Remastered: Dark Souls

Ah Dark Souls. Er is geen game die sinds de afgelopen generatie meer synoniem staat met de superlatief van moeilijk. Een artikel vol met scheldkanonnades en vloekwoorden was vrij eenvoudig geweest om te maken. De games zijn tot op de dag van vandaag door misschien net zoveel mensen gehaat als geliefd vanwege de moeilijkheidsgraad. From Software heeft desalniettemin besloten de game als remaster uit te brengen op de Nintendo Switch. We krijgen een lichtelijk opgepoetste versie van de PS3/Xbox 360-generatie, maar dit mag de pret echt niet drukken. Want als je op zoek bent naar een volwassen game, die uitdaging biedt én je goed laat nadenken over de stappen die je maakt, kijk dan niet verder en geef Dark Souls Remastered op de Nintendo Switch zeker een kans.

Bekend maakt bemind

Dark Souls heb ik ook in mijn bezit voor de Xbox 360, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik die nooit echt gedegen gespeeld had. Het was namelijk niet een game die ik in eerste instantie zou kopen. Op een gegeven moment was deze game via Games with Gold gratis beschikbaar en heb ik hem gedownload. Ik heb er hooguit een paar uur in gestoken. Andere games trokken meer mijn aandacht en daarmee was het ook snel afgedaan. De game heeft mij sindsdien altijd wel gefascineerd. De gotische setting, de fantastisch ontworpen werelden en de (van horen zeggen) snaarstrakke gameplay. Die enkele uren die ik erin had gestoken, gaven mij nou niet bepaald een perfect beeld, maar ik wist wat het te bieden had.

Destijds op de 360 begonnen we, en laten we mild blijven, stroef. Ik was wel wat RPG’s gewend, maar dit was andere koek zeg. De eerste stappen in de Undead Asylum gaven mij de welbekende op de vloer gebrande hints die broodnodig waren. Om elke hoek werd ik verrast en was ik binnen drie klappen dood. Toch ging ik iedere keer weer opnieuw die hoek om. Beetje bij beetje kwam ik verder. Want hoofdzakelijk lag het aan mijn ongeduld. Ondertussen had ik namelijk een woordenboek vol aan nieuwe scheldwoorden gecreëerd. Echt de meest fantastische combinaties komen uit je mond wanneer je uitermate gefrustreerd bent. Maar goed, ik moest de game niet zien als een Skyrim of Legend of Zelda. Rust en kalmte was het devies.

Deja Vu

Zo begon ik aan Dark Souls Remastered op de Nintendo Switch, om mij er weer snel aan te herinneren hoe kut het begin kan zijn als je denkt er zo doorheen te kunnen raggen. Snel pakte ik mijn woordenboek er wederom bij en de meest fantastische en creatieve woordcombinaties kwamen weer voorbij. Het luchtte op, al was het maar voor korte duur. Dit keer zette ik echter wel door en al snel vlogen de uren voorbij. De game is nog steeds ontzettend goed. En heel eerlijk, schelde ik dus vooral op mijzelf omdat ik iedere keer weer stomme fouten maakte. De gameplay is snaarstrak en ieder overbodige slag, stoot of beweging wordt afgestraft met het bekende scherm met de zeven rode letters. Je moet geduld hebben. Kijk hoe je vijand beweegt en welke aanval daaruit volgt. Counter of sidestep om vervolgens je vijand aan je zwaard te rijgen. Voor een klein moment waan je je weer veilig, want je moet echt op je stappen letten. Je loopt ieder moment het risico een vijand te triggeren die vervolgens op jou afkomt. Dit kostte mij vooral in het begin ontzettend veel herstarts. Toch verscheen iedere keer die grijns als ik verder kwam. Oftewel, de game beloond je heel goed met je progressie.

De souls stroomden rijkelijk naar binnen en snel was ik weer net zover als op de 360. Ik begrijp de gameplay nu een stuk beter en ga ongestoord op ontdekkingstocht. De plekken en vijanden herken ik nog vaag. Dit werkt voor nu nog in mijn voordeel en het is zoals gezegd een aangename trip door het ondode wereldje. Af en toe stop ik even om te plannen hoe ik verder ga. Ga ik ongestoord verder, terwijl mijn Estus Flasks op één na op zijn? Ga ik terug naar de bonfire om te levelen? Ik besluit om verder te lopen. Om vervolgens compleet verrast te worden door een eikel van een zombie die zijn lamme poot uitstak om een brandend vat van de trap af te laten donderen. Kut. Zijn ze weer: You Died. Maar daar komt de lach. Hiermee weet je dat je een goede game speelt. Dark Souls is onverbiddelijk hard, tot bijna het onvergeeflijke. Door te leren kom je echter verder. Het is niet alleen van belang om de vijanden en de opbouw van de levels te leren, maar ook de besturing.

Perfecte wijziging met een apart gevolg

Mensen die een Playstation of Xbox hebben, spelen met in feite met een controller die dezelfde layout heeft. Hoewel de ergonomie anders is, weet je met elke vinger dezelfde knoppen te raken. Laat Dark Souls Remastered nu een perfecte conversie zijn van de game. Want voor het eerst op de Nintendo Switch kom ik een game tegen waar B bevestigen is, en A terug. Dit werkte qua besturing voor de eerste uren compleet averechts bij mij. Voor de Nintendo Switch ben ik gewend dat deze knoppen qua functie omgedraaid zijn. Want om de één of andere reden heeft Nintendo besloten dat dit voor deze console de indeling is. Dus ik ging zo vaak dood door deze vergissingen, dat het soms frustrerend was. Thuis heb ik ook een Xbox One, dus het zou mij niet zo moeten dwarsliggen. En toch merk je dan hoe snel je gewend bent aan een console met die specifieke besturing. Gelukkig doet dit helemaal niets negatiefs met de gameplay. In de draagbare modus speel je eenvoudig een potje Souls. Hoewel de game niet echt op pauze is te zetten, kan je de game wel stoppen door naar Home te gaan. Daar is overigens nog een reden voor: Dark Souls kan je online spelen en dit is een van de eerste games die niet zonder Nintendo Online op het wereldwijde web te spelen is. Geen gemis, maar wel goed om je hiervan bewust te zijn.

Eindoordeel van Timo de Hoop

Het grootste voordeel van Dark Souls Remastered is dat het geen concurrentie heeft. De game is wel een zoveelste poort van de vorige generatie, maar dat doet er niet toe. De game leent zich perfect voor zowel thuis op de bank als onderweg. De remaster is compleet met beide uitbreidingen die je destijds los moest aanschaffen. Grafisch gezien is de game net beter dan die versies en loopt nog eens vele malen soepeler. Helaas, maar niet onverwacht, kan het natuurlijk niet tippen aan de pracht en praal van deze generatie. Geluidstechnisch valt er wel iets op aan te merken, want het lijkt alsof ze lagere kwaliteit sampling hebben gebruikt. Dit valt vooral op in het dynamische bereik, want de andere versies klinken een stuk helderder. Het is bijna alsof je een mp3 op een erg lage bitrate afspeelt. Gelukkig is dit incidenteel en misschien wordt dit opgelost met een patch. Veertig euro is een schappelijke prijs als je de game nog nooit hebt gespeeld en dient wat mij betreft zeker in je collectie te komen.