Review: Chronicles of Riddick: Assault on Dark Athena Xbox 360

In dit tijdperk, waarin de metroseksuele en gevoelige man centraal staat in de samenleving, en de stoere macho man vanuit een duistere vergeten hoek in het caf' moet toezien hoe de iele, zacht pratende mannen in roze shirtjes met een schoudertasje het ene na het andere telefoonnummer overhandigd krijgen van verscheidene mooie dames, is er gelukkig nog wel 'n échte man die nog een plekje heeft in de film- en gamewereld. E'n man die korte metten maakt met alles en iedereen die hem in de weg staat, die durft op te staan uit de duisternis en het strottehoofd verwijdert van iedere man die niet bikkel is. E'n man die spuugt op de hedendaagse gevoeligheden en onzekerheid die de samenleving beheersen, en als recept hiervoor de welbekende muilpeer uitdeelt aan je huilende gelaat. Hier is dan een echte man die als enige persoon ooit een thumbs up van Kratos, Rambo en Chuck Norris heeft gekregen, en zijn naam is: Richard B. Riddick.

Pimp meinem Spiel

Er zijn veel goeie films en er zijn veel goeie games. Wanneer men echter deze twee media probeert te fuseren of combineren gaat er eigenlijk vrijwel altijd wat fout. Zo zijn er, laten we maar eerlijk zijn, nagenoeg geen goeie films gemaakt aan de hand van games, op een paar uitzonderingen na. Zijn er dan wel goeie games gemaakt aan de hand van films? Hier zullen de meningen over verdeeld zijn, maar we kunnen allemaal wederom vaststellen dat het er erg weinig zijn. Maar dan hebben we de Chronicles of Riddick. De films vind lang niet iedereen zo goed, dat kan ik me voorstellen, maar de game die een paar jaar geleden uitkwam met de bijtitel 'Escape from Butcher Bay' was een prachtgame die veel prijzen wist te winnen, evenals het digitale hart van menig gamer. De studio verantwoordelijk voor deze game besloot een appendix toe te voegen aan de kronieken van onze Riddick in de vorm van een expansion. Nu heeft deze beste studio intern dermate veel onrust gehad de afgelopen paar jaar dat de werknemers daar alsmaar door bleven werken aan deze expansion, waardoor die de lengte kreeg van (vrijwel) een volledige game. Daarom is er dan nu Chronicles of Riddick: Assault on Dark Athena. En o ja, je krijgt er Escape from Butcher Bay ook bij, helemaal grafisch gepimpt en al. Maar dat kan natuurlijk ook niet anders wanneer 'n van de stemacteurs bij dat deel niemand minder is dan XZibit hemzelve. Dus "Escape from Butcher Bay has just been... Pimped"...zucht... Maar dat is voor deze ene keer dan wel smaakvol gedaan, want de game ziet er schitterend uit voor een oude Xbox titel.

Ruwe bolster, bonte pit

Voor de mensen die de eerste Chronicles of Riddick game destijds gemist hebben op de Xbox is het maar goed dat er bij dit nieuwe deel ook de oude zit, want het is wel een titel die je eigenlijk niet mag missen. Sprekende (of typende) als iemand die geen Xbox bezit, kwam ik er zelf dus ook onlangs achter dat deze titel mooi aan mijn onwetende reukorgaan voorbij was gegaan. Het lijkt in eerste instantie een vrij recht toe recht aan FPS game, maar niets is minder waar. Riddick heeft besloten de kronieken bloemrijker in te vullen dan enkel met pief, paf, bang, krak en boem, en besloot ook stealth en rpg gedrag te gaan vertonen, om een mooie mix te maken in stijl en aanpak. Dat deze stijlen van gameplay ieder dikwijls voor hetzelfde resultaat zorgen ofwel een lading lijken, ach ja: "Aard van het beestje," zullen we maar zeggen. De afwisselende gameplay van sneaken, schieten, role-play, en side-missies werkt subliem en daardoor speelt het ongelooflijk lekker. Eentonig wordt het daardoor ook eigenlijk nooit, en je kunt dikwijls ook nog sidequests doen om even niet met het verhaal bezig te zijn.

Donkere Griekse godin slopen

Assault on dark Athena speelt zich direct af na Escape From Butcher Bay, waarbij onze kale antiheld na zijn ontsnapping van de gruwel gevangenis met alle pech terecht komt op de Dark Athena, een groot ruimteschip dat zich redelijk als een asociaal piratenschip gedraagt door ieder ander ruimteschip wat ze tegenkomen in beslag te nemen. De gevangen genomen crew wordt vervolgens omgebouwd naar willoze droids, die je het beste kan omschrijven als op afstand bestuurbare zombies. Zieke shit dus aan boord van de Dark Athena, en Riddick besluit dat er maar eens korte metten moet worden gemaakt met iedereen op het schip. Ok', ok', de gevangen, vrouwen en kinderen laten we maar wel heel. Assault on Dark Athena is wel iets meer lineair dan Escape From Butcher Bay, maar toch zit het allemaal wel goed in elkaar, en zit er in dit tweede deel ook weer veel afwisseling, van over het ruimteschip lopen met een mech tot het besturen van de biomechanische droids.