Review: DTM Race Driver 3 Challenge PlayStation Portable

De gloriedagen van DTM Race Driver beleefde ik met het tweede deel op de Xbox. Ik speelde uren lang achter elkaar om uiteindelijk een zo hoog mogelijke klassering op de Xbox Live-ranglijsten te verwerven. Hoe lager mijn klassering, des te meer punten ik vergaarde met een gewonnen race. De keerzijde was dat naarmate ik steeg op de ranglijsten, ik ook steeds meer punten kwijtraakte bij een verloren race. Gevolg was dat de races steeds spannender werden en ik bij het bereiken van de 23ste plaats op de overall ranglijsten bij een zekere race keihard de baan werd afgerost door een idioot achter me, die het niet nodig vond om in de eerste bocht na de start te remmen. Ik kelderde zo'n honderd plaatsen en heb DTM Race Driver 2 nooit meer aangeraakt.

Een nieuwe kans

Nu krijg ik met DTM Race Driver 3 Challenge voor de PSP een nieuwe kans om oude tijden te doen herleven. Hoewel de Xbox Live-ranglijsten met de daarbij behorende spanning ditmaal ontbreken, heb ik me toch kostelijk vermaakt met dit spel. Zo zit alles er op en er aan. Alle verschillende raceklassen en -circuits die we in de consoleversie terugvinden zijn hier van de partij. En dat mag bewonderenswaardig genoemd worden. Gelukkig is DTM 3 daarmee geen simpele port geworden. Zo is de verhaalmodus ingeruild voor kampioenschappen, die worden voorafgegaan door enkele simpele challenges. Zo zul je binnen een bepaald vak moeten remmen, de ideale lijn moeten volgen en met kapotte auto alsnog de finish als eerste moeten bereiken. Ik vond het ontbreken van de verhaallijn die we op de consoles terugvinden niet zo'n probleem. De challenges zijn juist handig om de verschillende circuits te leren kennen, alvorens je aan een kampioenschap begint. Toch kan ik me voorstellen dat een grote groep gamers de verhaallijn mist en de challenges als irritant zal ervaren.

Eenvoudiger

Het ontbreken van de verhaallijn is niet het enige verschil ten opzichte van de consoleversie. De besturing is ook flink onder handen genomen; deze is aanzienlijk makkelijker gemaakt. Je zult nu veel minder vaak uit de bocht vliegen doordat je te laat remt, aangezien dit veel later kan dan in de consoleversie. Dit maakt tevens het plaatsen van een inhaalactie een stuk eenvoudiger. Enerzijds doet dat afbraak aan het realisme dat de DTM serie kenmerkte, anderzijds maakt het dit spel een stuk toegankelijker en bovendien geschikter wanneer je bijvoorbeeld in de bus op een hobbelige weg zit te spelen. Naast dit latere rempunt is ook de besturing aangepast. Het is nu mogelijk veel scherpere bochten op hogere snelheden te nemen. Ook is het mogelijk om tijdens het nemen van een bocht nog wat te corrigeren, iets wat in de echte racerij normaalgesproken resulteert in een enkeltje grindbak.

Besturing

Hoewel de bovenstaande aanpassingen ten opzichte van de consoleversie niet iedereen zullen aanspreken, zijn ze geen overbodige luxe. Door het ontbreken van analoge schouderknoppen is het aanremmen sowieso een stuk moeilijker dan in de consoleversie, evenals het sturen met het analoge pookje. Dit is in DTM 3 nagenoeg onmogelijk, waardoor ik al snel overging op de D-pad. Naast deze problemen met de besturing heeft DTM 3 met nog een aantal minpunten te kampen. Zo liggen je tegenstanders als bakstenen op de weg. Het is dus onmogelijk om met jouw neus een tikje tegen de zijkant van een tegenstander te geven, waardoor deze spint. De tegenstanders zullen in bijna alle gevallen hun voorgeprogrammeerde lijn blijven volgen. Daarnaast zakt de beeldverversing ook in tijdens een race met twintig tegenstanders. Het verschil is dan duidelijk te merken ten opzichte van bijvoorbeeld de kwalificatieronden, waarbij je alleen op de baan rondrijdt. Toch zal de beeldverversing nooit zo ver inzakken dat DTM 3 onspeelbaar wordt.