Review: OTXO - Dit is (niet) Hotline Miami 3! Pc

Het overkomt de beste onder ons; wakker worden met je kop in het zand, absoluut geen idee hebbend hoe je daar terecht bent gekomen. Je weet alleen dat het begon, nadat je een masker opzette en dat je 'iets' hebt laten slingeren in dat enorme pand voor je neus. "Effe naar binnen, shotje atten, dat 'iets' oppikken en door met je dagelijks leven". En er dan achter komen dat iedereen in het pand een gruwelijke pesthekel aan je heeft. Voor de een klinkt als een doorsnee ochtend na de eerste nacht carnaval, voor de ander als de premisse van OTXO.

Er zit meer achter het masker

Inderdaad, OTXO, wat volgens ontwikkelaar Nate Haddock uitgesproken dient te worden als oh-cho. Na het zien van de aankondigingstrailer vergde het weinig van de huidige gamer om een link te leggen naar een andere grote naam in het genre waarin OTXO zich schaart: Hotline Miami. Het is bijna onmogelijk om de overeenkomsten te negeren en daardoor ook lastig om de een niet met de ander te blijven vergelijken. Het is een gegeven waar Nate zich van bewust is en daarom ook iets waar hij zich niet al te druk om maakt. Maar tegelijkertijd ook weer wel.

OTXO is namelijk meer dan een "Hotline Miami bootleg". Het pixelated top-down ultrageweld mag dan hetzelfde overkomen en enkele soundbites zijn zelfs identiek, maar OTXO pakt genoeg zaken anders aan om het een eigen smoel te geven. Sterker nog, het zijn juist de verschillen die het totaal geen Hotline Miami-kloon maken. Welke verschillen? Leg je wapen neer, OTXO, neem een drankje aan de bar en luister naar wat je te wachten staat achter de deuren van The Infinite Foyer.

Met de deur in huis knallen

Laten we bij de open deur beginnen. OXTO is een random generated top-down roguelite shooter omtrent een gemaskerd individu wiens enige taak overleven is. Voor wie niet verder kijkt dan z'n neus lang is, lijkt het alsof beweegredenen niet zo'n grote rol spelen. Gewoon deuren intrappen en munitie verbrassen, terwijl tot de tanden bewapende tegenstanders zichzelf met hand en tand verdedigen. Is de gehele afdeling 'gecleared', dan leen je het wapen van één van je slachtoffers en doe je dit riedeltje opnieuw in een nieuwe, random gegenereerde ruimte. Om de zoveel ruimtes mag je jezelf stukbijten op een gevecht tegen een eindbaas en mocht je dit alles bij elkaar acht areas lang doorstaan zonder neergeblaft te worden, dan kun je vol trots zeggen dat je OTXO hebt uitgespeeld.

Tot zo ver lijkt OTXO dus een zeer zinloos gewelddadige en oppervlakkige game, maar na een gesprek met de ontwikkelaar werd me duidelijk dat er meer achter het witte masker van een OTXO schuilt. Volgens Nate draait OTXO om depressiviteit en de strijd om daaruit te geraken. Dat je per toeval een masker vindt en die opzet is niets meer dan een analogie; depressie overkomt je zonder dat je het doorhebt. Het landhuis representeert die depressie en de kansloos lijkende strijd die zich erin voltrekt reflecteert de eeuwige strijd tegen depressieve gedachten.

Goed verhaal. lekker kort. Nu de verschillen

Okay, we weten nu wat OTXO is en waar het voor staat, dus nu lijkt het me een goed moment om uit te leggen waarom OTXO dus geen Hotline Miami-kopie is. Verschil één: geen checkpoints. Als je af bent, ben je ook echt af. Niks "beginnen bij het begin van het huidige level". Lekker beginnen bij het begin, punt. Verschil twee: Geen 'one shot-one kill'. Je hebt een health bar die zich elke kamer aanvult, maar dat betekent niet dat OTXO er makkelijker op wordt. Je moet namelijk de hele game doen met die ene health bar, weet je wel? Plus, het nodigt uit tot het exploiteren van verschil drie: tempo.

Zonder te zeggen dat Hotline Miami-games traag zijn, wil ik wel onderlijnen dat OTXO nadrukkelijk ontworpen is om snel en roekeloos gespeeld te worden. Waar Hotline Miami leunt op planning en het uitstippelen van een succesvolle run door het algoritme van ieder level te leren, gooit OTXO dit overboord door de levels en diens occupanten willekeurig voor te sorteren. Daarnaast zorgt een oplopende combo-teller voor hogere gages, welke goed van pas komen wanneer de tijd rijp is voor een drankje aan de bar, oftewel het verkrijgen van een perk. Wie geneigd is om te wachten op een perfect schot, riskeert ook een zeer lage pay-out, en loopt daarmee ook het risico om zonder fatsoenlijke perks het landhuis door te moeten. Veel succes daarmee.

Glaasje op, laat je (meer) lijden

Dat brengt me bij het laatste grote verschil: perks. Zonder het verkrijgen van goede perks is OTXO bijna niet uit te spelen. Maar de perks krijg je niet zomaar in de schoot geworpen, behalve de eerste. Die is 'on the house'. Maar vanaf je eerste sapje aan de perks-bar zul je toch echt moeten dokken en wanneer je smaak naar iets anders uitgaat, is het aan jou om wat exclusievere perks te laten importeren. De voordelen die perks opleveren zijn zo divers als een doorsnee likeurbar: een aanvalshond (die overigens wel dood kan, waardoor OTXO bijna een John Wick-game wordt), iets grotere kogels, stille voetstappen, dual-wielding, extra health, dat soort spul.

Maar ook hier schuilt weer dat addertje onder het gras. Je weet nooit welke selectie je aangeboden gaat krijgen. Op die manier daagt OTXO je keer op keer uit om het te doen met wat je krijgt. De ene keer kom je dus wat verder dan de andere keer, tenzij je leert omgaan met elke perk die beschikbaar wordt gesteld. Maar goed, dan gooit de diversiteit aan enemy types - waarvan sommigen echt godsgruwelijk irritant zijn - wel weer roet in je lievelingsdrankje. Ik bedoel, snipers die zich buiten je zichtveld begeven, zuurgranaat-gooiende klootviolen, vliegensvlugge hagedissen en dat is nog maar een greep uit de collectie. Dan hebben we het nog geeneens gehad over de bosses die meer dan bereid zijn om je run in no-time te eindigen

GEEF. ME. MEEEER!

Lang verhaal kort: OTXO is een lijdensweg. Het is pure masochisme. Maar net als met masochisme doet OTXO iets met je waardoor je er meer van wilt zien. Meer pijn, meer frustratie, meer tegenslag. Het maakt niet uit. Je wilt er gewoon meer van. Waarom? Joost mag het weten. Misschien is het toch die drive om verder te komen, wetende dat het alles van je gaat vergen. Misschien is het de gunplay, welke echt botergeil is. Maar het kan ook te maken hebben met die absolute banger van een soundtrack, welke door de ontwikkelaar zelf is gecreëerd. Of misschien is het wel de combinatie van, gelijk een straffe cocktail. Je weet wel, zo een met een absurd hoog alcoholpercentage.

Dat brengt me bij mijn laatste boodschap: wees voorzichtig met OTXO. Dit is zo'n typische 'easy to learn, hard to master' game die zomaar uren van je vrije tijd af kan snoepen. Voor je het weet kom je niet meer buiten en vraagt je familie zich af wanneer ze je voor het laatst gezien hebben. Intussen zit jij in je verduisterde kamer te vechten voor je leven terwijl je de een na de andere likeur achter je digitale huig kantelt. OTXO trekt je naar binnen en laat je vrijwel niet meer gaan. Ergens zie ik daar de ironie nog wel van in.