Opinion: Gamen is kinderspel

Hoewel gamen tegenwoordig steeds meer algemeen geaccepteerd wordt, delen velen nog steeds de mening dat het iets voor kinderen is. Op feestjes word ik nog steeds regelmatig met glazige ogen aangekeken als ik zeg dat ik voor mijn hobby computerspelletjes speel. Toch schaam ik mij er allerminst voor, maar besef ik ook dat ik de laatste tijd toch aanzienlijk minder game. Begint dan toch mijn leeftijd parten te spelen? Word ik echt te oud om nog van een spelletje te genieten?

Ik heb de oorzaak eens nader bekeken en kom erachter dat niet mijn eigen wil, maar vooral externe factoren ervoor zorgen dat ik minder game. Ik heb gewoon te weinig tijd om te gamen. En als ik dan al wil gamen, wil ik de tijd hebben om er helemaal in op te gaan. Zodra de mogelijkheid om een potje onderuitgezakt te gamen zich voordoet, wil ik dat doen zonder constant op mijn horloge te moeten kijken. Gevolg is dat ik daardoor maar al te vaak besluit om toch maar niet te gamen en wat op internet rondneus of TV kijk.

Je zou kunnen denken dat ik daardoor minder fanatiek met gamen bezig ben, maar niets is minder waar. Als ik eenmaal de tijd heb kan ik namelijk helemaal opgaan in een game. Met gemak zit ik dan 24 uur aaneengesloten gekluisterd aan de buis met de controller in mijn klamme handen, te genieten van al het digitale moois dat op mij afgevuurd wordt. Een ervaring die nergens mee te vergelijken is en die ik maar al te graag wil overbrengen op niet-gamende vrienden.

Helaas vinden ze het veelal nog steeds kinderspel, en ergens ben ik het ook wel met ze eens. Kinderspel omdat kinderen nou eenmaal meer tijd hebben om uren achter elkaar te gamen, maar absoluut niet omdat ik het als vroege dertiger niet meer onwijs tof zou kunnen vinden.