Review: Dance Central 2 Xbox 360

The Eldance Scrolls: Skycentrim

Afgelopen week zijn er twee games op mijn deurmat beland. Eentje daarvan was aan de hand van een telefoontje van Alex vorige week zondag, en de andere titel kwam twee dagen eerder aan dan verwacht. Deze tweede titel kunnen jullie wel raden, dat was natuurlijk Skyrim. De eerste neem ik aan ook, tenzij je toevallig op deze link terecht kwam en de titel van deze review over het hoofd hebt gezien. De meesten van jullie zullen daarom wel snappen dat het voor mij nogal pijnlijk was om vanwege mijn belofte Skyrim te moeten afwisselen met Dance Central 2.

*hic* Maak ruimte! *hic*

Als muzikant ben ik uiteraard gek op muziek, maar als er 'n ding is waar ik meestal niet zoveel zin in heb, is het erop te gaan staan dansen. Ok', stop genoeg alcoholica en/of andere opiaten in mij en ik doe rustig (of juist zeer druk) mee, mits de muziek mijn smaak is of de sfeer melig genoeg. Mijn ritmegevoel en motoriek zijn prima, maar ik ga nog altijd liever achter een instrument zitten dan met mijn armen, heupen (kont) en benen gaan staan zwaaien. Maar nu moest ik met Dance Central 2 toch echt van mijn kamer een dansvloer maken.

Dance Mental

Gelijk bij het startscherm spatten de blije kleuren en drukke beelden door mijn synapsen heen, begeleidt door hippe muziek. Dit bleek een voorbode te zijn voor wat ik heel de game lang zou gaan ervaren. Al snel kwam ik erachter dat de game toch behoorlijk uitgewerkt bleek te zijn. Er zijn allerlei modussen waar je uit kunt kiezen, waarvan een aantal hele toffe voor multiplayer zijn. Zo is er ook een career mode (genaamd de Crew Challenge Career), iets wat tegenwoordig vaak voorkomt, maar in de compleet debiele vorm waarin je het in Dance Central 2 tegenkomt is zeldzaam. Je moet tegen hele irritante characters dansen waarvan de 'n er nog arroganter en meer popi-jopie eruitziet dan de ander. Ondertussen is er sprake van een soort evil-dancing-overlord figuur, waar je uiteindelijk tegen moet" ja eh" dansen!

Spast Central

Dat dansen is overigens nog zo makkelijk niet. Voor de motorisch minderbegaafden is genoeg om doorheen te spasten, maar voor een gevorderde vloerbrander is er ook nog zeker genoeg uitdaging. In het begin is het nogal wennen aan de enorme drukte op het scherm, laat staan het wennen aan de belachelijk irritante type characters die op je scherm staan te huppen. Toch wekt het geheel een dermate melige sfeer op dat het uiteindelijk wel een plus valt te noemen, ook al is het compleet niet mijn ding. En als we het dan toch over "niet mijn ding" hebben, zo was de muziek. De ene hippe auto-tune kreunneger en gilwijf passeren de karige revue van moderne top 40-muziek van de afgelopen paar jaar.