Review: Mutant Year Zero: Road to Eden PlayStation 4

Er zijn in de loop der jaren al tal van post-apocalyptische games op de markt gekomen, maar het blijft toch altijd een interessant thema. Vooral omdat je er verschillende kanten mee op kunt. De Zweedse ontwikkelaar The Bearded Ladies heeft deze setting dan ook gebruikt voor Mutant Year Zero: Road to Eden. Zoals de titel al verklapt spelen mutanten een grote rol in deze game, evenals de weg naar Eden. De vraag is bovenal of deze weg voldoende speelplezier biedt, of dat het een pad van kommer en kwel betreft. Ik ging met mijn mutantenvriendjes op reis naar het mogelijke Zweden van de toekomst en zocht het voor je uit.

De nieuwe wereld

Nadat opnieuw de pest uitgebroken is en er een nucleaire oorlog heeft plaatsgevonden, is de wereld niet meer zoals deze ooit was. De mensheid is grotendeels van de aardbodem weggevaagd en het gros van wat wel over is gebleven, is veranderd in mutanten. De wereld is niet veilig meer en om te overleven is de Ark gecreëerd. Een veilige haven ver boven de grond, waar alles wat kwaad wil niet kan komen. De Ark is echter niet zelfvoorzienend, dus om aan levensmiddelen en materialen te komen, is het noodzaak dat er mensen en mutanten naar beneden gaan. Door gebieden te verkennen en kostbare vondsten mee terug te nemen blijft de Ark draaiende. Het verkennen is niet zonder gevaar, de wereld zit vol kwaadwillenden die jou maar al te graag beroven van je leven en je bezittingen. Zogenoemde Stalkers zijn speciaal getraind om op missie te gaan. Bormin en Dux zijn twee van die Stalkers en zij worden door de Ouderling, baas van de Ark, op pad gestuurd.

Mutant Year Zero: Road to Eden is een tactische turn-based game waarbij goed gekeken is naar games zoals XCOM. De post-apocalyptische gebieden voelen op het eerste gezicht wat leeg en veelal hetzelfde aan, maar al snel merk je dat Bormin en Dux niet alleen zijn. Al struinend door voornamelijk Zweedse bossen kom je geregeld groepen vijandelijke mutanten tegen. Meestal houden die zich schuil in en rondom verlaten gebouwen of tussen voertuigen. Zolang jij je niet binnen hun zichtveld bevindt, is er niets aan het handje. Pas wanneer jij de aanval opent of zij jou hebben gezien, kan het gevecht beginnen. De game is buiten de gevechten om redelijk lineair, waarbij je hier en daar gebieden kan bezoeken waar je optioneel heen kan gaan. Hierdoor verzand je veelal in hetzelfde stramien en dit kan op een gegeven moment best herhalend aanvoelen. Als je van dit type game houdt, hoeft dat natuurlijk verder geen enkel probleem te vormen.

Nieuwsgierigheid loont

Als je, net als ik, van nature nieuwsgierig bent aangelegd, dan wordt dat beloond. De gebieden waar je je door begeeft, zijn vaak niet al te groot, maar het is wel verstandig om ze helemaal uit te pluizen. Als je dat niet doet, kan het zomaar zijn dat je het één en ander misloopt. Omdat vrijwel alles in het spel erg schaars is, is alles wat je extra vindt mooi meegenomen. Bovendien heb je veel van je vondsten ook nodig om je team te kunnen upgraden. Schroot is in Mutant Year Zero je valuta, dus daar kun je voorwerpen mee kopen zoals medkits, granaten of wapens. Met wapenonderdelen kun je je eigen wapens verbeteren en door artefacten te vinden kun je bepaalde voordelen vrijspelen. Zo kun je bijvoorbeeld korting krijgen in winkels of ervoor zorgen dat medkits effectiever zijn. Daarnaast kan het zomaar zijn dat je ergens een wapen of armor vindt, die je vervolgens aan één van je teamleden kunt toewijzen.

Je team bestaat in beginsel uit twee leden, maar al snel wordt daar een derde lid aan toegevoegd. Later in het spel kun je nog een aantal teamleden rekruteren. Het is echter alleen mogelijk om slechts drie van je teamleden te gebruiken om te vechten en ieder heeft zo zijn eigen specifieke eigenschappen. Zo is Bormin bijvoorbeeld erg sterk, maar zijn anderen weer goed in stealth. Je doet er dan ook verstandig aan om je team aan te passen aan de situatie. Je hebt immers ook vijanden in allerlei vormen en maten. Hoe je een gevecht aangaat, hangt erg af van welke vijanden je tegenkomt. Soms is het handig om je eerst te richten op één specifieke vijand, voordat je je pijlen op de overige vijanden richt. De gevechten zijn absoluut niet makkelijk, dus een goed strijdplan is geen overbodige luxe. Een belangrijk element van de gevechten is de nauwkeurigheid van je schoten. Hieruit kun je afleiden of je een goede kans hebt je vijand te raken, of dat je je karakter beter ergens anders kunt positioneren. Helaas was de berekening van de nauwkeurigheid niet altijd even reëel. Het kwam weleens voor dat vijanden gewoon vol in het zicht en relatief dichtbij stonden, maar dat de nauwkeurigheid nog steeds niet heel hoog was.

Sorry, no story

Aan het begin van deze review heb ik de situatie waarin deze game zich afspeelt al even voor je geschetst. Met een beetje creativiteit valt hier best een aardig verhaal omheen te bedenken, maar helaas is dat The Bearded Ladies niet echt gelukt. De verhaallijn is flinterdun en heeft weinig om het lijf. Enigszins random kom je je teamgenoten tegen die zich plotseling bij je voegen en er is verder ook niet bijzonder veel te doen in de wereld. Je volgt een bepaalde missie en daar blijft het wel bij. Er zijn geen zijmissies en de gebieden waar je je door begeeft zijn vrij klein. De potentie van Mutant Year Zero is reuze, maar het gevoel dat niet alles er uit is gehaald, bleef tijdens het spelen maar aan mij knagen. Een dieper verhaal of wat zijmissies hadden de ervaring al een flinke boost kunnen geven. Daarbij is de game ook niet echt heel lang. Als je niet zo bekend bent met dit type games, dan kun je je er best een tijdje mee vermaken, maar dat komt dan vooral omdat de gevechten niet zo makkelijk zijn.

De game weet wel sfeer neer te zetten en dat is voor een groot deel te danken aan de muziek en voice acting. Voortdurend klinkt er een mysterieuze, donkere melodie, terwijl je de verschillende Zweedse gebieden verkent. Tijdens de gevechten wordt deze muziek uiteraard wat opgezweept om de spanning er in te brengen. Op een aantal uitzonderingen na zijn ook de karakters voorzien van goede en bijpassende stemmen. Hierdoor komen ze toch wat meer tot leven. Je hebt tijdens het spelen eigenlijk niet eens echt door dat je te maken hebt met pratende eenden, zwijnen en vossen, omdat de personages geloofwaardige mutanten zijn. In dat opzicht is dat dus een puik staaltje werk van de stemacteurs in kwestie. Het is vooral goed als het niet zo opvalt en dat is in dit geval zeker gelukt. Ook de details zijn voorzien van de juiste geluiden. Zo is bijvoorbeeld het verschil tussen een schot raken of missen goed te horen. Audiovisueel gezien is het dus allemaal prima in orde.