Review: Blades of Time PlayStation 3

Het aantal games per week komt weer omhoog. Althans: het gemiddelde. Toch had ik verveling. De games op de Vita zijn leuk voor even, maar op mijn bloedeigen PlayStation 3 had ik niets aanstaan. Waarom niet? Omdat er niks leuks is. Gewoon niks. Toen ik tussen de binnengekregen games keek op de redactie, zag ik Blades of Time er uit schieten. Geinige kaft (lees: lekkere chick) en het woord "time" is altijd maar afwachten in een game. Oftewel: spelen maar.

Het idee

Om maar met de digitale deur in huis te vallen: dit is geen Battlefield 3 of een Tomb Raider. Dit is een mager B-gamepje. Leuk natuurlijk, maar verwacht geen oogverblindende graphics, retestrakke gameplay of een geilmakend verhaal. Dat is allemaal achterwege gelaten. Kort gezegd ben je namelijk een schatzoeker (ik dacht dat het een piraat was) en die gaat opzoek naar een magische bol. Die vind je al vrij snel in de game, en dat zorgt ervoor dat je naar een soort semi-hel wordt gestuurd. Daar vindt je een demon, en ongemerkt sluit je met hem een deal. Dit pakt zich nog vrij geinig uit in de tweede helft van de game. Tot zover ok', right?

Ondertussen

Het klinkt grappig van buitenaf, maar wanneer je er mee aan de slag gaat moet je wel even slikken. De graphics zijn op het eerste gezicht echt heel tof, maar wanneer je er eenmaal inzit, lijkt het per level achteruit te gaan. Dat zou niet erg zijn, als de gameplay lekker strak was. Dat is het in dit geval niet. Het camerapunt draait soms vrij onlogisch mee, maar ook de vijanden komen vaak raar uit de hoek. Vijanden zien je letterlijk van meters afstand aankomen, maar doen niets. Pas als je echt recht voor ze staat, zullen ze acties ondernemen. Ook zijn de textures, dialogen en de aanvallen van vrij laag niveau. Het komt nooit op storend niveau, en dat is natuurlijk mooi, maar echt lekker wegspelen doe het ook niet. Zonde, want het had mooi gepolijst kunnen worden.

L'attack

Je hoorde het me al zeggen: de aanvallen. Die zijn ook weer vrij basis. Geen hoogstaande airattacks met geweldige effecten. Nee, niets van dat, gewoon basic. Je beschikt over een tweetal zwaarden en een soort van luchtbugs. Daar kun je, wat zullen het zijn, twee handen mee vullen als je ze gaat tellen. Wanneer je hier klaar mee bent, kom je misschien iets minder blij uit de bus, dan je er in ging. Wat niet geeft, want je kan na een tijdje je aanvallen upgraden en nieuwe toevoegen. Echter is dit typisch zo'n game waarin je aan het einde alles hebt vrijgespeeld. Of je nu eerst nieuwe aanvallen koopt, dan je verdediging omhoog schroeft en dan pas je zwaarden sterker maakt. Nee, bij de finish heb jij alles in je tas zitten, wat wel een beetje jammer is. Misschien had je anders wat meer tactiek in de game gehad, wat natuurlijk altijd een plus is.
Buiten dat kun je nog spelen met de tijd, maar dat is niet eens het noemen waard. Het komt erop neer dat je jezelf kan verdubbelen in de tijd om zo makkelijker vijanden af te slachten. Niet heel erg episch.

Die aanval ga je nog vele malen zien" en dan nog vaker