Review: SoulCalibur VI PlayStation 4

Wederom wordt er een eeuwenoud boek opengeslagen. Letterlijk dit keer want de strijd om Soul Edge is al eeuwen gaande. SoulCalibur VI is eindelijk hier en ik ben helemaal in mijn nopjes. Met slechts enkele uren nachtrust in de afgelopen week heb ik de game helemaal uitgeplozen. Niet dat ik klaag. Ik wacht namelijk al ruim zes jaar op een nieuwe SoulCalibur! Of het die zes lange jaren wachten ook daadwerkelijk waard was, lees je nu in onderstaande review!

Een eeuwenoud verhaal

Meermaals heb ik het al lopen verkondigen, maar Bandai Namco is lekker bezig de afgelopen tijd. De uitgever blaast nieuw leven in series die mensen eigenlijk een beetje opgegeven hadden. Vooral de fightingscene krijgt flink wat TLC van de geliefde Japanners. Eerst kregen we namelijk Tekken 7, nu Soul Calibur VI en volgend jaar Jump Force. Het gaat nu echter om SoulCalibur. Een game die het verhaal omtrent het kwaadaardige zwaard Soul Edge vertelt. Soul Edge was ooit in handen van piraat Cervantez, maar na een intens gevecht met vechter van de goden, Sophitia, werd Cervantez verslagen. De in spandex geklede Shinobi, Taki moest echter een helpende hand bieden en wist één van de twee Soul Edge-zwaarden van Cervantez te vernietigen. Juist, er is er nog één over en die is inmiddels in handen van niemand minder dan de gekwelde Siegfried die nu door het leven gaat als Nightmare. Dat is waar ons verhaal begint.

We worden meteen gedropt in een lekkere zestiende-eeuwse setting. Waarbij alles waarheidsgetrouw is nagemaakt. We hebben rondborstige vrouwen met zweepzwaarden, mummies die net iets te seksuele bewegingen maken en hagedismannen die erg goed vechten met een zwaard en schild. Verder heb je kerels die in vuur en vlam staan, een ondode piratenkoning, een Witcher die vuur uit zijn hand schiet en een Japanse samoerai die behoorlijk bijdehand is. Jup, gewoon een normaal dagje in het Europa van 1583. Oké, het is een beetje een mengelmoes, maar het roster met personages is echt heel erg goed. Ik durf gewoon zonder blikken of blozen te beweren dat deze game het meest diverse roster van alle fightinggames heeft. Daarbij hebben ze allemaal een dermate andere vechtstijl waardoor de keuze van personage ook echt een daadwerkelijke toegevoegde waarde heeft.

Goed en slecht is slechts een kwestie van perspectief

De game bevat niet één, maar twee verhaallijnen. Libra of Soul biedt je de gelegenheid om een geheel eigen personage aan te maken. Je kunt hierbij kiezen uit verschillende rassen, geslachten, haarstijlen, outfits, etc. De opties zijn zeer uitgebreid en er valt zeker wat moois van te maken. Zo heb ik een voluptueuze dame gehuld in niets minder dan een stringetje gemaakt. Wat? Ik ben wel volwassen! Afijn, met dat zelfgemaakte personage arriveer je op een grote landkaart waar je een lange route moet uitstippelen. Die route wordt continu onderbroken door zijmissies die je kunt opzoeken door op verkenning te gaan. Dit is ook zeker nodig. Je moet namelijk levelen tot je een ons weegt. Het is mogelijk om er doorheen te ploegen, maar als je geld voor je eieren kiest, ga je gewoon voor de extra levels. Daarbij verdien je ook goud waarmee je weer nieuwe wapens kunt kopen. Je zit namelijk niet vast aan één vechtstijl, maar neemt die van het wapen dat je hebt geselecteerd aan. Gaandeweg het verhaal maak je keuzes die de weegschaal een bepaalde kant op doen slaan. Geef je meer ruimte voor het kwaad in je hart of hang je de brave borst uit? De keuzes kunnen overigens best pittig zijn waarbij de slechte keuze juist de juiste kan zijn. Een moreel dilemma dus. Het verhaal zelf is niet bijster bijzonder, maar weet je wel bezig te houden met de keuzes, de landkaart en de vele gevechten. Uiteindelijk draait het natuurlijk allemaal om Soul Edge die telkens opduikt in je nachtmerries wanneer je door mysterieuze breuken in de wereld flauwvalt.

Zoals ik echter al zei is dat zeker niet alles. SoulCalibur VI bevat namelijk nog een verhaallijn waarbij je nogmaals de jacht op Soul Edge opent. Soul Chronicle is een remake van het originele Soul Calibur-verhaal en stippelt deze helemaal uit op een lange tijdlijn. We starten met stafvechter Kilik, die in een vreedzaam klooster les geeft over de kunst van het stafvechten. Plotseling wordt iedereen echter gek en is Kilik genoodzaakt om zijn beste vriendin te doden om zelf te overleven. Soul Edge is de boosdoener en al snel opent Kilik de jacht op Nightmare en zijn kompanen om dit een halt toe te roepen. Gaandeweg het verhaal kom je meerdere personages tegen die aan je zijde vechten. Leuker is echter het boekeffect van deze game. Gaandeweg Kilik’s verhaal, spelen er nog veel meer verhaallijnen af. Deze kortere verhaallijntjes zijn allen speelbaar en geven je een indruk van de beweegredenen van de vechters die je tegenkomt gedurende het hoofdverhaal. Ik ben overigens geen fan van hoe het verhaal vertelt wordt. Het is zeer statisch en bestaat veelal uit een plaatje met een voice-over. Niets mis mee, maar vandaag de dag verwacht je gewoon net wat meer. Zeker omdat de game zelf er heel goed uit ziet.

Ontketen je ware potentieel

Uiteindelijk draait het natuurlijk allemaal om het vechten. Ik roep al jaren dat SoulCalibur de beste fightingmechanics heeft die er zijn. SoulCalibur VI is niet heel veel anders. Er zijn wat dingen die ik storend vind, maar de mechanics over het algemeen zijn uitmuntend. Het tempo ligt hoog, de combo’s vloeien lekker en de tactiek is echt nodig. Deze game vereist iets wat een game zoals Mortal Kombat veel minder nodig heeft, namelijk mindgames. In SoulCalibur gaat het allemaal om wachten op je moment. Je kunt wel vol in de aanval gaan, maar als iemand goed kan pareren dan ben je gewoon de lul. Aangezien je acht kanten op kunt bewegen, heb je veel meer vrijheid. Dit zorgt ook voor de unieke button lay-out. In deze game heb je namelijk niet de standaard hard punch, medium punch, hard kick, medium kick. Nee, hier sla je met vierkantje in een horizontale beweging, met driehoekje in een verticale beweging en met rondje geef je een snelle trap. Als laatste block je met kruisje, maar met een beetje timing zet je een parry in die het tij van de strijd kan doen keren.

Daar houdt het echter niet op. Er keren namelijk wat mechanics uit eerdere games terug en er is een geheel nieuwe bijgekomen. Het nieuwe systeem komt in de vorm van Reversal Edge. Met de R1-toets trigger je een slow motion Mexican standoff waarbij beide spelers een button input moeten geven. Zie het als een steen-papier-schaar-spelletje. Horizontaal wint van verticaal, verticaal wint van kicks, etc. Hoewel het in eerste instantie tof is, onderbreekt het de game wel veel. Het is namelijk altijd aan te roepen. Dit haalt de uitstekende flow dus een beetje uit de game. Daar staat echter wel tegenover dat casual gamers veel beter in staat zijn om de veteranen een beetje te stoppen. Het verhoogt het fun-gehalte voor de casual gamer, maar verstoort de flow voor de veteranen. Verder heb je een Soul meter, deze meter loopt gedurende de pot vol tot een maximum van twee. Met deze meter activeer je een super aanval met R2. Deze Critical Edge kennen we al van SoulCalibur V en helaas ben ik nog altijd geen fan. Je kunt deze simpelweg te eenvoudig activeren en daarbij haalt het wederom het tempo uit de pot. Als laatste hebben we een terugkerende mechanic uit SoulCalibur III. Soul Charge geeft spelers de optie om de soul meter te gebruiken om hun ware potentieel te ontketenen. Hiermee wordt de Soul meter opgegeten, maar ontketen je wel een krachtigere versie van je personage. Hier ben ik dan meer fan van. Dit zorgt voor wat mooie grafische veranderingen en houdt het tempo lekker in de game.

En toch

Uit bovenstaande mag toch wel blijken dat ik SoulCalibur VI erg tof vind. De game vloeit lekker en ik kan ook wel zeggen dat dit een fighter is die ik flink lang ga spelen. Toch zijn er nog wel wat heikel puntjes waar ik niet omheen kan. Zo storen de laadtijden mij heel erg. Ze zijn niet bijzonder lang, maar ze zijn wel zeer frequent. Gevecht gehad van tien seconden, laadtijd, terug naar het menu, laadtijd, gevecht starten van tien seconden, laadtijd, ga zo maar door. Daarbij is er ook niets te zien tijdens het laden. Het is gewoon een zwart scherm met een embleem in linksonder. Dat had best wat mooier gemogen, zeker omdat je veel naar dit scherm kijkt. Geef me dan op zijn minst tips ofzo.

Ook mis ik nog wat extra opties die de game een beetje aankleden. Begrijp me niet verkeerd, de creation modus is leuk en de battle opties zijn ook allemaal prima. Het is bijvoorbeeld lachen om eens een match op een slippery stage te spelen. Maar naast de verhalen kunnen we eigenlijk alleen maar aan de slag met Arcade, waarbij je het gewoon opneemt tegen een x aantal vijanden zonder outro of beloning. Daarnaast heb je een online modus waarin je kunt kiezen uit casual en ranked matches. Over online gesproken, het lijkt allemaal prima in elkaar te steken. Ik kon weinig mensen vinden, maar dat kan natuurlijk komen, omdat de game nog niet uit is. Het kan dus zomaar zijn dat ik hier in een later stadium op terug kom. Wat ik echter probeer te zeggen is dat de game na het uitspelen van Libra of Soul en Soul Chronicle weinig om handen heeft. Jammer, want de game ziet er geweldig uit, bevat een uitstekende soundtrack en speelt verder heerlijk weg.