Retrospectief: Resident Evil: Code Veronica X

Een nieuwe Retrospectief, dit keer in het teken van Resident Evil: Code Veronica X. De originele game is oorspronkelijk in het jaar 2000 op de Dreamcast verschenen, een geweldige console die te vroeg is 'gestorven'. Ik speelde de PlayStation 2-versie volledig uit, die een jaar na de Dreamcast release uitkwam. Ik weet nog goed dat ik de game onderweg naar een vriend van mij aanschafte bij de Free Record Shop.

Spelen tot de maansverduistering

Die avond begon ik bij hem te spelen en hij keek in volle overgave met mij mee. Het werd steeds later en voor we het door hadden, had ik de game rond een uur of vier 's nachts uitgespeeld. Moe maar voldaan ging de PlayStation 2 uit. We zapten nog even langs alle kanalen op de televisie en ons oog viel op een nieuwsbericht. Er werd een maansverduistering aangekondigd, die plaats zou vinden om 05.10 uur. We besloten om wakker te blijven en buiten te kijken. Al kletsend over de game keken we hoe de maan in duisternis werd gehuld. Wat een memorabele dag was dat. Dat gevoel van toen, dat kon ik vast niet opnieuw meemaken. Onlangs speelde ik Code Veronica uit via PlayStation Now op de PlayStation 4. Ik besefte dat ik nog maar vier dagen over had van mijn PlayStation Now proefperiode, dus mijn doel was om de game helemaal uit te spelen. En gevoelens had ik zeker tijdens mijn tweede speelbeurt, maar wel hele andere

De eerste kennismaking met de game was meteen weer aangenaam. Het verhaal, dat zich drie jaar na Resident Evil 3 afspeelt, was meteen weer intrigerend vanaf de eerste cutscene. Na een paar uur merkte ik dat de game aanzienlijk moeilijker was dan de voorgaande delen. Al gauw pakte ik er een walktrough bij, omdat ik geen idee had omtrent wat ik moest doen. Ik kon mij ineens weer herinneren waarom ik enkele jaren geleden ben afgehaakt. Ik speelde de game destijds opnieuw, hooguit twee uurtjes, op mijn trouwe PlayStation 2-console die boven op de logeerkamer stond. Daar staat die gouwe ouwe vriend nog steeds, dagelijks stof te 'omnommen'. De game stuurde namelijk al vrij vroeg een zooi zombies en andere monsters op me af, waaronder de super irritante Bandersnatchers. Deze geel gekleurde mormels uit de hel hebben een belachelijk groot bereik met hun armen. Nog voor ik kon richten had Claire al een gele vuist in haar bakkes. Gelukkig kwam ik tijdens het zoeken naar een walktrough ook een glitch tegen, waarmee je oneindig dezelfde green herb kon gebruiken. Dat maakte de herbeleving een stuk minder stressvol. Bovendien was mijn doel om de game snel uit te spelen en dit werkte natuurlijk in mijn voordeel. Na één avond spelen had ik al een uurtje of vier erop zitten. Dat moest makkelijk lukken met nog drie avonden te gaan.. toch?

Een einde dat geen einde is

Ik had mij echter verkeken op de lange speelduur. Nog niet zo lang geleden speelde ik Resident Evil 3 uit in een uurtje of zeven. Nadat ik zeven uurtjes Code Veronica had gespeeld, wierp ik een blik op de walktrough. En dat was wel even schrikken geblazen. Ik had namelijk nog hele lappen tekst te gaan. Allerlei cutscenes later ontsnapte ik, nadat een zelfdestructiesysteem activeerde (hoe classic), samen met een ander karakter genaamd Steve. Hèhè, het zat erop. Niet dus. Een heel nieuw avontuur leek te starten nadat ik plots in Antarctica terecht kwam. Een dikke Mindfuck, want ik dacht echt dat de game klaar was.

Na nog meer uren bleek dat ik ook nog een heel stuk moest spelen met Chris Redfield. Daarbij was de glitch plots onbruikbaar. Handig, want ik had met Claire alle health items laten liggen, ik had ze immers toch niet nodig, achteraf gezien een dodelijke aanname van mij. Gelukkig bleek het mes zowaar krachtig te zijn, dus ik kon aardig wat munitie uitsparen. Want ook munitie bleek een stuk minder prominent aanwezig te zijn dan in de eerste drie games. Ik kreeg zowaar meerdere malen het game over-scherm voor mijn neus. Vooral in de laatste uurtjes werd ik overspoeld door bossfights, spinnen, zombiehonden, Sweepers en Hunters. Het was een periode van stress en vloekpartijtjes. In mijn herinnering was Code Veronica niet zo pittig, maar daarin had ik mij dus ernstig vergist. Ook viel het op dat puzzels in overvloed aanwezig waren, vaak onduidelijk of zeer omslachtig. Nog nooit moest ik zoveel dingen ontleden, combineren of hergebruiken. Ik werd er soms helemaal krankjorum van. Ook het back tracken was, meer dan ooit in de franchise, in grote mate aan de orde. De befaamde item boxes waren ook schaarser dan in eerdere titels, dus moest ik regelmatig een kolere eind teruglopen. Tegen het einde van de game werd er van alles uit de kast getrokken qua cutscenes en gevechten, het was een lichte overkill, althans zo heb ik het ervaren. Er leek geen einde aan de game te komen. Na twaalf uur zweten kwamen daar eindelijk de credits. Godzijdank, doel behaald.

Een dubbel gevoel

Met een dubbel gevoel kijk ik terug op de herbeleving van Code Veronica. Grafisch was het overigens allemaal niet zo heel veel mooier en de besturing was meteen weer een flinke stap terug. Gelukkig wende ik er sneller aan dan in eerste instantie gedacht. Al gauw wurmde ik Claire behendig door de grijpgrage ondode handen door. De typische Resident Evil-sfeer was echter weer alom aanwezig. Donkere gangen, een kerkhof, regen- en onweersbuien, foute voice-overs en personages, het totale Resident Evil pretpakket kreeg ik voorgeschoteld. Echter, door de vele omslachtige puzzels, het back tracken en de moeilijkheidsgraad, blijft deze titel niet mijn favoriet uit de serie.

Na het uitspelen speelde ik de Battle mode vrij, die ik in first person kon spelen. Dit was voor eventjes wel weer leuk, maar al gauw was ik er klaar mee. Is Resident Evil: Code Veronica X dan de minste uit de serie? Dat niet, die eer gaat nog altijd naar Resident Evil 6. Ik zal de game niet zou gauw kopen en opnieuw spelen, daarvoor is het een te lastige game om even op te pakken voor een uurtje. Wel ben ik blij dat ik weer even terug de tijd in ben gegaan en zo kon genieten van alle oja-dat stukje-momenten. Alleen jammer dat er geen maansverduistering was als 'toetje'.