Koira review - Een prachtig kunstwerk

Tegenwoordig krijgen we veel cinematische trailers voorgeschoteld en is het lastig om te achterhalen waar een game precies over gaat. Daarnaast gebeurt het regelmatig dat er ook geen gevoel wordt aangewakkerd. Ik heb dan niet alleen over enthousiasme, maar over de sfeer die van een trailer afspat. De trailer van Koira wist dat laatste prachtig over te brengen via de muziek. De piano die je hoort, had dus de hoofdrol en daardoor wekte de trailer direct vraagtekens op, want wat is het verhaal van de game? Die vraag wordt niet direct beantwoord als je Koira speelt, maar we gaan het proberen in deze review.

Hou de schaduwen op afstand

Koira behoort tot de categorie games die lastig te omschrijven zijn. De game kent namelijk geen dialogen en daardoor moet je zelf het verhaal in elkaar zetten. Tegelijkertijd kan ik niet de gehele game verklappen, want Koira biedt een kort avontuur. Die vier tot vijf uren zullen je echter nog wel een tijdje bijblijven, want het is simpelweg een kunstwerk. Koira begint in ieder geval met een klein meisje dat in het donker door het bos loopt. Ze is helemaal alleen, maar dat duurt niet al te lang. In het sneeuw bedekte landschap ziet ze een hondje vastzitten in een valstrik. Het vormt de basis van de game, want door de hond te bevrijden ontstaat er direct een vriendschap. Het bos is opeens niet zo donker meer, want de hond houdt de schaduwen op afstand. Op dit moment kun je het verhaal al op verschillende manieren beginnen te interpreteren. Het is bekend dat honden een positieve bijdrage leveren bij mensen met psychische of lichamelijke aandoeningen. Met een trouwe viervoeter voel je je nuttig en worden de demonen wat meer op afstand gehouden. Je gaat dus samen met de hond op avontuur en het is de bedoeling dat de reis eindigt bij een prachtig huisje midden in het bos. Ze communiceren met elkaar via muziek, waardoor je via geluiden kunt achterhalen waar de hond is gebleven. Muziek is sowieso de manier van communicatie, want het bepaalt de sfeer. Wanneer het meisje een helling afglijdt, wordt er met een hand snel over de pianotoetsen gegleden, zodat je de afdaling hoort. Als er gevaar dreigt of je midden in een spannend moment zit, veranderen de rustige klanken van de piano en slaat de muziek aan. De prachtige viool en pianoklanken zorgen daarnaast voor de nodige emotionele momenten.

Het donkere bos kent niet alleen schaduwen, want de meeste bomen en struiken worden met roodachtige tinten aangegeven. Dit brengt de nodige kleur naar de game en zorgt ervoor dat je niet kunt verdwalen. De handgetekende artstijl is apart te noemen en doet eerder denken aan een soort schilderij. Het werkt fantastisch in combinatie met de muziek en het verhaal. Hoewel de serieuze momenten de overhand dreigen te hebben, zitten er ook luchtige momenten in de game. Samen met je hond kun je sneeuwpoppen maken en verstoppertje spelen, terwijl je hem daarna knuffelt of achter een stok aan laat rennen. Het zorgt voor de nodige interactie, want het beslaat voor een groot gedeelte de gameplay. Er zijn enkele puzzels aanwezig waarbij je muzieknoten moet verdienen, maar ook daar hoef je weinig knoppen voor in te drukken. Je kunt Koira een beetje vergelijken met Limbo en Gris, al bevatten die games wat meer puzzels en platforming.

Het bos kent meer bewoners dan alleen het rondtrekkende meisje met haar hond en daardoor kom je in verschillende situaties terecht. Het ene moment ben je bezig om enkele zwijnen te helpen, terwijl je daarna aan het rondsluipen bent. In het bos zitten ook jagers die je willen grijpen. Dit zorgt weer voor de nodige vraagtekens, want is de hond ontsnapt? Of staan ze symbool voor stropers en toont de game het belang van een natuurlijke balans aan? Zo kunnen we eigenlijk nog wel doorgaan, want je zou zelfs kunnen zeggen dat het meisje haar eigen angsten, woede of verdriet onder ogen moet komen en de hond haar daar bij helpt. Om het helemaal droevig te maken kunnen we dit avontuur ook zien als hun laatste reis. Wat in ieder geval duidelijk is, is het belang van vriendschap. Toen ik de eerste paddenstoelen met gezichten tegenkwam, begon ik toch af te vragen of Koira niet gewoon een sprookje is en er verder geen diepgaande betekenis achter zit. Het is dus belangrijk om de jagers en hun honden te ontwijken door te sluipen en slim gebruik te maken van de omgeving, maar je hoeft niet bang te zijn als het misgaat. Je krijgt namelijk genoeg pogingen en sterven is niet aan de orde. Het enige minpuntje dat ik moet aanstippen is dat de checkpoints niet altijd duidelijk zijn. Het kan hierdoor voorkomen dat je de game afsluit en de volgende dag een puzzel opnieuw moet doen. Het kost je niet heel veel tijd en je kunt nogmaals genieten van enkele scenes, maar het is wel een kleine inktvlek op een verder smetteloos doek.