Opinion: Ik ben Rudy en ik ben gameverslaafd

Goedemorgen therapeut, daar ben ik weer. De man kijkt mij met een gekwelde blik aan. Ben je daar weer, Rudy? Ik dacht dat je genezen was. Na alle exorcismes, stilte retraites, schoktherapie en zelfhulp cursussen loop je nog altijd mijn deur plat. Sorry, ik kan het ook niet helpen. Om de een of andere reden blijf ik die PlayStation aanzetten. Werkt het ontspannend? Nope, al lang niet meer. Is dat echter ook de reden waarom ik speel? Nee, niet bepaald. Games spelen we om te ontkomen aan de dagelijkse sleur van het leven. Om je weleens de miljoenenspits van Barcelona, de killer van Friday the 13th of de held van het Wilde Westen te voelen. Niet dat mijn leven slecht is, integendeel zelfs, maar soms moet je gewoon even ontsnappen. Mijn naam is Rudy Wijnberg en ik ben al ruim vier uur clean.

Bovenstaand stukje klinkt misschien wat gekscherend, maar is dat absoluut niet. De RTL Boulevards, Shownieuws’ en DWDD’s nemen de term graag in de mond; gameverslaving. Een verslaving nog erger dan drank, drugs en postzegels sparen. Een plaag die de wereld teistert met teruglopende IQ’s, toenemende werkeloosheid en killing sprees op high schools. Precies, je zal er maar aan lijden. Arme jeugd, met die toenemende creativiteit, socialere levens en uitmuntende hand-oog coördinatie. Je zal ze maar onder je moeten hebben op de carrièreladder, die cynische, leergierige en flexibele jongeren.

Een gameverslaving kan natuurlijk uit de klauwen lopen. Zo heb ik dat zelf menigmaal kunnen ervaren. Een aantal jaar geleden zat ik liever op de bank spelletjes te spelen en jointjes te roken, dan dat ik daadwerkelijk een bijdrage aan de maatschappij wist te geven. Vandaag de dag heb ik daar wat meer balans in gevonden. De stickies zijn weg, maar de games blijven nog altijd in het huishouden. Niet vreemd, want ik ben op mijn best in de digitale speelwereld. Dat is waar ik al mijn kennis vandaan haal en dat is waarin ik kan uitproberen wat ik wil. Er is geen ruimte voor faalangst omdat die simpelweg niet bestaat. In de gamingwereld ben je vrij om te zijn wie je daadwerkelijk bent. In mijn geval is dat een atletische super nerd die in staat is om een broadsword met één hand te wielden terwijl ik met de andere hand een kathedraal beklim met een adelaar op mijn schouder.

Maar even zonder gekkigheid. Gaming is wat de jeugd vandaag de dag een beetje vormt. Is het echt zo erg dat de jeugd liever een game opstart in plaats van het jeugdjournaal. Is het echt zo erg dat we de continu verouderende boeken links laten liggen en gaan voor een medium dat continu in de stijgers staat. Soms zeggen mensen weleens “Goh Rudy, wat weet jij veel van de meest uiteenlopende dingen. Hoe weet je dat allemaal?”. Simpel, dat weet ik door te gamen. Ik weet veel van de oorlogen omdat ik shooters speel, ik weet flink wat van de Japanse cultuur door anime te kijken en JRPG’s te spelen, ik weet voldoende van de geschiedenis door strategiegames zoals CIV te spelen. Gaming is een medium dat mij veel meer weet te boeien dan het stoffige geschiedenisboek dat de docent continu op mijn lestafel mieterde.

Mensen, cheer up. Zo slecht zijn games nog niet. Mass shootings worden niet veroorzaakt door games zoals GTA, dat is namelijk het resultaat van de huidige stand van de maatschappij, de bangmakerij op tv en de slechte invloeden van mensen in je omgeving. Binnenkort gaat half de wereld aan de haal met Red Dead Redemption 2, maar binden we daardoor ook weer opeens mensen op de treinrails terwijl we met een sixshooter galopperen over de duinen van Wijk aan Zee? Dacht het niet (tenminste…)! Oké misschien moeten we de mobile devices wat meer neer leggen, de trein pakken naar een mooie plek en de wereld ook een beetje in levenden lijve ontdekken. De-digitalisatie is zo slecht nog niet, maar kom niet aanzetten met dat games zijn bedacht door de duivel. De wereld veranderd en de grootste oorzaak daarvan zijn wijzelf. Mijn naam is Rudy Wijnberg en ik ben 0 minuten clean.