Preview: Directive 8020 - Doet haar eigen 'thing'

Supermassive Games is zomaar een bezig bijtje. Als het niet bezig is met The Casting of Frank Stone, dan mimict men Tarsier door diens stijl door te zetten in Little Nightmares 3. En dan is daar ook nog eens de Dark Pictures Anthology, de jaarlijks terugkerende survival horror reeks welke inmiddels aan een tweede seizoen toe is. Gelukkig heeft men bij Supermassive nog 'ruimte' kunnen vinden voor een intrigerende seizoensopener. Met Directive 8020 zet de spoopy game ontwikkelaar een stappen in een andere richting - onder andere die van zelfstandigheid - maar ook qua aanpak lijkt Directive 8020 vooral haar eigen 'thing' te willen doen.

Alles naar de klote

Wat niet veranderd is, is de opzet. Ook nu draait alles weer om keuzes maken en de kort- of langdurige effecten die deze keuzes met zich meebrengen, met fatale uitkomsten als uiterst gevolg. In het geval van Directive 8020 maken we het gros van die keuzes aan boord van de Cassiopeia, een colony ship en route naar de planeet Tau Ceti F in diens zoektocht naar een mogelijk bewoonbare planeet gezien de Aarde behoorlijk naar de klote begint te gaan. Na twaalf lightjaren reizen en waarschijnlijk een hoop "zijn we er al bijna" en "ik moet echt heel erg plassen" vindt het grootste rampscenario plaats: de Cassiopeia stort neer op Tau Ceti F en komt in aanraking met de lokale bevolking.

Tot groot ongenoegen van de bemanningsleden van de Cassiopeia staat gastvrijheid niet bepaald hoog op het lijstje bij de bewoners van Tau Ceti F. Eén van die bemanningsleden is Brianna Young (gespeeld en ingesproken door Lashanna Lynch), een astronout die na een taffeslange ruimtereis op een warm welkom had gerekend. Maar in plaats van een warm welkom wordt Brianna geconfronteerd met vijandelijkheid, soms zelfs in een zeer herkenbare, doch verontrustende vorm.

In love with the shape of you (or him, or her)

De locals van Tau Ceti F hebben zichzelf namelijk een kunstje aangeleerd. In tegenstelling tot mensen kan de populatie van Tau Ceti F zich enorm goed aanpassen aan bezoekers, in de meest letterlijke vorm. Onze alien 'Thing' kan namelijk na verloop van tijd de vorm van zijn prooi aannemen. En dat maakt het voor Brianna toch wel een tikkeltje lastig. Want als een apex predator zomaar eens de vorm van je collega's kan aannemen, hoe kun je er dan nog zeker van zijn dat je met je collega van doen hebt of niet? It's those goddamn Wendigo's all over again!

Daarin schuilt dus de crux van Directive 8020, welke volgens de Supermassive crew nog steeds over het typische DNA van de Dark Pictures Anthology games beschikt, maar welke wel enigszins gemuteerd is. Directive 8020 is nog steeds die interactieve, filmische ervaring waarin de speler veelvuldig impactvolle keuzes moet maken. Vertrouw ik mijn zintuigen of niet? Ga ik mijn collega helpen of niet? Gebruik ik mijn zaklamp om te zien waar ik heen ga of niet? Ga ik dit stealthy aanpakken of sprint ik als een intergalactische mafkees naar de eerste de beste deur? Vooral dat laatste duidt op het mutageen in het Dark Pictures DNA, want qua gameplay is er toch wel het een en ander veranderd.

Een kijkje over de schouder

Want als er één ding is waar niet iedereen even blij van werd tijdens het spelen van Supermassive's horror games, dan was het wel de cinematic camera positions. Iedere game was altijd een technologisch hoogstandje, maar die besturing die ons soms deed denken aan games a la old school Resi, dat vormde toch altijd wel een minpunt. Die dagen lijken met Directive 8020 achter ons te liggen. Supermassive Games is namelijk niet alleen van uitgever gewisseld, maar het heeft ook besloten om met Directive 8020 over te stappen naar een over the shoulder third-person perspectief. Voor Supermassive was dit al een behoorlijk ding - wat ze duidelijk lieten merken tijdens hun besloten gamescom presentatie - maar voor fans van de studio waarschijnlijk evenmin.

Een shift in perspectief kan van Directive 8020 namelijk een totaal andere game maken dan je van Dark Pictures gewend bent. Ineens heb je van doen met een game die de tenen in het intergalactische body horror-bad dipt waar ook games als Dead Space en The Callisto Protocol in zitten te pruttelen. En dat is natuurlijk een hele uitdaging. Maar na het zien van wat live gameplay geloof ik dat Directive 8020 niet zomaar verzuipt tussen de grote jongens. Het heeft per slot van rekening nog dat 'choices matter' verkoopargument wat alles anders maakt. Want waar de badgenoten 'game over' moeten presenteren zodra de protagonist aan een noodlottig ongeval wordt onderworpen, gaat de branching storyline van Directive 8020 gezellig verder na een gore filled cutscene.

Voorlopig oordeel van Patrick Meurs

Na het bijwonen van Supermassive Games' behind closed doors presentatie kan ik twee dingen met zekerheid zeggen: Directive 8020 is een typische Supermassive Game en Directive 8020 is niet je typische Supermassive Game. Het DNA van de Dark Pictures Anthology games stroomt ook diep door de aderen van deze seizoen 2 starter, maar het third-person over the shoulder mutageen maakt van Directive 8020 een totaal andere ervaring. Het is bijna alsof Dead Space, The Thing, Event Horizon en Until Dawn een intergalactische gangbang hebben gehad en daar een body-horror baby uit is voortgekomen. En laat dat nou net zijn waar ik - en misschien wel meerdere fans van Supermassive's repertoire - erg blij van worden. Want eerlijk is braaf, we loved your messed up horror stories, maar die fixed camera handel waren we toch wel een beetje zat aan het raken. Dus ja, kom maar door met die hap. 2025 kan niet snel genoeg komen, al voelt dat nog twaalf lichtjaren van ons verwijderd.