Review: AEW: Fight Forever - Blijft strijdlustig PlayStation 5

All Elite Wrestling is het alternatief voor de mensen die de opzichtige WWE helemaal zat zijn. Deze rauwere, ongepolijste vorm van worstelen wint aan terrein en het is dan ook hoog tijd dat de AEW een eigen game krijgt. Nou, jij vraagt en ontwikkelaar Yuke's levert. AEW: Fight Forever draait namelijk al enige tijd in de PlayStation rond en het is dan ook hoog tijd om eens over de game te praten. Zit je er klaar voor? Dit is de review van AEW: Fight Forever!

Een prima arcade wrestlinggame

AEW: Fight Forever probeert het gat in de worstelgamescene op te vullen. Niet door meer richting het realistische te gaan zoals WWE 2K dat doet, maar juist door de arcade hoek die we kennen van weleer op te zoeken. Natuurlijk, nog niet zo heel erg lang geleden was er WWE 2K Battlegrounds, maar dat was nou niet de hit waar iedereen op zat te wachten. All Elite Wrestling is dus een alternatieve worstelleague en dat betekent dat het roster niet leunt op de powerhouses van tig jaar geleden die we hier in Nederland o zo goed kennen. Denk dus niet aan John Cena, The Rock of Hulk Hogan, maar juist aan worstelaars zoals Orange Cassidy, MJF en CM Punk. Het is even wennen, maar uiteraard beschikt ook dit roster over de nodige showmanship, onderlinge vetes en unieke koppen.

AEW: Fight Forever is een typische arcadegame. Dat wil zeggen dat je een toegewezen face button hebt voor slaan, schoppen en grapplen. Houd je een knop langer ingedrukt, dan voer je een krachtigere move uit en ram je er meermaals achterelkaar op, dan voer je een reeks stoten of schoppen uit. Verder gebruik je de bumpers om grapples en strikes te blokkeren/ te parryen. Als laatste kent de game een momentum meter, die oploopt of daalt naarmate je de overhand krijgt in het gevecht. Gaat deze naar het ijskoude blauw, dan loop je gevaar, schiet deze naar het rood, dan krijg je toegang tot de signature move die korte metten maakt met de tegenstander, maar dat is het in de essentie ook wel een beetje. Hierdoor is het voor nieuwkomers bijzonder eenvoudig om even de controller op te pakken om zo een match mee te knokken. Dat knokken kan met een aardig uitgebreid roster van unieke personages die ieder hun eigen unieke dingen hebben. Zo vecht Orange Cassidy bijvoorbeeld in een alternatieve stance met zijn handen in zijn zakken en zakt MJF op zijn knieën voor een smeekbede in plaats van de standaard quickstep dodge. Het zijn kleine details, maar wel van die dingetjes die juist het onderscheid weten te maken.

Prima, maar met wat haken en ogen

Deze game kent een breed spectrum aan matchopties. Natuurlijk zijn er de nodige classics, zoals de ladder matches, 1-vs-1’s en tag team battles, maar er zijn ook extremere opties. Zo kan je deelnemen aan de Casino Battle Royale, waarin je het opneemt tegen het complete roster en de barbed wire matches, waarbij de ring is omgeven door prikkeldraad dat op ontploffen staat. Deze opties zijn beschikbaar in zowel de online- als de offline omgeving en het werkt allemaal prima. Daarnaast ben je in staat om eigen worstelaars, arena’s en entrees te ontwerpen. Het is niet bijzonder diepgaand, maar een uniek tintje geeft het zeker wel. Toch is niet alles koek en ei wanneer het aankomt op AEW: Fight Forever. Er zijn namelijk zat kanttekeningen te plaatsen die een aangename ervaring kunnen doen omslaan als je er even te lang in blijft hangen.

Op zichzelf staande matches zijn leuk en aardig, zeker wanneer je wat vrienden over de vloer hebt, maar voor wat singleplayer content heb je toch echt een solide storymodus nodig. Deze komt in de vorm van Road to the Elite, waarin je een bekendheid uitkiest en zo naar de top van All Elite Wrestling dient te knokken. Deze ouderwetse manier van storytelling en progressie is de grootste afknapper die de game te bieden heeft. Er zitten wat leuke video’s her en der in de modus verstopt, maar veelal komt het erop neer dat je weer een nieuwe match hebt om vervolgens naar een andere stad te reizen waar je weer hetzelfde dient te doen. Gedurende je vrije dagen kan je trainen voor punten, eten voor energie, de stad verkennen voor wat mentale gezondheid, minigames spelen voor geld of naar het ziekenhuis gaan om injuries te herstellen. Leuk, maar dit speelt zich, afgezien van de minigames, allemaal af als een soort visual novel. Gedurende deze activiteiten loop je tegen bekende koppen aan die met je op de foto willen of nieuwe matchopties bieden. Het meest interessante aspect van de Road to the Elite-modus is dat winst of verlies deel uitmaken van de progressie van het verhaal. Hierdoor ben je benieuwd naar wat er had kunnen gebeuren als je bijvoorbeeld die ene match had verloren of juist had gewonnen. Dat gezegd hebbende, ik heb de modus met één worstelaar uitgespeeld en dat vond ik dan ook wel meer dan genoeg.

Dat de game een hoog arcadegehalte heeft kan zowel positief als negatief ervaren worden. Enerzijds is het leuk dat iedereen de controller kan oppakken om zo even een rondje mee te knokken, maar tegelijkertijd kan de gameplay ook onwijs ouderwets aanvoelen. Zo ben je simpelweg de sjaak als je eenmaal het canvas raakt, want opstaan is nog lang niet zo eenvoudig. Je rolt niet even weg en een counter vanaf de grond zit er niet in. Daarnaast is de hit detection ook niet altijd even lekker. Zo kan je in een combo de eerste strike landen om vervolgens in het luchtledige te slaan. Daarnaast is er ook sprake van wat teleportatie waardoor je tijdens een grapple opeens wat verplaatst, wat er nooit echt fraai uitziet. Ook kan de game wat meer aankleding gebruiken. Intro’s zijn bijzonder kort en altijd hetzelfde en grafisch gooit AEW: Fight Forever ook geen hoge ogen. Jammer, want in een flashy sport verwacht je vandaag de dag ook wel flashy graphics en bijbehorende aankleding.