Series: Resident Evil: Infinite Darkness - Leuk voor de kenners

Resident Evil: Infinite Darkness, een ‘Netflix Original Anime’. Ik hoor jullie al denken: oh jee, daar gaan we weer. Ik dacht namelijk precies hetzelfde. En dit keer gaat het ook nog om een serie die gebaseerd is op een gameserie waar ik toch echt wel fan van ben.

Hé lekker ding

De geanimeerde mini-serie heeft alles dat we gewend zijn van de Resident Evil-franchise: zombies, wapens en samenzweringen. En natuurlijk onze boy Leon die ‘hé lekker ding’ zegt tegen een raketwerper, voordat hij probeert er een mutant mee op te blazen. De serie bestaat uit slechts vier afleveringen van gemiddeld 25 minuten, veel tijd ben je er dus niet mee kwijt als je hem helemaal wilt kijken. Het verhaal begint met een burgeroorlog in een plaats genaamd ‘Penamstan’. Een unit met soldaten volgt hun orders niet op en ze zien meer dan ze hadden moeten zien. De uitbraak van een zombievirus.

Een aantal jaar later wordt het Pentagon gehackt en wordt er geheime informatie gestolen. De president laat vier speciale agenten zijn kant op komen om uit te zoeken wat er aan de hand is, waaronder de agent die ooit zijn dochter Ashley redde: Leon Kennedy. Godzijdank komt Ashley verder niet voor in de serie, maar we zien wel een ander bekend gezicht terug: Claire Redfield. Claire doet vrijwilligerswerk voor de bevolking van Penamstan en komt er al snel achter dat er meer gebeurd is dan de overheid loslaat.

T-wattes?

Origineel is het verhaal van de miniserie dus zeker niet, maar Netflix lijkt ervan uit te zijn gegaan dat alleen Resident Evil-fans naar de serie zouden kijken, want voor mensen die niet bekend zijn met de games, is de serie waarschijnlijk niet altijd even goed te volgen. Er wordt veel gepraat over het T-virus en er wordt regelmatig verwezen naar Raccoon City, maar het wordt nooit echt uitgelegd. Nu ga ik er persoonlijk ook wel van uit dat de serie vooral bekeken zal worden door mensen die bekend zijn met de franchise, maar ik vind het toch wel een gemiste kans.

De serie begint ook behoorlijk traag voor een miniserie. Die tijd hadden de makers dus net zo goed kunnen gebruiken om de gebeurtenissen uit de Resident Evil-serie wat meer uit te leggen, zodat de miniserie wat toegankelijker zou worden voor anderen. In plaats daarvan worden verschillende scenes regelmatig herhaald vanuit verschillende perspectieven, waardoor het plot een tikkeltje rommelig wordt. Dit is jammer, maar aangezien het toch niet al te ingewikkeld is, zat het mijn kijkplezier niet echt in de weg.

Niets zo perfect als Leon’s haar

De sfeer in Resident Evil: Infinite Darkness is goed neergezet. Er is een mooie balans tussen spannende scenes en actiescènes. De gebruikte muziek past goed bij de franchise en de art stijl die is gebruikt voor de miniserie ziet er super uit. Ja, het is inderdaad net alsof je naar een videogame zit te kijken, maar dat is in dit geval zeker geen minpunt. De gezichtsuitdrukkingen zijn realistisch, maar niet zo realistisch dat ze net zo goed een live-action serie hadden kunnen maken. Ik vind het heel gaaf gedaan en van mij mogen ze zeker meer series maken in deze stijl.

Als je net zo snel schrikt als ik, raad ik je aan om Infinite Darkness niet met een koptelefoon op te kijken. Vooral niet als je in het openbaar bent. Anders word je dadelijk net zo vreemd aangekeken als ik, omdat ik schrok van een zombie en bijna mijn telefoon door de trein gooide. Echt eng is de miniserie niet, maar hij bevat genoeg jumpscares en scenes die je niet moet kijken als je nog moet eten. Als je van Resident Evil houdt, is Infinite Darkness zeker leuk om te kijken. Mocht je de gameserie niet goed kennen, zoek dan eerst even de termen ‘T-virus’ en ‘Raccoon City’ op, dan weet je ook wel genoeg om het verhaal te kunnen volgen. Wie wil er immers niet zien hoe Leon’s haar, zelfs na het vechten met hordes zombies, nog steeds even perfect in model zit?