Review: NBA Live 19 PlayStation 4

Electronic Arts doet wederom een poging om de virtuele B-ball ring van 2K af te pakken. Met NBA Live 19 zet de uitgever weer een stapje in de goede richting. Het is echter jammer dat de franchise sprongen moet maken en geen stapjes. Ook dit jaar is de game weer inferieur aan diens directe concurrent. Toch zijn de stapjes die EA maakt groter dan die van 2K. Het duurt niet lang meer jongens!

Vloeit beter dan de competitie

NBA Live 19 oogt werkelijk heerlijk. De vloeiende bewegingen van de spelers en de uiterlijke kenmerken zijn vele malen beter dan die van de concurrentie. Het is duidelijk dat EA door heeft waar er terrein te winnen valt. Hoewel vergelijking trekken met andere games veelal nutteloos is, is de vergelijking met 2K’s NBA 2K19 onmogelijk uit de weg te gaan. 2K19 oogt wederom ietwat gedateerd en de animaties van de spelers kunnen gewoon beter. Dat is dan ook waar Live 19 in weet uit te blinken. De digitale spelers lijken sprekend op hun real-life wederhelft en de animaties vloeien lekker in elkaar over. Van de dunks, tot de dribbles, tot de celebrations, alles ziet er gelikt uit en voelt natuurlijk aan.

Als het op de besturing aankomt, dan kunnen we wel concluderen dat NBA Live 19 onderhand de sweet spot heeft weten te vinden. Als je de overstap van 2K naar Live maakt, dan is het wel even wennen. Echter is het zetten van screens, het geven van een bounce passes of het positioneren voor een charge eenvoudig te begrijpen. Daarbij is het mogelijk om met een simpele druk op de knop een geadviseerde play te selecteren. Het is dus niet nodig om door venstertjes te bladeren, alles wat je moet doen is op naar boven drukken op de D-pad. Dit selecteert de strategie die vervolgens met een markering op de vloer wordt aangegeven.

Airball

Waar NBA Live op het vlak van uiterlijk en controls punten weet te scoren, stelt de game op het gebied van modi en presentatie behoorlijk teleur. De meest prominente modus is The One-modus. In The One maak je een eigen speler aan die niet naar highschool is geweest. The One moet zich dan ook in de kijker spelen door deel te nemen aan Pro-Am-toernooien in het buitenland. Het duurt echter niet lang voordat je wordt opgemerkt en pasta presto, je bent gedraft. Vervolgens krijg je de optie om zowel aan Pro-Am-competities als aan het reguliere seizoen deel te nemen. De modus kent geen HUB en bestaat dus volledig uit menu's. Speel je een goede wedstrijd of bereik je een mijlpaal, dan krijg je een kort filmpje van ESPN of een YouTuber die zijn lofzang houdt over The One. Het voelt allemaal een beetje aan als een bij elkaar geraapt zooitje. Het zijn loshangende stukken die niet echt aan elkaar gepraat worden door een persoonlijke touch of verhaallijn. Daarbij heeft The One (afgezien van mijn prachtige smoeltje die ik heb weten te importeren middels de app) weinig charisma. Sterker nog de speler heeft geeneens een stem.

De Pro-Am-modus bevat overigens wel grappige elementen. Zo is het mogelijk om je eigen court helemaal te customizen. Je krijgt bijvoorbeeld keuze uit flink wat ondergronden waarvan een aantal echt heel mooi zijn gedaan. Helaas is het tijdens de wedstrijd zelf erg stil. Op de achtergrond hoor je een hiphop-deuntje, maar van verslag is er geen sprake. Over de verslaggeving gesproken, deze is echt tergend. Flink wat one-liners worden tot in den treurnis herhaald en het enthousiasme druipt er nou niet bepaald van af. Ook de LUT-modus (Live Ultimate Team) is nou niet je van het. De challenges en dergelijken zitten er allemaal wel in, maar erg spectaculair is het allemaal niet. Het is overduidelijk dat EA deze modus ziet als een eenvoudige manier om te cashen.