Review: The Last Hero of Nostalgaia - Satire Souls Xbox Series

Parodies zijn geen onbekendheid in het medialandschap. Vaak genoeg worden we getrakteerd op een flinke portie zelfspot. Films, zoals Airplane! en Hot Fuzz komen in mij op, maar gameland heeft ook genoeg komische avonturen in zich. The Stanley Parable, Hatoful Boyfriend en Conker's Bad Fur Day brachten spelers in een ongemakkelijke, maar hilarische positie. The Last Hero of Nostalgaia wil dit ook doen, ditmaal door de spelers te droppen in een keiharde soulslike wereld. Slaagt de titel van Coatsink erin of voelt het meer als een gebakken poets? Je leest het hier.

From Hero to zero

The Last Hero of Nostalgaia zet je in de schoenen van LOADINGCHARACTER.EXE, maar de andere personages noemen je simpelweg Hero. Dat je een nietszeggende stick figure bent heeft een reden. Het is eigenlijk de drijfveer voor het plot. Het was aan jou de taak om Nostalgaia te redden van de alles consumerende vergeetachtigheid. Hey, haal die Disney Dreamlight Valley zooi eens uit mijn review, die shit achtervolgt je ook overal. Afijn, mensen zijn de game aan het vergeten, waardoor textures, assets en allerlei andere troep niet goed inlaadt. Het einde is nabij voor de wezens van Nostalgaia. De Hero heeft echter een speciale kracht om dingen te herinneren. Dit kun je doen met je gear, zodat ze betere stats krijgen. Dit is zeg maar de gimmick van The Last Hero of Nostalgaia, want elke soulslike heeft er eentje nodig. Herinneren tot je een ons weegt, waardoor je wapens sterker worden, je gear meer verdedigingscapaciteiten heeft en je eigen stats ook een stukje aangenamer worden.

Je weet eigenlijk vanaf moment één dat de game je gaat behandelen als een stuk vuil. Hoe je daarachter komt? Omdat de verhaalverteller van Nostalgaia je meteen begint te belagen met kutopmerkingen. Het is allemaal vrij komisch. The Last Hero of Nostalgaia is goed geschreven en heeft mij zeker in de eerste paar uur weten te vermaken met de vele grappen en grollen. Van kwetsende opmerkingen over je tactiek tot locomotieven die naar je harses worden gegooid, ik stond telkens te popelen om door te gaan naar de volgende stand-up show.

Maar hier is meteen één van Nostalgaia’s grootste tekortkomingen zichtbaar. Ik wilde constant graag meer van de humor meemaken. Soms moest ik echt een dik uur wachten voordat de nieuwste oneliner naar mij toe gevuurd werd. The Last Hero of Nostalgaia heeft een flink tempoprobleem. Dit vertaalt zich niet alleen in gameplay, maar ook het komisch narratief lijdt hieronder. Je wilt juist dat de grappen blijven komen en dat je in een soort komedieflow terecht komt. Maar door uitstel was dit een grap die net te lang duurde. Je ziet dat cabaretiers zoals Hans Teeuwen en Bill Burr ook geen shows hebben van vijftien uur. Timing is cruciaal in komedie en in The Last Hero of Nostalgaia ontbrak dat helaas te vaak.

Schijn bedriegt

Ik zie mezelf als iemand met verstand van het soulslike-subgenre. Het komt echter niet vaak voor dat ik diens copycats ook maar een beetje in de buurt vind komen van de Fromsoftware titels. The Last Hero of Nostalgaia wist mij hierin te verrassen. Laten we eerlijk blijven, toen we die screenshots bekeken vreesden we allemaal het ergste. Ja, grapjes zijn leuk en aardig, maar als het voor geen meter speelt dan is de lol er snel van af. Het is echter zo dat The Last Hero of Nostalgaia er qua gameplaysystemen heel solide voor staat. De combat zit verrassend goed in elkaar. Vijanden communiceren duidelijk naar de speler wat ze gaan doen, waardoor het vaak eerlijk aanvoelt. Je hebt een groot arsenaal tot je beschikking met allerlei soorten wapens en vaardigheden. Je kunt de checklijst afgaan.

Alles wat je normaal in een soulslike vindt, dat zie je terug in The Last Hero of Nostalgaia. Het verschil is echter dat het gewoon goed aanvoelt in deze game. Het doet mij voornamelijk denken aan de eerste Dark Souls. Dat is niet zo gek natuurlijk - één van de eerste area's in de game is letterlijk een kopie van Firelink Shrine. Het voelt echter ook conventioneel op die manier. Exploratie wordt aangeraden en het is aan de speler om een hele lading shortcuts open te gooien, lekker backstage bij de NPC's acteurs. Het teleporteren tussen checkpoints is er eigenlijk niet. Ja, ouderwets top dat het leveldesign zo verbonden aanvoelt. Minder top dat je dat pokkeneind nog steeds moet lopen. Exploratie is allemaal leuk en aardig, maar het is daarom een beetje jammer dat de game echt zeer doet aan de ogen. Ik snap dat het onderdeel is van de grap dat alles eruit ziet als Minecraft die draait op 360p, maar na een tijdje is die grap niet zo leuk meer. Zeker als heel de game er stiekem gewoon foeilelijk uitziet. Audiovisueel moet je echt geen grote dingen verwachten. Sterker nog, verwacht maar het minimale.