Terugblik: Davy met The Legend of Zelda: Breath of the Wild

Zo, alweer een jaar voorbij. Persoonlijk was 2017 hét jaar waarin ik uit dat diepe dal van 2016 probeerde te klimmen. Met een flink aantal ups die ik het voorbije jaar in mijn privéleven mocht beleven, mag ik hier schrijven dat dit grotendeels gelukt is. Ook al zijn er zo nu en dan momenten waarop depri-Davy weer even de bovenhand krijgt. Kijk ik enkel naar 2017 als gamejaar dan was het de voorbije twaalf maanden weer erg prettig om een gamer te zijn. Het was een jaar vol sterke releases, de indie-oogst was ook uitzonderlijk goed en de Nintendo Switch blijkt een geweldig apparaat waarmee Nintendo het vertrouwen terugwon na de moeilijke Wii U-periode. Maar met al die kwalitatieve titels en de tijd die, hoe ouder ik word, steeds sneller lijkt te gaan, moest ik dit jaar nog meer titels doorschuiven naar de backlogstapel Om ze ooit, maar soms zelfs nooit, te spelen. Zucht, wat een luxeprobleem.

Beste games die ik nog niet gespeeld heb

Laat ik voor het gemak dus even met de games beginnen die ik wel heb gekocht, maar nog geen minuut heb gespeeld. Horizon: Zero Dawn, potentiële winnaar van onze GOTY-award? Gekocht op de release, maar nog steeds in de seal. Multiplayer-fenomeen Playerunknown's Battlegrounds? Veel over gehoord, ga ik sowieso verslavend vinden, maar ik ga geen 'chicken dinners' behalen door die game alleen op mijn harde schijf te laten staan. Nog wat namedropping om het lijstje te vervolledigen: Nioh, NIER: Automata, Final Fantasy XII: The Zodiac Age, Persona 5, Yakuza 0, Shadow of War, Assassin's Creed: Origins, Wolfenstein II en Dishonored: Death of the Outsider.

Oude verslaving duikt weer op

Met 20.000 gamerscore in de laatste twee maanden van het jaar (dat is meer als het totale aantal van de eerste tien maanden tezamen), heb ik zo op de valreep een oude verslaving opgepikt. Ik heb een haat-liefdeverhouding met het 'hunten' naar achievements, maar ik zit er op dit moment weer kniediep in en dat betekent dat ik weer flink wat matige games - blame the sales! - heb gekocht enkel en alleen omdat de 'completion' zo makkelijk te halen is. Dat is tijd dat ik ook kon gebruiken om enkele goede games van hierboven (uit) te spelen, maar ach. Ik eindig het jaar met om en bij de 263.000 gamerscore en de 'road naar 300k' wordt vanaf januari 2018 sowieso voortgezet. Ik heb zelfs mijn Xbox 360 opnieuw onder de tv staan om weldra de 1000G van het fantastische Hannah Montana: The Movie aan mijn account toe te voegen.

De virtuele realiteit viel toch wat tegen

In mijn terugblik van vorig jaar was ik erg te spreken over de VR-technologie die dankzij de PSVR nu ook voor mij bereikbaar was. Eindelijk was er nog iets verschenen dat mij na decennialang gamen nog eens kon verrassen. Ik had er op dat moment dus geen spijt van dat ik mijn spaarvarkentje had gesloopt. Een jaar later heb ik mijn VR-bril nauwelijks op mijn kruin gehad: één keer voor Resident Evil 7, dat sowieso voor de meest intense ervaring van 2017 heeft gezorgd, en dan nog een keer voor de degelijke shooters Farpoint en Doom VFR. Er zijn wel een heleboel spellen uitgekomen, maar die blijven onder de radar (en worden bijgevolg ook niet besproken op onze website) of zijn simpelweg niet goed genoeg. Ik bewonder collega-redacteur Devin hoe hij zo enthousiast blijft en elke moment aangrijpt om ons in de strot te duwen hoe fantastisch het allemaal is, maar ik ben ergens halverwege van de hypetrein gesprongen.

gamescom 2017

Het jeugdige enthousiasme van Devin brengt mij naadloos naar een ander hoogtepuntje van 2017: de gamescombeurs in Keulen waarin ik die forever 16-jongen en het trio Alex, Rudy en Koen persoonlijk heb ontmoet. Beetje dubbel wel, want door al die privédingetjes (en hoe ze invloed hebben op mijn schrijfgedrag) dacht ik eraan om de website definitief te verlaten, maar ik heb het daar zo naar mijn zin gehad dat ik het niet kon maken om te vertrekken en maar gewoon ben blijven hangen. De taxiritjes van ons appartement naar de beurs en weer terug waarin ik mijn Nederlandse vrienden tot vervelens toe trakteerde op mijn Lil Kleine-kwaliteiten. Het moment dat zo'n taxiritje bijna fataal afliep voor een 'Dzjerman' op de fiets omdat ik de verkeersregels even aan mijn laars lapte. Of de mooie foto die door een snelheidscamera van ons is gemaakt toen ik iets te snel over die ene fuckin' brug reed. De ontelbare pogingen van Rudy om mij te verslaan in een potje FIFA Hoogtepuntjes hoor. Ik zou haast vergeten dat ik er ook nog een aantal toffe games heb gezien/gespeeld.

De top 5

Mijn terugblik is een persoonlijk relaas geworden over het voorbije jaar, maar eindigen toe ik toch met een oertraditionele top 5 van games die ik dit jaar wél uitvoerig heb gespeeld.

5) Resident Evil 7 in Virtual Reality: omdat het in VR de meest intense ervaring is van het jaar, maar ook zonder VR-bril op je hoofd is het simpelweg één van de beste horrorgames ooit. Het nieuwe camerastandpunt pakte ook verrassend goed uit.

4) Uncharted: The Lost Legacy: omdat het bewees dat de Uncharted-formule ook zonder Nathan Drake overeind bleef. Chloe en Nadine vormen een sterk girlpower-duo in een strak blockbusteravontuur. En de Share-knop werd uitvoerig gebruikt om al die pracht en praal vast te leggen.

3) Cuphead: omdat het met zijn zeer uitgesproken handgetekende stijl, die gebaseerd is op cartoons uit de jaren '30 mijn hart al bij de aankondiging had veroverd. Het eindresultaat viel uiteindelijk niet tegen en was verbluffend goed.

2) Super Mario Odyssey: omdat fun voorop staat in deze game. De Nintendo-magie is in elke virtuele vierkante centimeter van het geniale leveldesign voelbaar aanwezig. Het Cappy-idee is een verrassende vernieuwing die zorgt voor een vrachtlading aan originele ideeën. Er valt nagenoeg niets te klagen en ik grijp de Switch er elke avond bij om weer wat manen te verzamelen en een stapje dichter te komen bij de 100% completion.

1) The Legend of Zelda: Breath of the Wild: omdat er maar één de beste kan zijn, omdat ik hier ruim 150 uren in heb zitten en omdat dit zo'n meesterwerk is waarvoor er niet voldoende superlatieven in het woordenboek staan. De open wereld-formule wordt hier geperfectioneerd en Nintendo levert hier bovendien één van de allerbeste games aller tijden mee af. Sowieso nog een duim omhoog voor de Nintendo Switch, want hun nieuwe hybride spelcomputer ging niet onopgemerkt voorbij en dat is volkomen terecht.