De Rondvraag: Wie is de baas der bazen?

Het leven, zit net als games, vol met vervelende bazen. Er is altijd wel iemand de baas over je, maar er komt (als het goed is) een moment dat je die baas verslaat. Dat jij de baas weet af te troeven en een plaatsje in de game called life weet op te schuiven. Gelukkig duurt het in games aanzienlijk korter om een baas te verslaan. Tenminste, in de meeste gevallen dan, want lang niet altijd weet je de baas te verslaan. Wij zijn weer eens met de collectebus rond gegaan om te kijken welke bazen nou echt een baas zijn. Het resultaat is weer verrassend want iedereen is van mening dat een andere baas een ultieme baas is.

Rudy met Seth uit Street Fighter IV

Bazen kunnen om meerdere dingen memorabel zijn. Ze kunnen een fantastisch mooi design hebben, een schitterende monoloog voeren, over een ongekend charisma beschikken of gewoon onwijze assholes zijn. Nu ben ik een groot fan van fighters en laat de bazen daarin nou net stuk voor stuk bastards zijn. Neem Seth uit Street Fighter IV bijvoorbeeld. Dit duivelsgebroed heeft als speciale kracht dat hij ieders speciale kracht heeft. Daarbij heeft hij ook nog eens een aantal eigen foefjes wat hem op een hoge moeilijkheidsgraad praktisch onmogelijk te verslaan maakt. Versla je hem één ronde, dan wordt hij boos en nog moeilijker! Teleporteren, charge attacks, grote reach, noem het op en deze kerel heeft het. De controllers hadden het in huize Wijnberg zwaar en zelfs nu ik eraan terugdenk, krijg ik zin om een controller tegen de muur te smijten.

Timo met Ruby Weapon uit Final Fantasy 7

Toen aan ons de vraag werd gesteld: "wat is je favoriete eindbaas aller tijden", schoot er direct één in gedachten. Al was het meer de weg ernaartoe, dan de eindbaas an sich. Ik heb het over Ruby Weapon uit Final Fantasy 7. Emerald Weapon tel ik niet mee, aangezien die in vergelijking nog enigszins eenvoudig is. Maar het halen van Ribbon, de golden Chocobo om daarmee Knights of the Round te halen (en te masteren), Quad Summon te masteren, Regen op zak te hebben, alle Ultimate Weapons te hebben...moet ik nog even doorgaan? Je moest zelf de ultieme eindbaas worden om hem te verslaan. Want iedere klap die hij uitdeelde, was er één om rekening mee te houden. Het is zo’n typische end-game eindbaas, waar je naartoe werkt als je al behoorlijk machtig bent en de singleplayer uit hebt gespeeld. Elke klap moest een dikke zijn, en jongens wat kreeg deze gast een pak rammel. Tot de laatste klap uit werd gedeeld, zat ik op het puntje van mijn stoel. Smachtend op die dikke beloning. En die was waardeloos kan ik je vertellen. De gouden Chocobo had je al. Het enige voordeel was dat je gigantisch veel AP kreeg. Maar ja, al je materia was al behoorlijk gemaximaliseerd.

Kees met Dmitrij Volkov uit No One Lives Forever

No One Lives Forever bevat naar mijn mening een aantal van de leukste bazen in een franchise. De bazen uit deze met humor doorspekte spionageserie zijn vaak tegen het idiote aan. Van een dikke operazangeres tot een enorm grote Franse mimespeler (die overigens later een klein mannetje op een eenwieler blijkt te zijn). De leukste is echter Dmitrij Volkov, een klassieke bad-guy met een ooglapje die in alle games uit de serie voorbij komt. In het eerste deel neem je het al tegen hem op waarna hij wordt bedolven onder sneeuw. In No One Lives Forever 2 is hij terug en zit hij volledig in het gips in een elektrische rolstoel. Aan het einde van de game heeft hoofdpersonage Cate Archer het met hem aan de stok in een met lava gevulde ondergrondse schuilplaats. De rolstoel van Volkov blijkt uitgerust te zijn met raketten wat het een pittig gevecht maakt. Ook is het gevecht hilarisch te noemen doordat je achterna wordt gezeten door een man in rolstoel, die wanneer hij wordt geraakt zinnen als ‘You Evil Woman’ eruit gooit. Als je hem eindelijk hebt verslagen slaat zijn rolstoel op hol en rijdt deze zo de lava in. Goodbye Dmitrij...

Patrick met Psycho Mantis uit Metal Gear Solid

Ah… eindbazen. You hate ‘em or you love to hate ‘em. Gezien mijn skills op het gebied van gaming nogal discutabel zijn, haat ik het gros ervan. Toch is er een eindbaas - al is het technisch gezien een stage boss - waar ik wel een soft spot voor heb. Hij kon mijn DualShock controller op commando laten vibreren (hello ladies…), wist al mijn moves te voorspellen en wist zelfs dat ik van Castlevania houdt. Yes indeedio, ik heb het over Metal Gear Solids Psycho Mantis, slechts één van Hideo Kojima’s geniale brainfarts. Besef je even dat je in die tijd nog geen smartphone met internet had, dus effe op YouTube kijken hoe je die a-hole moest verslaan zat er niet in. Na billions and billions aan pogingen later toch maar een ouderwets papieren guide (een watte?!) doorspitten om te concluderen dat je je controller gewoon even in de tweede port moest frommelen en voilá. Read my mind now, bitch! Ze maken ze niet meer als toen. Well played, Kojima-san.

Peter met Adolfje Hitler uit Wolfenstein 3D

Een echt goeie eindbaas moet verrassen, indruk wekken en precies die sweetspot hebben qua moeilijkheidsgraad en tijdsduur. Dat is best een uitdaging, maar toch kan ik er op genoeg komen die aan deze eisen voldoen. Ik denk dat ik elke week wel een andere baas zou uitkiezen. Sephiroth, Cyber Demon, Lavos, Bowser, Bison, Sigma, King K. Rool... Er blijven mij constant geweldig memorabele bazen te binnen schieten. Ik ben daarom eens gaan graven naar wat voor mij nu de eerste echt indrukwekkende baas was die ik ooit digitaal in elkaar heb geramd. Dat moet toch echt wel Hitler zijn geweest in Wolfenstein 3D. Een dictator in een mech-suit, need I say more? Het was op het schoolplein dé baas waar wij het veruit het meest over hebben gehad. Ik durfde het amper aan, als mannetje van 10 jaar, maar uiteindelijk na volgens mij wel wekenlang proberen en uitstellen, was ik de gemene Duitse politicus de baas.

Pfoe, dat zijn inderdaad niet de minsten. Wat is jouw favoriete (eind)baas? Laat het weten in de reacties!