In de oude gamedagen van weleer was het heerlijk om een consolegamer te zijn. De games waren vaak nogal prijzig in verhouding tot nu, maar ach, je kreeg er ook een hoop voor terug. Zaterdag de wekker zetten om half negen, om je zuurverdiende spaarcentjes al om kwart over negen over de toonbank bij Bart Smit te kunnen gooien om Super Metroid zo snel en zo lang mogelijk te kunnen spelen thuis. Dat ging in de volgende stappen:
1. Je haalde de cartridge uit de verpakking.
2. Je stopte de cartridge in de console.
3. Zette de console en tv aan.
Nu had ik laatst God of War: Ascension gekocht. Eenmaal thuis aangekomen werden de volgende stappen ondernomen:
1. Disc uit de verpakking gehaald.
2. Network (p)ass-code ingevoerd.
3. Console aangedaan plus HD-tv.
4. System update. Half uur wachten.
5. Disc erin en game opgestart.
6. Game update. Zes updates van ongeveer 400 MB per stuk. Drie kwartier wachten.
Waar is de tijd gebleven dat je de game in je console kon stoppen en hij deed het gewoon in één keer? Afgelopen weken was het weer eens één grote misère en was ontspannen gamen weer ver te zoeken.
BioShock Infinite kwam onlangs met een update die ervoor gezorgd heeft dat de game op vaste (laad)punten crasht en dus onspeelbaar is. Mijn vriendin was bezig met BioShock 2, maar alle savegames zijn onlaadbaar geworden na het downloaden van de Minerva's Den-DLC, die regelmatig zelf ook crasht. Deus Ex: Human Revolution - Director's Cut werkt niet naar behoren op allerlei vlakken, dus wanneer je een update wilt, laat deze op zich wachten. Dat wordt voor mij dus op mijn beurt afwachten met de nieuwe consoles, en ik ga denk ik voor een Steambox. En anders de SNES weer eens aanslingeren. Even stof van de printplaat afblazen, en hoppa, retro bliss.
