Retrospectief: Manhunt

Onlangs ging ik terug in de tijd met Manhunt, die al op 22 maart 2016 heruitgebracht is op de PlayStation 4. In het Nederlands klinkt de titel meer als een nieuwe romantische komedie voor vrouwen: Manjacht. Klinkt al gelijk minder stoer hè? De game daarentegen was zo stoer als het maar zijn kon, zeker toen de game voor het eerst naar de PlayStation 2 kwam. Of dat nu nog steeds het geval is? Laten we daar even dieper op ingaan.

Wat meteen opviel, is dat Manhunt visueel gezien de tand des tijds goed heeft doorstaan. Natuurlijk blijft het van origine een PlayStation 2-game, maar grafisch ziet de game er nog best goed uit. Sterker nog, op de PlayStation 4 oogt het allemaal nog wat strakker, en dat is mooi meegenomen. Ook de besturing valt meteen op, want dat is even een flinke stap terug. Ik kon er maar niet aan wennen in het begin: log, onhandig en onlogisch beweegt Cash zich voort in de game. Kennelijk waren wij vroeger met veel minder tevreden, want in mijn herinnering was dit destijds nooit een euvel. Gelukkig raakte ik er na een flinke tijd klooien en spelen wel aan gewend. En hoe zit het met de gameplay? Gelukkig blijkt dat nog steeds dik in orde te zijn

Controversieel

De controversie rondom Manhunt destijds was natuurlijk de natte droom voor moraalriddertjes. De game werd zelfs verboden in enkele landen. Nadat een tiener zijn schoolvriendje bruut afslachtte in een park in Amerika, wees men de game aan als de oorzaak. Echter bleek later dat het om een uit de hand gelopen beroving ging. Sterker nog, het was niet de dader, maar het slachtoffer die de game speelde. Hoe gruwelijk ironisch, maar wel zeer droevig natuurlijk.

Voor die tijd ging de game behoorlijk ver ja, maar games zijn gewoon kunst, klaar. En er zit niet voor niets een achttien jaar en ouder sticker op zo'n product. Toch ben ik altijd nog van mening dat de met gore besmeurde gameplay niet alle aandacht verdiende. Het redelijk originele verhaal, de stealthy gameplay en de algehele grimmige sfeer; die hadden in de spotlight moeten staan. Als je 8MM had gezien of één van de Deathwish-films, dan kwam de sfeer aardig overeen met die in de game. Dat maakt Manhunt een volwassen Thriller met - dankzij de brute gore - horrorelementen. Het besluipen en het zo gruwelijk mogelijk afmaken van nietsvermoedende vijanden blijkt nog steeds zo vet te zijn als toen. Verborgen in de schaduw zitten met een kloppend hart, hard wegrennen nadat ik ben ontdekt, haastig op zoek naar een andere schaduw. Het zijn stuk voor stuk onbètaalbare momenten.

Ondank de grimmigheid wist de game ook nog wat humor te brengen, voor de balans wel zo prettig, zullen we maar zeggen. Qua wapens en levels weet de game nog steeds zeer veel variatie te bieden en hierdoor blijft de game ook plezierig om te spelen. Manhunt is niet voor watjes, de game blijkt nog even pittig te zijn. Zeker in de laatste missie kreeg ik het weer behoorlijk zwaar. Echter is dit voor mij alleen maar een stimulans om verder te komen. En voor ik het wist had ik een nieuwe blinkende platinum trophy behaald.

Het plaatje klopt

In heel wat nostalgische buien kocht ik een aantal oude klassiekers voor de PlayStation 3 en PlayStation 4. Toch blijken dit soort heruitgaves vaak niet meer de entertainment te bieden waar ik vooraf op hoopte. Nostalgie maakt soms blind, denk ik. Zo heb ik Red Faction na enkele uren al een tijd niet meer aangeraakt. Ook The Warriors wist mij niet vast te houden voor een langere periode. Manhunt daarentegen, speelde ik in één ruk uit. Hoe dat komt? Geen idee, simpelweg omdat het misschien nog steeds zo vet is. Of wellicht komt het door het totaalplaatje. Alles klopt gewoon, ook al hadden ze de besturing wel mogen aanpassen.

Vooral de muziek is mij altijd bijgebleven, want wat heeft deze game een geweldige psychedelische soundtrack zeg. Om maar weer een film aan te halen: de soundtrack doet mij enorm denken aan die van Deathwish 2. De muziek maakt samen met de gameplay van Manhunt een geweldig zieke en zeer spannende horror/thriller. Dus mocht je weer eens in een nostalgische bui zijn, overweeg dan de aankoop voor de PlayStation 4. En als je deze titel nog nooit hebt gespeeld, maar je houdt wel van de eerder genoemde films, dan moet je deze zeker eens proberen.