Review: X-Men Xbox 360

Er is een hele generatie die is opgegroeid met het fenomeen 'arcadekast'. Urenlang konden mensen zich in een speelhal vermaken met een paar bitjes aan games op een megadik scherm, waarvoor ze continu nieuwe muntjes inworper. Spellen als Pac-Man en veel vechtspellen (waaronder de eerste X-Men) werden dag in dag uit verslonden. Voor de generatie waar ik in leef is dat nauwelijks voor te stellen. Konami wilde echter dat ook mensen als ik in aanraking kunnen komen met de trots van weleer en bracht daarom een soort remake van X-Men Arcade uit.

Goeie ouwe tijd

Ik kan me voorstellen dat deze X-Men, die te downloaden is vanaf Xbox Live Arcade en het PlayStation Network niet precies dezelfde feeling brengt als het origineel. Vroeger stond je toch met een aantal vrienden om zo'n kast je spelletjes te spelen en had je (zo stel ik het me in ieder geval maar even voor) de grootste lol als er weer iemand het loodje legde. In deze X-Men remake moet je het, in mijn geval, doen met de (inmiddels ook vertrouwde) Xbox controller. Gelukkig is die console ook alweer een jaar of vijf op de markt, dus kunnen we dat witte (of zwarte, groene, rode, zo je wilt) ding ook al bijna antiek noemen.

Standaard

Voor wie het principe van X-Men niet helemaal kent (waaronder ook ik viel voordat ik met de game was begonnen, shame on me) even een kleine uitleg. De bedoeling is dat je jezelf als 'n van de X-Men karakters (Wolverine, Storm, Colossus, Cyclops, Nightcrawler of Dazzler) voortbeweegt door een heleboel 2D levels. Na ongeveer elk level heb je de beroemde battle met 'n van de eindbazen, zoals Blob of Wendigo, om uiteindelijk aan het eind van het spel het ultieme gevecht tegen de eindbaas onder de eindbazen te winnen. Dit principe is inmiddels alom bekend, ook in hedendaagse titels is dit "“ misschien in een wat aangepaste vorm "“ nog steeds de standaard.

Ingewikkeld?

In de levels die je doorloopt is het vechten geblazen tegen allerlei soorten tegenstanders. Uiteraard zijn er de doorsnee vijanden die je met een paar klappen tegen de grond kan krijgen, maar hier en daar verschuilen zich ook de wat sterkere vijanden. Denk bijvoorbeeld aan krachtpatsers met bazooka's over hun schouder, installaties die enkel en alleen zijn bedoeld om vlammen op jou uit te blazen en andere rare wezens waarvan het de enige taak is om jou van de drie levens waar je mee begint te beroven. Om je vijanden het loodje te laten leggen heb je de beschikking over normale aanvallen (waarmee je je meestal op 'n vijand tegelijk richt) en speciale aanvallen (waarmee je meerdere vijanden kunt uitroeien). Ook is het mogelijk om eerst de lucht in te springen, om daarna vanuit een hogere positie met een harde klap op je vijanden neer te dalen. Allemaal simpel en niet bijster ingewikkeld, maar laten we maar aannemen dat de games in de tijden van de eerste X-Men ook niet veel meer aankonden. Toch?

Japan vs Amerika

De game is te spelen in twee verschillende versies, namelijk de Japanse en de Amerikaanse. De twee versies verschillen op een paar puntjes lichtelijk van elkaar. Zo droppen je vijanden in de Japanse versie bijvoorbeeld health- en energy pakketjes, terwijl je het in de Amerikaanse versie zonder deze hulpmiddelen zult moeten stellen. Het is een klein verschil en de gameplay veranderd er in principe niet door, maar het is wel leuk om ze allebei eens een keer uit te proberen. Verder zijn er voor beide versies natuurlijk verschillende moeilijkheidsgraden, waardoor je zelf kunt bepalen hoe moeilijk je het voor jezelf wilt maken.

Graphics

Qua graphics is de game natuurlijk hetzelfde als de originele X-Men, al is hier en daar natuurlijk wel het 'n en ander opgepoetst om alles voor deze generatie consoles te optimaliseren. Pure nostalgie dus voor de generatie die met X-Men is opgegroeid en wellicht de kennismaking met het oude voor de generatie die nu voornamelijk games met high-end graphics speelt.