Review: One Piece: Pirate Warriors PlayStation 3

Bestaan er wel Japanse piraten? En als ze bestaan, zijn ze wel echte piraten te noemen? Japanse piraten zeggen immers geen "Arrrrr!", zelfs fictieve niet. Want zodra een Japanner dat probeert, klinkt het natuurlijk als "Arlrlruuu!", "Alllllllu!", of in het beste geval "Arrrrrru!". En zijn bovendien Japanners wel stoer en eng genoeg? Briljante acteurs zoals Ken Watanabe en de wijlen Toshiro Mifune hebben allang bewezen dat er ook echte mannelijke Japanners zijn (met baardgroei), en dat ook een Japanner eruit kan zien als een bloedlinke knakker, zonder in een ninjapak te hoeven zitten. Dat zit wel snor dus, met de "pirrage en prundelu". De piraten in One Piece horen echter allemaal eerder in het circus thuis dan op de woeste open zee, kwam ik al snel achter.

One piece of mail

Afgelopen week ontving ik met de post One Piece: Pirate Warriors. Of ik over die game "een stuk" wilde schrijven. Afgezien van dat ik hier en daar ooit eens van One Piece had gehoord als naam, wist ik verder niks van deze IP af. Mijn gok was dat het een game van een populaire Japanse anime-serie was, en dan een vechtgame zoals de Dragon Ball Z- en Naruto-games zijn, of een lineaire hack-and-slash-game. En inderdaad, na de game te hebben gespeeld en wat verder te lezen over One Piece bleek One Peter: Review Warrior gelijk te hebben gehad.

Fryingu superu-piratuda to da rlescue-da!

I've got a fever! Only prescription is: more anime!

One Piece is vrijwel de meest populaire anime-serie ooit, waarbij de manga-comics het meest verkocht zijn aller tijden, en er al iets van 600 animatie-episodes zijn gemaakt van de serie. Maar deze stats gelden dus allemaal voor Japan. Eens in de paar jaar heb ik een anime-aanval, en kijk ik bijvoorbeeld een lading Naruto, Death Note, Bleach en ook nog wat meer obscure series, maar van One Piece had ik persoonlijk nog nooit gehoord. Deze game over de anime One Piece: Pirate Warriors is een lineaire hack-and-slash-game waarbij je van knokscène naar knokscène gaat door middel van zelf rennen, cutscènes of een quicktime event.

One piece of my mind

Het vermakelijke verhaal is vrij makkelijk te volgen en vol met quirky characters. Alles volgens de clich' Japanse anime-formule: de hoofdpersoon is een domme blijo met superpowers, slechteriken hebben belachelijk grote legers met allerlei debiel uitziende zwakzinnige krijgers en de vrouwelijke hoofdpersonen hebben de (zeker bij Japanse dames) realistische "measurements" 80-30-60 en kunnen erg goed gillen. Eindbazen vechten urenlang op 1/10 van hun krachten, waarom mag Joost weten (al weet hij het ook niet), om daarna pas zoiets te zeggen als: "And now I will show you my true power." Zo onvoorspelbaar en uniek als dat de Japanse verhalen voor ons vroeger waren, zo ongelooflijk 1-dimensionaal en voorspelbaar zijn ze de afgelopen tien jaar geworden voor ons. One Piece stamt al uit de jaren 90, dus wat dat betreft is het juist 'n van de grondleggers geweest..

Lijp, gestoord, melig, tieten.

One piece of crappy fun

One Piece is dus one piece of shit, zou je zeggen. Lineair arcade buts- en stompwerk, voorspelbaar verhaal, nutteloze cutscènes en een setting die voor de meeste van ons niet bekend is, zal het niet tot een populaire titel maken in Europa. Maar... Toch heeft deze game voor mij een soort guilty pleasure. Want een aantal dingen zijn wel echt goed aan de game: De gameplay is echt fun, de graphics zijn in een toffe anime cell-shaded stijl en de hele setting en wereld hebben iets onschuldigs en leuks, wat mij aan de onderschatte geniale Mega Man Legends-games deed denken. De hoofdpersoon Luffy (Ruffy) is ook erg grappig en heeft een soort van onvernietigbaar rubberen lichaam waarmee je keiveel toffe moves en transformaties kunt doen als gevolg.

Arrrrrrrrrrrrrrrrruuuu(m)!!!