Gameliner bestaat twintig jaar en dat vieren we! De hele maand ga je nostalgische content en spannende winacties vinden op onze mooie website. Twee decennia is namelijk heel wat; zeker in de betreffende industrie waar we ons nu in bevinden. Echter, Gameliner gaat door en de bepalende factor? Dat is passie. Onze redactieleden hebben een brandende liefde voor dit medium en in deze Rondvraag bekijken we de diverse startpunten van onze favoriete hobby.
Ik weet amper wat ik vorig jaar allemaal heb gespeeld; laat staan waar ik twintig jaar geleden mee bezig was. Ik moest toch even terugrekenen en achterhalen waar ik mijn games op speelde. Twintig jaar geleden was ik nog niet bezig met pc-gamen, waardoor ik RuneScape en Stronghold nog net niet kan benoemen. Natuurlijk speelde ik voor 2005 al wel games als PuttPutt, Redcat en Freddi Fish op de pc, maar die zijn echt gericht op jonge kinderen en educatie. Al moet ik wel benoemen dat ik negen jaar was toen Gameliner werd opgericht dus ik was nog een kind. In plaats daarvan stond de GameCube in de spotlight. Wat ik vooral kan herinneren is dat ik een aantal games helemaal grijs heb gespeeld en ze hoogstwaarschijnlijk ook in 2005 speelde. Achteraf gezien heb ik weinig gespeeld van de gigantische collectie die de GameCube heeft mogen ontvangen. Zo was ik rond die periode helemaal gek van de eerste drie Harry Potter games die gebaseerd waren op de films. Je mocht niet alleen het kasteel verkennen, maar ook spreuken leren, kaarten verzamelen en zelfs zwerkbal spelen. Je had dus veel vrijheid en er was genoeg te doen. De andere drie games die zeer zeker zijn teruggekomen in dat jaar zijn de Lord of the Rings: The Two Towers, The Return of the King en The Hobbit, waarbij je actief de films en het boek mocht ervaren. Ook dat waren fantastische games met goede gameplay. Een eervolle vermelding van Super Mario: Sunshine kan natuurlijk niet ontbreken, want ook die game speelde ik bijna elk jaar opnieuw.
Als je kijkt naar de releases van 2005, dan vind je behoorlijk wat pareltjes. Denk hierbij aan de OG Resident Evil 4, de brute F.E.A.R. of de multiplayer-uitbreiding voor de iconische Halo 2. Games die ik nu zeker beschouw als mijn (mede-)favorieten, maar destijds was kleine Bram nog niet zo bezig met dood en verderf. Nee, mijn gamecarrière begon wellicht op een vroege leeftijd, maar twintig jaar geleden was ik maar net de kleuterfase voorbij. De gameavonturen die ik toen meemaakte staken net iets anders in elkaar. Ook was ik nog helemaal niet bekend met het tempo van de game-industrie, dus ik was vaak bezig met games die al een paar jaar uit waren. Denk maar aan de originele Zoo Tycoon, de authentieke Jurassic Park: Operation Genesis en de educatieve collectie van Leer 't Lekker Zelf. Maar als ik toch een game moest aanwijzen die mijn passie voor games heeft ontketend, dan mag Ubisoft die eer opstrijken. Het is namelijk Rayman 3: Hoodlum Havoc die mij heeft omgetoverd tot een gamefanaat eerste klas. In deze 3D-platformer kreeg je te maken met een aangrijpend verhaal, fantasierijke werelden, creatieve platform-uitdagingen en pittige combat tegen de beruchte Hoodlums. Nadat mijn ouders zagen hoe veel plezier ik uit Rayman 3 putte, werd al snel doorgepakt met de Nintendo GameCube en de rest is geschiedenis. Maar twintig jaar geleden? Toen verloor ik mezelf in de absurditeit van Rayman 3.
Twintig jaar geleden was ik elf jaar oud en was ik toch al behoorlijk volop aan het gamen. Elke dag na school zat ik achter de familiecomputer om te gamen en op MSN te zitten. Ik speelde toen voornamelijk browsergames, zoals Runescape en Neopets. Daarnaast zette ik mijn eerste stapjes in World of Warcraft, iets dat mij daarna vijftien jaar lang nog intensief bezig zou houden. Ook had ik een zilverkleurige Gameboy Advanced SP waar ik plaktattoo's op had geplakt, en die ik overigens nog steeds ergens in een doos op zolder heb liggen. Hier speelde ik toen veelal Pokémon Leaf Green en Pokémon Emerald op. Mijn liefde voor Pokémon begon nog enkele jaren daarvoor, met Pokémon Blue op de Gameboy Color. Inmiddels zijn Pokémon en ik al ruim 25 jaar samen. Tot slot had ik ook nog een PlayStation 2 die aangesloten zat op de tv op mijn slaapkamer. Hier speelde ik Final Fantasy X helemaal grijs op. Nog steeds mijn favoriete Final Fantasy-game en de katalysator voor mijn levenslange voorliefde voor Japanse RPG's, anime, cosplay en fantasy. Als ik er zo nu aan terugdenk, is mijn smaak in games, of überhaupt mijn liefde om te gamen, totaal niet veranderd of afgenomen. Sommige dingen veranderen blijkbaar nooit. Wat zou ik over twintig jaar aan het spelen zijn?
Pfoe, twintig jaar geleden - dat is alweer een tijdje geleden zeg. Eerlijk, ik was toen net echt met gamen begonnen, nadat ik jaren achter de schouder van mijn zus had meegekeken naar hoe ze Pokémon Yellow, De Sims en Rollercoaster Tycoon aan het spelen was. Nu ik terugdenk, was ik in 2005 vooral bezig met De Sims . Echt verrassend; ik weet het. Mijn zus bouwde de huizen en ik mocht de levens van haar families gaan uitspelen en zes- á zevenjarige Jolien vond niets leuker om te doen. Naast De Sims 2 was ik ook bezig met Ambrasoft; de educatieve games die ik verplicht van mijn school moest spelen om mijn niet-bestaande rekenvaardigheden op te krikken en waar ik vandaag de dag nog steeds nachtmerries van heb. Als ik de Nintendo DS van mijn zus niet kon ste-… ik bedoel lenen, was ik op mijn GameBoy Advance te vinden. Zo speelde ik onder andere Pokémon LeafGreen, waar ik als een kip zonder kop in rondrende, omdat ik nog geen Engels kon en Harvest Moon: Friends of Mineral Town. Wanneer ik bij mijn opa en oma was, dook ik met mijn zus naar mijn opa’s kantoor - die een krachtige computer had - en speelden wij Zoo Tycoon. We probeerden onze dierentuinen succesvol te runnen en we waren totaal niet bezig met het loslaten van de leeuwen en andere roofdieren...
Twintig jaar geleden was ik nog niet zo allround geïnteresseerd in games als dat ik nu ben. Ik speelde voornamelijk een aantal mainstream games echt helemaal kapot. Ik stelde met enige regelmaat mijn geluk op de proef in Super Mario Party 6, trapte met liefde een digitaal balletje in FIFA Football 2004, heb aardig wat geracet in Need for Speed: Underground 2, stelde mijn vechtkunsten op de proef in Dragon Ball Z: Budokai 3 en ving ze maar wat graag allemaal in Pokémon FireRed. Toch was er één game die ik twintig jaar geleden meer speelde dan welke andere game dan ook. Hoewel de game al een klein half jaar op de markt was, bleef de wereld mij toch steeds weer trekken. Het gevoel van vrijheid en het rijden door de bewoonde straten zorgden er telkens voor dat ik de game toch nog steeds bleef spelen. Ik heb het dan natuurlijk over Grand Theft Auto: San Andreas. Het maakte mij niet eens zoveel uit wat ik deed, het voelde gewoon heerlijk om in die wereld te vertoeven. Of ik nu gewoon missies aan het doen was, wanted-sterren verzamelde voor spectaculaire achtervolgingen en nog spectaculairdere ontsnappingen of gewoon lekker door San Andreas cruisete, ik was helemaal in mijn element.
Twintig jaar is een hele lange tijd en ik heb in tijd enorm veel games op verschillende consoles gespeeld. Het is daarom lastig om te bepalen wat je precies rond die tijd hebt gespeeld. Dit is zeker hier het geval, want ik speel sommige games pas jaren na de release. Rond die tijd liep mijn Xbox 360 op zijn laatste benen en zijn opvolger, de Xbox One, vond ik niet interessant, omdat Microsoft zich op de verkeerde dingen richtte. Ik heb daarom de PlayStation 4 aangeschaft en ben in de wereld van Lara Croft gedoken met Tomb Raider (2013) en het vervolg Rise of the Tomb Raider. Ik snapte nooit de aantrekkingskracht van de originele games, maar door deze nieuwe interpretatie was ik verkocht. Ook heb ik kennis met de Disgaea-franchise (Disgaea 5: Alliance of Vengeance) gemaakt waar je door te “cheaten” steeds sterker wordt en dieper in de wereld kunt duiken. Ook heb ik wat uren verloren met Resident Evil Revelations 2 en de Resident Evil HD Remaster die ik jaren geleden op de GameCube gespeeld heb. Aan het eind van het jaar kwam Metal Gear Solid V: The Phantom Pain uit en was het lange wachten eindelijk over. Wel jammer dat ook de relatie tussen Konami en Hideo Kojima hierdoor ten einde was gekomen en nog erger dat de game in onvolledige staat is uitgebracht. Toch was The Phantom Pain zeker de moeite waard met alle wapens en andere hulpmiddelen om een vijand uit te schakelen of geheel te ontwijken. Ik heb me er meer dan honderd uur mee vermaakt en hoop stiekem op een Director’s Cut waar het laatste hoofdstuk wordt toegevoegd. Batman: Arkham Knight, Bloodborne, The Witcher 3: Wild Hunt en Yakuza 0 zijn ook rond die tijd uitgekomen, maar deze geweldige games heb ik pas vele jaren later gespeeld. Toch was dit een goed jaar met een paar juweeltjes die ik af en toe opnieuw oppak.
Welke games speelde jij twintig jaar geleden? Start je ze nog met regelmaat op of denk je er alleen nostalgisch aan terug? Laat het ons weten!
Trailer
De kreeftachtige soulslike Another Crab's Treasure gaat een goed jaar beleven. 2025 - a.k.a. Year of the Crab - zit vol met gratis updates en nieuwe...
Trailer
De sci-fi first-person shooter La Quimera heeft een releasedatum te pakken. Deze werd vrijgegeven in een knallende gameplaytrailer vol met...
Opinion
Pc gamers hebben sinds dit weekend toegang tot The Last of Us Part II. Het wachten was het waard, want je hebt direct toegang tot de ultieme versie van...
Review
Claudia heeft in de point-and-click puzzel roguelike Blue Prince haar eerste nominatie voor GOTY te pakken. Is het een hot take, of een nieuwe hidden gem?