Review: Season: A letter to the future – knijpt zichzelf in de rem Pc

Toen ik vorig jaar de trailer zag van Season: A letter to the future was ik gelijk gefascineerd door de game. Niet zozeer alleen door de opvallende niet zo alledaagse art style of omdat je van alles om je heen foto’s en geluidsopnames kan maken, maar ook vooral doordat je een groot gedeelte van de game doorbrengt op de fiets. Als doorsnee Nederlander die ook aardig wat tijd op de fiets doorbrengt, wil ik dan gelijk weten of dat de vaart er lekker in zit of dat de game ergens spaak loopt.

Oefenen in een veilige omgeving

Je speelt in Season als een jonge vrouw uit een rustig en veilig dorpje, hoog op een bergtop. Een goede vriend van haar krijgt een visioen waarin blijkt dat het seizoen, of in onze woorden een tijdperk, op het punt staat om te eindigen en alles gaat veranderen. Na goedkeuring van de dorpsoudste en je moeder besluit jij iets te gaan doen wat niemand uit het dorp voor een hele lange tijd heeft gedaan. Je neemt namelijk de beslissing om het dorp te verlaten en de huidige wereld te ontdekken en vast te leggen voor de volgende generatie.

Hiervoor neem je drie voorwerpen mee, namelijk een polaroidcamera, een geluidsrecorder en een dagboek waarin je alles opschrijft wat je ziet en alle gemaakte foto’s en geluidsopnames in bewaart. In je eigen, vertrouwde omgeving van het dorp worden de basics uitgelegd over hoe dit te werk gaat en hier blijkt gelijk dat je een volledige vrije keuze hebt om het dagboek te vullen met interessante informatie voor de volgende generatie. Dan is het moment daar, je loopt door de poort van het dorp, kiest een fiets uit, en trekt de wijde wereld in. Op naar het avontuur dat voor je ligt.

Onafhankelijk leren worden

Het staat je dus helemaal vrij om het dagboek zelf invulling te geven. Dat maakt het gelijk ook interessant, want wat leg je juist wél vast en wat leg je niet vast? Is het bijvoorbeeld zinvol om een groep grazende koeien en geiten te fotograferen en/of op te nemen en dit in je dagboek te stoppen? Wat doe je met het geluid van een rustig stromend riviertje. Bij elk geluid en beeld sta je, of ik in ieder geval, even stil en vraag je je af of dat het zinvolle informatie is. Kleine en leuke extra toevoegingen in het dagboek zijn de korte gedachtes die het hoofdpersonage heeft als je ergens een foto of geluidsopname van maakt. Helemaal omdat ze heel veel dingen nog nooit in het echt gezien heeft. Als ze bijvoorbeeld een verlate auto ziet staan denkt ze iets in de trend van “ik zou willen dat ik eens in een auto kon zitten.”

De vrijheid die je in de game krijgt is groot, maar toch volg je een verhaallijn die eigenlijk pas echt begint als je in een nieuw gedeelte van de map aankomt. Dit gedeelte van de map komt binnenkort onder water te staan. Het grootste gedeelte van de bewoners zijn al geëvacueerd, maar een handjevol bewoners is nog achtergebleven. Aan jou de taak om hun op te zoeken en er een praatje mee te maken zodat je ze beter leert kennen. Op die manier kom je onder andere langzamerhand meer te weten over waarom dit seizoen nou eigenlijk tot zijn einde komt en wat dat voor hun toekomst uitmaakt. Allemaal leer je ze beter kennen door er een opdracht voor uit te voeren. Zo is er bijvoorbeeld een vereenzaamde kunstenares die je moet helpen omdat ze nog één laatste kunstwerk wil maken in het gebied.

Het loopt spaak

Hier is waar Season: A letter to the future vooral spaak loopt; de andere personages en de dialogen tussen de hoofdpersoon en deze personages. Het hoofdpersonage klinkt en voelt nog overtuigend en geloofwaardig, maar de meeste andere personages voelen nogal gemaakt en geplaatst in de omgeving om nog een extra laag diepgang in de game te bieden. Misschien komt het omdat ze per persoon maximaal zo’n tien minuten voorkomen in de game. De verhaallijnen zijn wel allemaal verplicht om te voltooien om verder te komen in de game. Een uitzondering op deze regel is wat mij betreft het stukje met betrekking tot het jonge jongetje Kochi, zijn verhaallijn is wat mij betreft het beste uitgewerkt van allemaal en duurt alles bij elkaar ook het langste. Hij neemt je mee op een fietstocht door het gebied en ondertussen leer je hem en zijn verdrietige achtergrond steeds beter kennen.

Helaas is dit niet het enige probleem waar de game zichzelf in de rem knijpt. Een vrij groot en belangrijk onderdeel voldoet namelijk ook niet echt aan de verwachtingen. Het fietsen is niet echt soepel. Op asfalt voelt de besturing allemaal erg vloeiend aan en gaat het personage sneller wanneer je van een heuvel affietst en langzamer als je juist tegen een berg opfietst. Ga je van de normale weg af, dan gaat het al snel mis. Bij elke struik, boom, steen waar je tegenaan fietst kom je al snel tot stilstand en stap je automatisch van je fiets af. Niet alleen het fietsen valt tegen, ook lopend gaat het niet altijd even goed. Regelmatig komt het voor dat je op een ondergrond staat waar je helemaal niet op kan staan en waar je alleen afkomt door lastig te draaien of de game af te sluiten en weer op te starten. Het zijn deze dingen wat in de game soms voor enige frustratie zorgt. Een laatste puntje van kritiek is het geluid en muziek in de game, ook dit voelt niet helemaal afgerond aan. Het ene moment word je overstemd door bepaalde omgevingsgeluiden en het andere moment is het juist weer te ver naar de achtergrond verdwenen waardoor je zo goed als niets hoort. Dat is jammer. Want voor een game die zo op de zintuigen speelt, kan je toch verwachten dat het geluid goed wordt afgestemd. Wanneer deze bugs in de toekomst hopelijk gefixt worden, komt dit de game zeker ten goede en voelt hij een stuk prettiger en natuurlijker aan. Wie weet dat ik er dan nogmaals induik om de wereld te ontdekken en de mysteries van het seizoen te ontrafelen, want ik ben na afloop met meer vragen geëindigd dan voordat ik aan Season: A letter to the future begon.