Review: Trials of Mana - te trouw aan het origineel? PlayStation 4

Square Enix is deze maand lekker op dreef met de remakes van oude JRPG's. Na de klassieker Final Fantasy VII is het nu de beurt aan een remake van Trials of Mana. Deze game, Seiken Densetsu 3, is vorig jaar voor het eerst officieel in het Westen uitgekomen in de bundel Collection of Mana. Nu is er echter een 3D remake verschenen die onze Westerse harten moet doen smelten. Is het echter een geslaagde remake, of had Seiken Densetsu 3 beter in Japan kunnen blijven?

Hetzelfde verhaal

Trials of Mana is een klassieke JRPG dat het welbekende good vs. evil-verhaal volgt. In de wereld van Trials of Mana vloeit een rijke magische levensenergie die Mana wordt genoemd. In een ver verleden had de Mana Goddess haar speciale krachten gebruikt om het Sword of Mana, een almachtig zwaard, te smeden. Dit zwaard gebruikte ze om acht Benevodons, krachtige en slechte wezens, te verslaan en op te sluiten in acht verschillende Mana Stones. Een lange tijd heerste er vrede in de wereld, totdat een aantal schurken besloten hadden om de Benevodons uit de Mana Stones te bevrijden en hun krachten voor hun eigen snode plannen te gebruiken. Het is aan de hoofdpersonages om het Sword of Mana in handen te krijgen en de Benevodons te verslaan, voordat ze de wereld kunnen vernietigen.

Het verhaal van Trials of Mana kent zes verschillende hoofdpersonen met elk een eigen achtergrondverhaal en reden om op avontuur te gaan. Aan het begin van de game kun je drie van de zes personages kiezen en met dit trio speel je uiteindelijk het hele verhaal uit. Het primaire personage dat je kiest, vormt de verhaallijn die je volgt. Er zijn dus verschillende combinaties van personages mogelijk en er zijn dus ook verschillende verhaallijnen die je kunt volgen. Dit zorgt ervoor dat het ook leuk is om de game meerdere malen uit te spelen. Helaas is het wel zo dat de verschillen in de verhaallijnen niet al te groot zijn. Daarnaast zijn de achtergrondverhalen van de personages ook niet al te spannend. Alle zes personages hebben een tragisch achtergrondverhaal en gaan op reis om iemand te redden, zichzelf te bewijzen of om wraak te nemen. Ik vind het persoonlijk fijn dat Square Enix ervoor gekozen heeft om het verhaal en de personages te laten zoals ze waren in het origineel. Je kunt hierdoor echter wel goed merken dat deze game in 1995 voor het eerst uit was gekomen.

Dragon Quest zonder Akira Toriyama

Waar je verder nog heel goed aan kunt zien dat Trials of Mana uit 1995 komt, is hoe de wereld in elkaar zit en hoe je door het verhaal heen speelt. Al gauw leer je dat de hele gameplay voornamelijk draait om het verzamelen van de ene na de andere MacGuffin om vervolgens bij een grote big bad guy uit te komen en de wereld te redden. Hier is op zich niets mis mee, een groot aantal JRPG's uit de jaren '90 zijn op die manier vormgegeven. Echter zijn JRPG's door de jaren heen ook geëvolueerd en is het vertellen van een verhaal lang niet meer zo lineair en simpel als voorheen. Square Enix heeft er in dit geval voor gekozen om de wereld en het plot nauwelijks aan te pakken. Gevolg is dat de wereld erg lineair is en dat je vooral heel veel aan het backtracken bent. Locaties worden veelvuldig hergebruikt door nieuwe sub-area's toegankelijk te maken waar je dan mee naar een andere stad kunt gaan of waar een boss op je staat te wachten. Als je het gewend bent om oude JRPG's te spelen, dan kijk je hier wel overheen. Wanneer dit je eerste ervaring met het genre is, kan dit echter wat saai aanvoelen.

Wat zeker niet oogt als een game uit 1995 zijn de graphics. De game ziet er prachtig uit. De omgevingen zijn kleurrijk, de personages hebben een prachtige manga-stijl en de vijanden en vooral eindbazen zijn briljant vormgegeven en erg creatief ontworpen. De visuele stijl kan ik het beste omschrijven als Dragon Quest als het niet door Akira Toriyama werd getekend en dat is een enorm compliment. De prachtige graphics worden bijgestaan door een evenzo goede soundtrack. De muziek is sfeervol en doet gelijk denken aan games als Final Fantasy. Zoals een goede JRPG betaamt, kun je qua voice-over kiezen tussen zowel een Engelse als een Japanse voice-over. De Japanse voice-over klinkt erg goed, maar de Engelse klinkt daarentegen erg geforceerd en awkward. De immersie wordt echter vaak gebroken door de vele laadschermen die je tussendoor ziet. De wereld loopt namelijk niet naadloos in elkaar over. Wanneer je dus van de ene naar de andere area gaat, krijg je een laadscherm te zien en dat haalt je toch wel een beetje uit die magische ervaring.

Hakken en slaan

Wat de remake van Trials of Mana dan wel weer heel goed doet, is het gevechtssysteem. De Mana-serie maakte gebruik van een action-based gevechtssysteem in plaats van turn-based zoals de meeste uit die tijd. Dit gevechtssysteem is in de remake erg goed overgenomen en vertaald naar een modern jasje. Het gevechtssysteem is erg gemakkelijk onder de knie te krijgen. Elk personage heeft een lichte en een zware aanval en heeft, afhankelijk van zijn of haar class, toegang tot verschillende speciale aanvallen, magie en andere vaardigheden. Wanneer je wat verder in de game komt, worden de gevechten echter een stuk uitdagender. Je moet dan echt proberen om combo's aan elkaar te rijgen en ook het ontwijken van aanvallen wordt een stuk belangrijker. Sommige eindbazen kunnen je hele team zelfs in een enkele aanval neerhalen als je niet goed oplet.

Tijdens gevechten kun je echter maar één van de drie personages besturen. De andere twee, die je niet bestuurt, worden aangestuurd door een A.I. Deze A.I kun je in het menu wel bepaalde spelregels meegeven, zoals of ze de focus moeten leggen op het aanvallen van vijanden of het helpen van de party, maar toch is de A.I in deze game vrij hopeloos. Vaak had ik tijdens boss battles, waar de eindbaas altijd een tijdje op moet warmen, voordat hij zijn aanval doet en middels een rode gloed op de grond laat zien wat de AOE van zjin aanval gaat zijn, dat mijn A.I teamgenoten simpelweg niet uit de weg sprongen om een aanval te ontwijken en dan weer neer gingen. Ook had mijn teamgenoot, die ik had ingesteld op het healen en supporten van de party, heeft vaak niet de moeite genomen om een heal te doen wanneer het team deze toch echt nodig had, waardoor ik zelf maar weer met Candy's aan de slag moest om er in ieder geval voor te zorgen dat het team het zou overleven. Dit was in het origineel toch iets beter geregeld, zeker als je je bedenkt dat je in het origineel met twee spelers samen kon spelen.