Preview: Medal of Honor: Warfighter

Tegenwoordig geven Battlefield en Medal of Honor ieder jaar het stokje aan elkaar door, om keer op keer een gooi te doen naar het succes van de jaarlijkse explosie die Call of Duty heet. Toen de Medal of Honor serie twee jaar geleden uit zijn graf herrees, was dit nog niet zonder scheur of stoot. Twee jaar later heeft men van deze fouten kunnen leren en dit zou onder andere een langere en betere singleplayer campagne moeten opleveren, aldus de makers. Tijd om mijn eerste ervaringen met deze modus in Medal of Honor: Warfighter eens te analyseren.

Pikdonker
Het level dat ik door onze vrienden van EA voorgeschoteld kreeg begon met een vrij lange, maar daardoor niet minder indrukwekkende cut scène. Van een grote afstand volgden we de onderhandelingen van een groepje vuige mannen die al snel, na het elimineren van wat onschuldig ogende burgers, bestempeld konden worden als 'bad guys'. Dit tussenfilmpje was schitterend, maar ook toen er overgeschakeld werd naar in-game beelden viel dit, voor Xbox 360 begrippen, allerminst tegen. Dit kan liggen aan het feit dat het een aardedonker level betrof en daardoor ook minder uitgewerkte aspecten minder goed op te merken waren, maar hoe dan ook, lelijk was het niet.

Overdreven
Al snel scharrelde een garnizoen kanonnenvoer richting het strijdtoneel, waarna de eerste kogels gelost konden worden. Wat meteen opvalt, is de enorme terugslag die je wapen, in dit geval een vrij standaard assault rifle, genereert. Gewenning zou echter de oplossing kunnen zijn, maar ook na het afronden van de totale missie, zat de overdreven recoil me nog steeds dwars. Ook al zou het een gooi naar iets meer realisme zijn, de frustrerende factor geeft uiteindelijk de negatieve doorslag. Wellicht dat het overige strijdtuig hier geen last van heeft. Doordat ik door de onverwachte terugslag meer dan eens naast de vijand mikte, zat ik al snel zonder kogels. Een indicator in beeld gaf aan dat ik op zoek moest naar kogels, maar zonder enige sturing in een omgeving waar een nachtdier zelfs geen hand voor ogen zou zien, was dit lastiger dan je zou denken. Overschakelen naar mijn tweede wapen, een simpele revolver, leek mij dan ook de enige reële optie. Bovendien had deze weinig tot geen last van de overdreven terugslag die ik zojuist aankaartte.

Munitie
Ook al vergde het wat meer kogels, ook mijn pistool wist de levens van aardig wat vijanden aanzienlijk te verkorten. Na enige minuten als een groentje met dit simpele wapentuig door het level geslingerd te hebben, viel me op dat mijn desbetreffende vuurwapen een oneindigheid aan munitie met zich mee droeg, wat ik opmerkelijk vond, in een game die zichzelf misschien wel iets te serieus neemt. Desalniettemin kwam ik er plots achter dat ik munitie voor mijn primaire wapen kon halen bij mijn teammaten, een lugubere vondst. Ook dit kon ik, merkte ik na enige oefening, oneindig herhalen, waardoor ook mijn primaire wapen indirect over een oneindigheid aan munitie beschikte.

Bekende blauwdruk
Over kogels gesproken, na een klein poosje hier en daar wat vijanden van hun leven beroofd te hebben, volgde er een stuk waarin ik plaats nam in een helikopter, achter het machinegeweer om precies te zijn. Het was de bedoeling de vijanden, die tussen de aangerichte ravage een zwerm mieren leken, een kopje kleiner te maken. De afwisseling tussen actie op de grond en actie in de lucht is natuurlijk geen onbekende en geeft aan dat ook in Medal of Honor: Warfighter de bekende blauwdruk die hedendaagse achtbaanschooters profileert niet ontbreekt. Verre van origineel, maar wellicht precies wat de fan wil en bovenal, wat de fan verwacht.

Minder destructief
Net als Battlefield 3 maakt Warfighter gebruik van de Frostbite 2 engine, wat de mogelijkheid biedt destructie tot een nieuw wereldwonder te verzoenen. In deze nieuwe Medal of Honor lijkt het echter veel meer moeite te vergen om hetzelfde resultaat, lees: muur wegvagen, te bereiken dan in Battlefield 3 het geval was. Muren blaas je niet zomaar omver en de houten schutting waarachter je je verschuilt zal wel beetje bij beetje sneuvelen, maar houdt het zeer zeker lang genoeg vol om jezelf te verplaatsen naar een tactischere schuilplaats. Dekking zoeken is af en toe namelijk best noodzakelijk, aangezien de vijand het vooral op jou gemunt lijkt te hebben. Bovendien lijken je teamgenoten bodyarmor van mithril te dragen en daardoor nooit het loodje te kunnen leggen. Weet je echter waar de vijand zich verschuilt, dan is het niet zo heel lastig om te voorspellen waar de volgende lading gespuis zich zal nestelen. Precies, op diezelfde paar plekken. De AI leek vooralsnog namelijk niets om over naar huis te schrijven.

Voorlopig oordeel
Hoewel men aangaf veel aandacht te hebben besteed aan de singleplayer modus van Medal of Honor: Warfighter, blijkt dat zeker nog niet uit alle facetten. De cut scènes zijn zeer stijlvol en ook in-game staan de grafische kwaliteiten hun mannetje. De terugslag van mijn primaire wapen speelt echter nog vaak een hoofdrol in mijn nachtmerries en ook de oneindigheid van je munitie is op zijn minst opmerkelijk te noemen. De bekende blauwdruk van dit soort shooters wordt niet losgelaten, wat voor de een een teleurstelling, maar voor de ander een pak van het hart zal zijn. Destructiviteit is in Warfighter minder nadrukkelijk aanwezig dan in bijvoorbeeld Battlefield 3, maar brengt toch, samen met de beklemming van de nacht, een welkome spanning met zich mee. Natuurlijk is het grote selling point van dit soort videogames nog steeds de multiplayer modus, maar ook de singleplayer campagne heeft mijn interesse wel degelijk gewekt.

Medal of Honor: Warfighter zal op 25 oktober verschijnen voor de pc, PlayStation 3 en Xbox 360.