Wouter voor de pc de game 5 sterren gaven. Metro Last Light werd door Bob wat kritischer beoordeeld, al zou ik er zelf toch minimaal 4 sterren aan hebben gegeven. Het enige probleem dat ik met Metro Last Light heb, is dat de endgame niet zo spannend en gaaf is als bij 2033. Het is bijna zes jaar wachten geweest op een vervolg op Metro Last Light. Om heel eerlijk te zijn had ik niet meer verwacht dat er nog een vervolg zou komen, dus toen Metro Exodus werd aangekondigd in 2017 kwam dit als een aangename verrassing. Ik heb expres zo min mogelijk trailers, footage en nieuws erover gelezen, om voor mezelf de spoilers te minimaliseren. Wat ik echter al wel had gelezen, was dat de game “much bigger” zou zijn, met veel meer open gebieden. Dat zag ik niet per se als een pré.

Ik heb laatst in een drie van die over de Metro-games aangegeven wat naar mijns inziens de Metro-serie zo gaaf maakt. De serie heeft die zeldzame kwaliteit die bijvoorbeeld Half-Life ook heeft, in dat het uitzonderlijk goeie afwisseling en pacing heeft. Wanneer iets langdradig of eentonig dreigt te worden, ga je weer iets anders doen, naar een totaal nieuw gebied of komt er een plottwist. Combineer dit met goeie graphics, geluid, sfeer en gameplay en je hebt digitaal goud in handen. Zou Metro Exodus ook weer hetzelfde weten te flikken? Sowieso ziet Metro Exodus eruit om door een ringetje te halen, met prachtige gebieden en woningen vol details. Daarnaast is het qua sound en acteerwerk ook weer super. Maar daar had ik al wel vertrouwen in, het ging mij meer om de nieuwe wegen die worden ingeslagen bij Metro Exodus. Een andere setting en letterlijk nieuwe Russische spoorwegen inslaan klonk gelijk als een goed idee, maar gaat het dan niet teveel afwijken van de voorgaande Metro ervaringen? Hierover maakte ik mij veel zorgen, maar na een paar uur spelen verdween mijn twijfel als post-apocalyptische sneeuw voor de zon.

#metro Movement

Metro Exodus begint vertrouwd in het Metrosysteem van Moskou, waar je in je uppie als Artyom op verkenning bent gegaan (heel slim). Het is inmiddels een jaartje of twee geleden dat de perestrojka van Metro Last Light plaatsvond en Artyom is op zoek naar tekenen van leven buiten Moskou. Uiteraard verklaart iedereen hem voor gek, maar wij weten wel beter, de game heet immers niet voor niets Exodus! Wanneer je op een gegeven moment met je vriendinnetje Anna buiten op verkenning bent, kom je een trein tegen. Wat da fuckski? Zijn er dan toch mensen nog buiten de Metro van Moskou in leven? Wat blijkt: Vrijwel iedereen wordt bedot in de Metro. Een paar factie-leiders weten namelijk hoe het echt zit: de oorlog is eigenlijk nooit opgehouden en er is nog meer dan voldoende leven buiten Moskou. Dit houden de leiders echter geheim om redenen die niet helemaal duidelijk zijn aan het begin.

Artyom en zijn Spartan matties comrades “pikken this not longer” en jatten een trein. De pa van je geliefde Anna zit door toeval hierbij ook (letterlijk) in dit schuitje, en hij is iemand die er al wél van wist dat er buiten Moskou nog zat leven is. Vanaf dat moment ga je een lange treinreis tegemoet naar Yamantau Base, gelegen in het Oeralgebergte. Uiteraard gaat die treinreis niet over rozen, er is veel pech, panne, bedriegerij en achterklap, zoals een post-apocalyptische wereld betaamd. Dus dat is weer veel knettergekke gemeenschappen, monsters en bizarre gebouwen en gebieden overleven geblazen. Veel meer wil ik niet verklappen, behalve dat het weer echt een Metro stijl verhaal is, hetzij wel vergezeld met een frisse wind van vernieuwing.

Een wereld vol ver(r)assingen!

Die frisse wind is waar ik mij juist zorgen om maakte, want deze ga je in Metro Exodus letterlijk tegemoet met de hoofdpersonen. Je spendeert het grootste gedeelte van de game aan het oppervlak en je krijgt meerdere soorten gebieden voor de kiezen waarin je moet rondbanjeren en overleven. Echt een “Metro” game is het dan niet meer te noemen, zou je kunnen beargumenteren. Belangrijkste voor mij was met name: heeft Metro Exodus nog wel de grimmige sfeer die de originele Metro-games hebben? Nou, grotendeels wel. Het is lullig voor Artyom en zijn kornuiten comrades, maar gelukkig voor ons: je komt in zat gebieden terecht waar het weer als vanouds duister en naar is. Dit wordt nu wel afgewisseld met wat meer open gebieden waarbij je niet met het gasmasker op hoeft te lopen, noch hoef je bij elke stap bang te zijn dat je doodgaat. Dat is nu slechts om de twee stappen het geval. Stealth elementen werken over het algemeen erg goed, al heb ik wel een paar keer bij een stuk gehad dat ik ineens werd gezien, terwijl dat ik echt niet snapte door wie of hoe. Ook kwam ik een paar keer vast te zitten na een sprong of val, waardoor ik weer opnieuw een save moest inladen. Beide minpunten komen zelden voor, maar het is wel erg vervelend wanneer dit gebeurt.

Metro Exodus is dankzij al dat treinreizen vele malen groter dan zijn voorgangers. Je hebt een x aantal grote gebieden waar je steeds een tijdje doorbrengt en waarin heel veel te doen is. Wanneer je met je reisgenoten of anderen praat, krijg je net zoals bij alle RPG’s tips over bepaalde plekken en/of een side-quest. Je hebt daarmee bij Metro Exodus dan ook meer vrijheid dan voorheen. Bij de voorgaande delen zat de vrijheid eigenlijk alleen maar tussen de levels/missies door, maar verliepen de actie-gameplay gedeeltes vrij lineair. Overigens is Metro Exodus ook nog altijd lineair in het feit dat je een grote main story hebt met een soort missie-gebieden. Dit klinkt misschien als een minpunt voor sommigen, maar dit is voor mij juist een ontzettend aangename verrassing in de game. Je hebt hierdoor een soort oldskool goed verhalende FPS-game en freeroaming RPG in één. En over RPG-elementen gesproken: De keuzes die je maakt tijdens de main story en bij de side-missions hebben op lange termijn voor het einde van de game invloed. Maar ook op korte termijn beïnvloed je hoe je het gebied achterlaat en hoe je de problemen oplost. Schiet je de idiote religieuze gemeenschap naar de tering of red je ze juist?

[i

Help, mijn Rus is klusser

Metro Exodus weet mooi de sweetspot te vinden tussen vrije gameplay en lineair een verhaal volgen. In het eerste gebied waar je vanuit Moskou terecht komt met de trein, bezorgt je eerst een vaste missie, maar daarna kun je urenlang vrij je gang gaan in het vrij grote gebied. Zo vond ik onschuldige bewoners uit dit gebied die gevangen waren genomen door authentiek Russisch tuig, en vroeg een meisje mij of ik haar knuffelbeertje zou willen (lees: durven) vinden bij een toren waar Demons rondvliegen. Toen ik hier alle side-missies had gedaan en klaar was met rondneuzen, was ik ongeveer 2,5 uur verder. Je hebt zat te doen, maar het is niet te veel, waardoor je ook niet de hoofdverhaallijn uit het oog verliest. Net wanneer het een beetje van hetzelfde Russische laken en warschaupact dreigt te worden, ga je weer verder met het verhaal en door naar een ander gebied.

Ten tijde van het avontuur in Metro Exodus is Artyom inmiddels een echte klusjesman geworden. Overal vind je resources, waarmee je ammo, healthpacks en granaten kunt maken. Je kunt voor een bepaald geweer on the move extra ammo maken, maar bij tool benches kun je dit ook voor de andere (en krachtigere) wapens in je arsenaal. De gameplay hoort pittig te zijn bij Metro-games, maar net zoals in de voorgaande delen is het pas echt pittig als je de hoogste moeilijkheidsgraad kiest (dit adviseer ik dan ook). Wanneer je ruim genoeg ammo hebt is het niet echt eng als je erachter komt dat je al enige tijd door een stuk of tien monsters achterna wordt gezeten in het geniep. Oké, dat is het dan nog steeds wel, maar alle ervaringen worden versterkt wanneer je echt alles bij elkaar moet zien te rapen en zoeken om weer wat ammo te kunnen maken. Je voelt gewoon dat dit de manier is waarop Metro-games gespeeld dienen te worden.

Het gebruikte beeldmateriaal in deze review is gecaptured tijdens onze speelsessie op de Xbox One.