Review: NiGHTS: Journey of Dreams Nintendo Wii

Daar waar AM2 altijd mijn voorkeur genoot, toverde ook Sonic Team het ene na het andere pareltje tevoorschijn. Beide Sega-studio's zorgden er grotendeels voor dat ik de Dreamcast tot op de dag van vandaag een warm hart toedraag. Titels als ChuChu Rocket! en Sonic Adventure beroofden mij van mijn kostbare uurtjes en niets wees er destijds op dat hetzelfde Sonic Team enkele jaren later slechts nog middelmatige titels zou produceren. De naam Sonic Team bezorgt mij tegenwoordig, na onder andere een paar matige Sonic-titels, een nare bijsmaak. Helaas is ook NiGHTS niet het engeltje dat op mijn tong piest om de nare smaak weg te spoelen.

Middelmatigheid

NiGHTS, waarvan een eerder deel in 1996 op de Sega Saturn verscheen, weet op vrijwel geen enkel punt de middenmoot te ontstijgen. De middelmatigheid druipt er op vrijwel elk onderdeel van de game vanaf. Zowel in grafisch opzicht als op het gebied van besturing weet NiGHTS niet te overtuigen. Zo bestaat een gedeelte van de game uit platformelementen die hun ding doen, maar nooit echt een uitdaging vormen zoals we ze uit Mario-games kennen. Daar waar je vandaag de dag in een degelijke platformer kunt klimmen, klauteren, tegen muren kunt lopen of dubbele sprongen kunt uitvoeren, kun je in NiGHTS niet veel meer dan enkel lopen en springen. Ook wanneer je in de gedaante van NiGHTS kunt vliegen, ben je zeer beperkt in je bewegingsvrijheid.

Het voelt niet lekker

Het vliegen vormt het hoofdonderdeel van het spel. Je zult bijvoorbeeld al vrij vroeg in de game door ringen moeten vliegen om zodoende je turbometer op te laden, waardoor je in staat bent een vogel te vangen die een sleutel draagt. De motivatie voor deze achtervolging is me ontschoten, maar het was vooral de besturing die niet helemaal logisch aanvoelde. Je bestuurt NiGHTS door met je Wiimote de richting aan te geven op het scherm. Hoewel de omgeving 3D is, beweegt je personage zich 2-dimensionaal. Je kunt dus alleen naar voren, achteren, boven of beneden vliegen en niet van richting veranderen. Dat regelt de computer voor je. Waarschijnlijk omdat men bij Sonic Team dacht dat het anders te moeilijk zou worden voor de jongere gamers onder ons. Het voelt in ieder geval allemaal erg beperkt en reageert helaas ook niet altijd even lekker.

Lekker zwiepen

Naast de gebrekkige besturing, schiet NiGHTS ook op grafisch gebied tekort om tot de crème de la crème van de Wii-games te behoren. De fel gekleurde omgevingen kunnen moeilijk verbloemen dat het er allemaal wel erg kaal uitziet. Nou weet ik dat je een Wii niet in huis haalt voor grafische hoogstandjes, maar met games als Super Mario Galaxy weten we dat de Wii meer in zijn mars heeft. Het lijkt er echter helaas op dat ontwikkelaars geen zin meer hebben om veel tijd in een Wii-game te steken, omdat men ze toch wel koopt, zolang je maar lekker kunt zwiepen.

Fenomenale sfeer

Gelukkig is niet alles aan NiGHTS middelmatig. De game wist me toch enige tijd aan de buis gekluisterd te houden door de beleving. Want hoewel NiGHTS alles behalve perfect is, weet het een nagenoeg perfecte sfeer neer te zetten. Het deed mij enerzijds denken aan de Droomvlucht in de Efteling. Een attractie waarin je zittend in een gondel door een elfenbos wordt geleid. Anderzijds had de sfeer ook wel wat weg van een Harry Potter film. Je moet van het sfeertje houden, maar betoverend is het wel. Dat is vooral te danken aan de meesterlijke soundtrack. De muziek weet zo nu en dan precies de juiste snaar te raken, waardoor je even vergeet dat de besturing van NiGHTS nogal te wensen over laat en de omgevingen zelfs voor een Wii-game behoorlijk sober zijn. Op die momenten is de game op z'n best en kun je toch enigszins tevreden zijn met je aankoop.