Review: Octopath Traveler Nintendo Switch

Octopath Traveler is een traditionele JRPG in al zijn heerlijke glorie. Geen valse pretenties, geen gimmicks of de wens om een zoveelste kloon van Final Fantasy te zijn. De vergelijking gaat immers snel die kant op, aangezien deze game uit de koker komt van Square Enix komt. Door de jaren heen zijn er voor mij een aantal titels geweest, met name gedurende het 16- en 32-bit tijdperk, die uitgegroeid zijn tot klassiekers. De ontwikkelaars van deze games hebben diezelfde formule vastgegrepen en hebben er echt iets eigen van gemaakt. Onder deze games schaar ik Chrono Trigger, Chrono Cross, Secret of Mana, Breath of Fire, Lufia (Nederlands glorie!) en het meer recentelijke Golden Sun. Misschien geen originele lijst, maar wel games die ik heb gespeeld op basis van mijn ervaringen met Final Fantasy en dan doel ik specifiek op deel zeven. En voordat je begint dat die game later is uitgekomen; dat klopt, maar mijn eerste aanraking met een JRPG was nu eenmaal met die game. Dat is dus mijn meetlat en al deze games komen daar stuk voor stuk qua speelplezier in de buurt. Je kunt het al raden. De vraag is dan ook of Octopath Traveler in de buurt komt van deze immens hoge meetlat en of er niet te veel nostalgie in mijn oordeel gaat komen. Ik kan je nu alvast verklappen dat dit een ouderwets goede JRPG is, maar dan in een modern jasje. Ondanks wat typische zaken is dit verplichte kost op de Switch. Een toekomstige klassieker? De tijd gaat het ons leren.

Opvallend modern uiterlijk en toch uiterst herkenbaar

Laten we meteen beginnen met wat het meeste opvalt. Ik heb het over de graphics en de gehele presentatie van de game. Vanaf de aankondiging wist Square Enix direct de aandacht op zich te vestigen. Niet omdat het een exclusieve JRPG voor de Nintendo Switch is, maar omdat het die onmiskenbare grafische stijl uit het 16-bit tijdperk heeft. Ondanks dat gegeven zie je wel meteen dat het een game uit deze tijd is. HD-2D zoals de ontwikkelaar het zelf omschrijft. Het resultaat mag er zijn, want het is een plaatje om naar te kijken. Voor deze grafische pracht en praal hebben ze samengewerkt met Acquire, bekend van de Tenchu-games en Akiba’s Trip-serie. Acquire’s 2D-game “What Did I Do to Deserve This, My Lord”, was aanleiding voor deze samenwerking. Voor Octopath Traveler hebben ze de Unreal Engine 4 gebruikt voor de moderne effecten.De pixels kan je als het ware tellen, terwijl er ook gebruik wordt gemaakt van polygonen. De lichteffecten, schaduwen, transparantie-effecten pakken allemaal stuk voor stuk heel mooi uit. Als je bijvoorbeeld langs een aantal fakkels loopt, zie je de schaduwen realtime veranderen. Of tijdens gevechten, wanneer fel gekleurde pijlen met vuur- en rookeffecten het beeld vullen, merk je dat de game wel degelijk alle mogelijke toeters en bellen uit de kast trekt. Het 2D-effect is onmiskenbaar, maar door dit soort momenten zie je dat de game op grafisch vlak vandaag de dag geen enkele plank misslaat, zeker niet in vergelijking met de vele malen krachtigere concurrentie. Dit gezegd hebbende, hoe zit het met het verhaal?

Traditioneel verhaal met een achtdelige twist

De titel geeft al wat van het verhaal weg. Octopath Traveler gaat over acht verschillende personages. Elk heeft een eigen verhaallijn zoals iedere andere RPG, maar de twist zit hem in het feit dat je met slechts één van deze personages begint. De personages zijn Olberic, H'aanit, Cyrus, Alfyn, Tressa, Therion, Ophilia en tot slot Primrose, elk met hun eigen klasse en bijbehorende vaardigheden. Gaandeweg jouw reizen, ontmoet je de andere zeven. Ik ga in deze review niet op alle personages in want ze zijn vrij standaard van aard. Je hoeft ze niet allemaal te ontmoeten overigens. De keuze is aan jou. Je speelt met ieder personage een introducerend hoofdstuk alvorens deze je vergezellen. Op dat moment is het wederom aan jou de keuze of je hun verhaallijn volgt of stug die van jou voortzet. Hoe je het ook wendt of keert, de verhaallijnen zijn niet van hoogstaand niveau en beschikken ook over weinig diepgang met zware thema’s. Is dit erg? Ik vind van niet omdat het uiteindelijk in een game als deze om de gehele ervaring gaat. Tel dan de gigantische hoeveelheid sidequests, jobs, crafting en simpelweg de wereld te verkennen erbij op en je bent uren zoet. De wereldkaart verbergt genoeg geheimen en optionele bazen. De makers hebben gezegd een meer dan complete game af te leveren en geen enkel woord daarvan is gelogen. Er zit tientallen uren aan gameplay in Octopath Traveler. Het zou mij niets verbazen als er meer dan honderd uur aan gameplay in de game zit.

Standaard gameplay is solide als een rots

Als de gehele presentatie uitstekend is en het verhaal dan ruim voldoende, dan moeten we het tot slot hebben over de gameplay zelf. Het is een standaard JRPG, met dito besturing en gameplay-mechanieken. Om eerlijk te zijn, zit hier totaal niets nieuws tussen. Alle elementen heb je in andere games wel eens eerder gezien, misschien in een iets andere vorm, maar toch. De archetypes, zwakte voor bepaalde wapens of elementen, de toegevoegde status-effecten, opbouw van HP en JP (soort special/magie meter), de menustructuren van zowel de gevechten als in-game; je kent het ondertussen allemaal wel. Het verdient dus totaal niet de originaliteitsprijs. Dit is niet erg. Verre van zelfs. Het zorgt ervoor dat je de game met al zijn uitgebreide mogelijkheden volledig kunt benutten, zonder dat je je geïntimideerd voelt. Voor sommigen is de game wellicht te groot en onoverzichtelijk door alle opties. Want de game vraagt je volledige aandacht door alles wat het je te bieden heeft. Al snel ga je door gevechten heen, vervaardig je items, accepteer je jobs, ga je een geheime eindbaas te lijf of stuit je op nieuwe metgezel. Ben je het spoor van het verhaal alsnog bijster? Dan kan je in het menu een overzicht vinden per personage van hun eigen verhaal en waar je op dat moment met hen bent gebleven. Briljante en solide gameplay als je het mij vraagt.