Review: Call of Duty: World at War Xbox 360

Na het geweldige succes van Call of Duty: Modern Warfare was het voor nummertje vijf in de serie weer aan ontwikkelaar Treyarch om een puike game af te leveren. Uiteraard is het moeilijk om (volgens velen) de beste shooter ooit te overtreffen, maar het moet gezegd dat World at War zijn uiterste best heeft gedaan en bijna in de zo gewilde evenaring is geslaagd.

Miller vs Petrenko

De Tweede Wereldoorlog heeft zijn naam niet voor niets gekregen; het was een oorlog die de hele wereld in zijn greep hield. Waar we in dit soort games vaak strijden in Duitsland en de omringende landen, slaat WaW deels een andere weg in. Je speelt namelijk wisselend met Private Miller en Dimitri Petrenko. Deze laatste vecht trouw voor zijn Moeder Rusland op haar weg naar de hoofdstad Berlijn, waar Miller ervoor kiest (nou ja, waarschijnlijk had hij geen keuze, maar laten we het even zo noemen) om te strijden aan de andere kant van de wereld, in Japan. Want ja, daar was natuurlijk ook oorlog gaande (denk aan bijvoorbeeld Pearl Harbor).

Mother Russia

Zoals gezegd vecht Petrenko aan de kant van de grootmacht Rusland, en baant hij zich met veel actie en geweld een weg naar Berlijn, om daar de oorlog een halt toe te roepen. Waar WaW ontzettend goed in is, is het vasthouden van de aandacht van de speler. Je bent namelijk constant in gevecht met de vijand, die je geen moment met rust laat en niet zal stoppen totdat je een ieder van hen naar een andere wereld hebt gestuurd. Het is dus actie van begin tot eind, en als dit goed is uitgewerkt, met de bijbehorende (goede) graphics, heeft een shooter al een groot pluspunt. WaW is hier zeker in geslaagd.

The Japanese

Het strijdtoneel van Miller is een totaal andere wereld: De Pacific. Het is ook de eerste keer dat de Call of Duty serie dit gedeelte van de Tweede Wereldoorlog aandoet, en met succes. Omdat je met twee verhaallijnen te maken hebt, zie je ook meteen het grote verschil tussen de Duitse strijdmacht en de Japanse krijgers. Waar de Duitsers vaak voor de tactiek van schuilen en schieten kiezen, pakken de Jappen het totaal anders aan. Ze weten ook wel de momenten te kiezen waarop ze het beter even rustiger aan kunnen doen, maar het is vooral zelfmoord wat de klok slaat. Je moet de hele tijd alert zijn op Japanners die in hun laatste sprint frontaal op jou af komen rennen om je een kopje kleiner te maken. Gelukkig is het met een simpele messteek vaak meteen afgelopen voor ze, maar als je wordt verrast komt het aan op een waar grondgevecht, waar je alsnog moet proberen om met je mes de keel van je vijand op te zoeken.

Zombies?!

Naast de singleplayer en het bijbehorende verhaal heeft WaW ook nog een aardige multiplayer in huis, waar je op verschillende mappen en met verschillende doelen probeert om de strijd opnieuw naar jouw kant te trekken. Niet bijster origineel - dat kennen we al langer - maar gelukkig heeft de game nog een andere troef, namelijk Zombie Nazi's! In verschillende levels komen de zombies op je af, en het is aan jou om ze allemaal voorgoed de dood in te sturen. Naarmate je meer zombies vermoordt, kom je steeds een level hoger, waarbij het doel natuurlijk is om een zo hoog mogelijk level te bereiken.