Opinion: Objectiviteit versus nostalgie

Afgelopen week heb ik twee Remastered geschreven over Virtua Racing en Wonder Boy. Twee games uit een tijdperk dat de gamesindustrie in de kinderschoenen stond en vooral werd gezien als iets voor - in de minder populaire variant - nerds. Ik heb genoten van met name Virtua Racing vanwege de snaar strakke gameplay en Wonder Boy was echt even een trip down memory lane. Tijdens het beoordelen van deze games bekroop mij het gevoel; beoordeel ik de games nu om wat ze zijn, of laat ik me leiden door de nostalgie? Want dit zijn de games waar ik groot mee ben geworden en daarom zijn voor mij de games uit deze periode (‘90 tot ‘00) het belangrijkst. En dit zie je bij veel gamers terugkomen. Franchises die terug moeten komen om nieuw leven ingeblazen te krijgen of remakes die games meer een hedendaags jasje moeten krijgen. Het is daarom makkelijk om te vervallen in de romantiek van een subjectieve ervaring.

Welke doelgroep en hoe groot?

Turok, Turok 2, Final Fantasy 7, Banjo Kazooie of in zijn geheel de SNES Mini. Een (zeer) kleine greep uit games die opnieuw zijn uitgebracht uit deze periode. Ik kocht ze met liefde opnieuw, om die beleving die ik mijn hoofd had opnieuw te ervaren. En dit gebeurde (gelukkig) ook en moment voor moment nam ik in mij op. De muziek van Turok 2, het kleurrijke van Banjo Kazooie en het grindfeest dat Final Fantasy 7 heet. De games zijn vandaag de dag wat makkelijker. Vooral, omdat je nog weet hoe je ze moet uitspelen, maar ook omdat bepaalde mechanieken echt oud zijn geworden en heel eenvoudig uit te buiten zijn. Dit maakt echter de pret er niet minder om. Deze games hebben ook oprecht de tand des tijds goed doorstaan en veel gamers zaten te wachten op een heruitgave. Maar juist die laatste groep, daarvan vraag ik mij af hoe groot die is. Kijk alleen al naar de toevoeging van Banjo-Kazooie in Super Smash Brothers Ultimate. Puur en alleen de nostalgische wens van gamers, dus de groep moet groot genoeg zijn toch?

Want veel van deze mensen willen deze games spelen, omdat ze zulke fijne herinneringen eraan hebben. Ditzelfde geldt voor mij tenslotte. Oftewel, voor de uitgevers genoeg reden om een game opnieuw uit te brengen en er een, zij het een bescheiden, winst uit te halen. Nu hebben jullie allemaal gezien dat de uitgaven van de NES en SNES Mini erg succesvol zijn, evenals de onofficiële broertjes zoals de Analogue Super NT die prima verkoopresultaten genereren. Maar ik kan mijn vinger er niet op leggen of dit ook geldt voor kinderen, tieners en jongvolwassenen van nu. Zij kunnen toch niet dezelfde nostalgische herinneringen hebben of echt oprecht deze games tof vinden? Zijn de games dan echt zo universeel goed en bovenal groots qua naamsbekendheid? Dus wat is het nu?

Remake of remaster?

In een iets andere categorie zijn de echte remakes. Games zoals Final Fantasy 7 Remake die volgend jaar maart uitkomt, is een mooi voorbeeld of zoals Resident Evil 2 onlangs nog. Games die trouw blijven aan het bronmateriaal, terwijl je een geheel nieuwe ervaring krijgt. Andere (moderne) mechanieken, graphics en een soundtrack anno nu maken het games die prima op zichzelf uit hadden kunnen komen. Dus rijst de vraag, is de naam van de franchise of losstaand deel zo sterk dat men deze games echt wilt, of zijn de games zelf echt zo goed? Als we kijken naar Resident Evil 2, heeft Resident Evil 7 al bewezen dat de nieuwe engine en opzet prima geslaagd is. Dus, de game kan zichzelf prima dragen. Voor Final Fantasy 7 Remake weten we dat met Final Fantasy XIV ook al iets moois is neergezet, maar voor velen is deel zeven toch echt de heilige graal, wat in dit geval ook de vraag doet rijzen of die heilige graal ook door de deze generatie gamers echt wordt begrepen.

Remasters zijn in mijn optiek prima, maar wel (relatief) eenvoudige cash cows. Modern Warfare Remastered is er zo één en daar zijn al genoeg woorden vuil aan gemaakt. Eén die in dat opzicht wel echt bijzonder is, is de Shadow of the Colossus Remastered. De originele game draait gewoon onder het huidige jasje. Deze game is tijdloos en ook de remaster bewijst dit. Het verschil is echter in mijn optiek een heel belangrijke: MW Remastered is puur en alleen uitgebracht om de onverzadigbare wens van de fans van deze serie om te zetten in keiharde winst (te meer benadrukt door de achterlijke koppelverkoop met Infinite Warfare en hoeveelheid microtransacties). Begrijp mij niet verkeerd, Shadow of the Colossus is echt niet door een stel filantropen gemaakt, maar wel degelijk vanuit een andere overtuiging. De game is zo goed en uniek dat een release in dit tijdperk de wens van de ontwikkelaar zelf was (ok, ok, Sony vond dit natuurlijk ook prima). Voorbeeld dat anders uitpakt en denk ik ook de nagel aan de doodskist van de franchise is geworden, is Turok op de Xbox 360. En jongens, ik had echt graag gewild dat de game goed was. Maar dat was ie absoluut niet.

Voor wie is het antwoord op mijn vraag het meest toepasselijk?

Het antwoord op de vraag die ik aan het begin stel, wordt dus naar mijn mening anders beantwoord per doelgroep. Dan hoor ik je zeggen, ‘maar Timo dat is toch logisch?’ Ja, in zekere zin wel. Het verschil zit hem met name in de remakes zoals Resi 2 en FF7. Men koopt die games wezenlijk om een andere reden en die niet gebaseerd is op nostalgie, maar of de game daadwerkelijk goed is. Het is daarom aan ons als reviewers om elke game objectief te bekijken en te bepalen of de game je zuurverdiende centen waard is. Wij moeten ons ook niet laten verleiden door die roze bril van nostalgie. Dus als een game daadwerkelijk goed is en bestempeld wordt als ‘must have’, kan je ervan uit gaan dat de game gewoon echt goed is, los van elke vorm van subjectiviteit dus ook nostalgie.

Remasters moeten iets brengen dat het een tweede (soms zelfs derde) aanschaf je geld waard is. En vaak is dit niets anders dan graphics naar de maatstaven van vandaag de dag proberen te tillen. Vervolgens een eerlijk prijskaartje eraan hangen en maar zien of de consument het koopt. De meesten die deze games aanschaffen, doen dit om de nostalgie. Daarom ben ik blij met de manier hoe wij dergelijke games reviewen. Het is geen ‘echte’ review, maar vooral een blik op of diezelfde game van toen, nu nog steeds een aanschaf waard is. Echt goede games redden het dan wel, los van nostalgie. Deze namen blijven tijdloos en dit wordt temeer bevestigd door games die in de backwards compatibiliteit belanden. Voor mij blijft de aanschaf van games nog altijd gebaseerd op of de game echt goed is, ook al zou er nostalgie bij kunnen komen kijken.