Review: Tales of Symphonia Chronicles PlayStation 3

Ik had de twijfelachtige eer om weer eens een re-release HD opkalefatering te mogen reviewen. Deze keer van een JRPG, wel te verstaan. Over zowel HD re-releases als JRPG's heb ik al redelijk wat gemopperd in vorige reviews, want bij beide categorieën vind ik de gemiddelde kwaliteit nogal matig dikwijls. Over een HD re-release van een JRPG lijkt het vrijwel vanzelfsprekend dat ik niet al te positief zal zijn " Of wel?

Melodische Staarten

Het betreft hier Tales of Symphonia Chronicles, waarbij de klassieke GameCube-titel Tales of Symphonia in 'n pakketje wordt vergezeld met het vervolg Tales of Symphonia: Dawn of the New World, welke op de Wii verscheen in 2008. Beide hebben een grafisch nieuw jasje gekregen, alsmede een paar kleine extra bonusdingen als kostuums, moves en dergelijke. Aan content ruim genoeg dus, zeker gezien alleen deel 1 al ruim veertig speeluren bevat, en wel meer dan honderd als je alles wilt doen.

Tales of Nog eentje, ja

Met de Tales-serie ben ik al bekend, want Tales of Symphonia heb ik op de GameCube destijds al gespeeld, en ik had bij de aanschaf van mijn PSP Tales of Eternia als zijnde een Tales of Cheapia er gelijk bijgekocht. Beide titels vind ik erg goed, en overweeg nog geregeld weer eens een Tales-game aan te schaffen, mocht er een pruimentijd van veel vrije tijd aanbreken. Deze keer werd ik weer gedwongen om terug te gaan naar Symphonia, iets waar ik erg van heb genoten. Ik werd weer eens gezogen in ouderwets gevalletje van: "nou, nog een uurtje kan wel." "Ah, nu is het al zo laat, maakt toch niet meer uit." En dan wanneer de koeien al gemolken worden pas met rood dooraderde oogjes van voldoening en licht berouw te bedstee gaan.

Gouwe ouwe

Tales of Symphonia speelt meer in de stijl van een action RPG dan de klassieke turn-based RPG (ouderwets doorbakken) gietvorm waar de meest JRPG's in worden gegoten. Hoewel ik turn-based vanaf mijn luie bank op zijn tijd kan appreciëren, moet ik eerlijk toegeven dat een wat meer dynamisch potje knokken mij minder cafeïne of Red Bull doet nodig hebben om een lange avond door te halen. En dat is niet het enige wat Tales of Symphonia goed doet, want het verhaal en de characters zijn ook allemaal van topniveau. Onze held Lloyd is niet een stoïcijnse suffe knoest of Knulletje Superblij zoals veel JRPG-characters vaak zijn, maar een menselijk persoon die vriendelijk, moedig en grappig is maar ook vooral zo zijn fouten heeft. Tevens een fijn systeemelement bij Symphonia is dat net als bij Final Fantasy VII (onder andere) het abilities verwerven gaat met "ex gems", wat erg fijn werkt.

Klinkt niet als muziek in de oortjes

Met deeltje 'n zit het allemaal wel snor dus. Met veel moeite moest ik ook afkappen en deeltje twee proberen, want van deze Dawn of the New World had ik nog geen zonnestraaltje gezien. Ik kwam er al snel achter dat ik vooral behoefte had terug te gaan naar de "Dusk of the Old World", want ook al is het allemaal prima, het is allemaal toch echt niet zo goed als deel 1. Nieuwe hoofdpersonages verschijnen aan de horizon, en het verhaal draalt verder alsof de schrijver zoiets had van "ja, ik moet toch ook iets verzinnen als vervolg? O jee, nog maar 'n week de tijd?" Maar al dit gemopper terzijde, het is leuk dat deze titel erbij zit, en je nog meer krijgt te zien, voelen en uiteraard horen van de Symphonia-wereld.