Review: God of War: Ascension PlayStation 3

Kratos is terug" of ja eigenlijk ook weer niet. Met God of War: Ascension gaan we namelijk terug naar de tijd vóór de trilogie. De tijd dat Kratos pas net zijn ziel aan de oorlogsgod heeft verkocht en pas net alle nadelen die het verkopen van een ziel met zich meebrengt ondervindt. Fans van de serie mogen hem alvast pre-orderen, God of War: Ascension is namelijk een waardige opvolger die de trilogie verdient. We mogen weer lekker hakken met een bloedchagerijnige Kratos, en man wat is dat lekker!

Beuken 2.0

Wat de God of War-serie voor mij zo mooi maakte, was toch wel echt de setting. Ik ben persoonlijk een groot fan van de Griekse Mythologie, en het is dan ook geweldig om alle steden, tempels en gedrochten in het 'echt' te zien. Die gedrochten mag je lekker in elkaar beuken, en dit gebeurd natuurlijk met het soepele vechtsysteem zoals we dat van de serie kennen. Na een korte introductie kan zelfs de meest onervaren gamer al met messen in het rond zwieren als een volleerd Spartaan. Die messen zijn in Ascension wel de enige wapens die Kratos hanteert. In de vorige delen konden we losgaan met speren, hamers en zelfs het zwaard van Olympus. Je kunt je zwaarden wel upgraden met verschillende krachten en je kunt wapens oppakken van overleden vijanden, maar daar blijft het qua variatie wel bij.

Ik ben boos

Fans van de serie weten natuurlijk al lang dat Kratos zo gevreesd is geworden doordat hij zijn ziel verkocht aan de oorlogsgod, Ares. Hij komt er echter al snel achter dat leven zonder ziel eigenlijk helemaal niet zo leuk is als hij aanvankelijk dacht. Toch houden de Furies (godinnen van de wraak) hem gevangen, en martelen hem. We beginnen de game met een geketende Kratos, die na een brute worsteling weet te ontsnappen en weer op oorlogspad kan gaan. Kratos is boos, en dat is reden genoeg om alles, maar dan ook letterlijk alles zijn schedel in te beuken. Helaas zijn de stukken tussen dit soort geweldige, filmische scènes iets saaier dan we van de serie gewend zijn. Je bent vaak tegen monsters aan het vechten die ook op de hogere moeilijkheidsgraden nauwelijks weerstand bieden. De puzzels brengen nog wel wat afwisseling, maar in dit deel draait het nóg meer om de eindbazen, puur omdat de gewone gevechten niet altijd even moeilijk zijn.

Op vakantie met Kratos

Gelukkig kunnen we tussen de wat minder spannende delen van de game wel nog genieten van de omgevingen, want deze zijn meesterlijk uitgekozen en ontworpen. Alles voelt bijna realistisch aan, terwijl je je op mythische grond bevindt. Nou ja, de omgeving bestaat niet altijd uit grond. Ik wil niet teveel verklappen over de gebeurtenissen van deze game, aangezien ik anders jullie plezier bederf, maar met name de bewegende, en zelfs levende levels zijn echt een lust voor het oog. De vijanden die deze levels onveilig maken zijn ook weer briljant ontworpen. We zien wat oude bekenden terug, maar nieuwe gedrochten proberen je ook het leven zuur te maken. Het design is allemaal op het niveau wat we gewend zijn van God of War, dus dat zit wel snor.