Review: Call of Duty: Black Ops 2 - Revolution Xbox 360

Call of Duty: Black Ops II maakte met de vernieuwde singleplayerervaring eindelijk een eind aan de ietwat stilstaande reeks. Toch wordt de gang van zake betreffende downloadable content packs niet losgelaten en daarom krijgen we nu Revolution voorgeschoteld. Nu op de Xbox 360, eind deze maand ook op de PlayStation 3 en pc. We hebben het hier over een viertal nieuwe multiplayermaps, een nieuwe zombiemap, een nieuwe zombiemodus en als kers op de taart voor het eerst in de geschiedenis van de reeks ook een nieuw wapen.

Zombies

Laten we het even anders aanpakken, laten we beginnen bij de mindere aspecten om zo op te bouwen naar de zogenoemde revolutie. Een nieuwe zombiemap genaamd Die Rise. Deze speelt zich af op en in een wolkenkrabber, waar je letterlijk alle kanten op kunt. Overzichtelijk is deze map dan ook allerminst. Persoonlijk prefereer ik overzicht boven chaos en vandaar dat ik niet weg ben van Die Rise. Hoewel het leuk is om te ontdekken welke deur, lift of trap je allemaal naar nieuwe gebieden leidt, de zombies die vaak uit het niets lijken te komen gooien al te snel roet in het eten. Met drie vrienden leuk om een aantal keer te doorlopen, maar zeker geen blijvertje.

Naast deze nieuwe map is het nu ook mogelijk om zelf in de huid van een zombie te kruipen. In de nieuwe spelmodus genaamd Turned is een uitverkorene een mens en beweegt de rest zich voort als zombie. Dood je een zombie, dan krijg je een nieuw wapen. Word je gebeten, dan wordt je zelf een zombie. Hoe langer je mens blijft, des te meer punten je verdient. De modus spreekt voor zich, ademt potentie, maar slikt deze ook net zo gauw weer in door maar op een enkele 'oude' map speelbaar te zijn. Inderdaad, niet op Die Rise, maar op Diner. Ook hier voert chaos de boventoon en beroofde dit gegeven me al snel van mijn speelplezier. Dit bewijst wederom maar weer waarom we blij mogen zijn met onze menselijkheid.

Peacekeeper

Naast nieuwe maps en een nieuwe zombiemodus bezit Revolution zowaar een primeur. Voor het eerst in de geschiedenis van downloadable content voor Call of Duty games hebben we hier te maken met een gloednieuw wapen. De Peacekeeper wordt onder de submachine guns gerekend, maar kan meer worden gezien als een hybride van submachine gun en assault rifle. Door de goede eigenschappen van beiden te combineren kroont de Peacekeeper zich tot een aardige keuze op vrijwel ieder speelveld. Een welkome toevoeging tot het al aardig uitgebreide arsenaal van Black Ops II en door sommigen nu al verkozen tot het slechts gebalanceerde strijdtuig, al valt dat naar mijn mening reuze mee.

Maps

Tot slot, of misschien beginnen we nu pas echt, biedt Revolution vier nieuwe multiplayermaps. De eerste die hierbij opvalt is Downhill. Deze besneeuwde map huisvest naast de nodige ski's en snowboards ook een sluipend gevaar: de skilift. Zoals de doorgewinterde wintersporter weet sterf je onmiddellijk wanneer je door een skilift wordt geschept en ook hier is dat niet anders. Dit is op zich een leuk gegeven en houdt spelers bovenal alert. De rest van het middelgrote Downhill is echter minder interessant. Objective based modes speel ik hier liever niet op, maar voor team deathmatch lenen de kleine huisjes, paadjes en open binnenplaats zich echter prima.

Naast de skilift in Downhill biedt ook Hydro een, hier vrij basaal, interactief element. Hydro is een klein map op een dam, waar in het midden wat water stroomt. Zo nu en dan verandert dit water in een heuse stroomversnelling die iedereen die ermee in aanraking komt het leven kost. De spelers die slim denken te zijn en het pad nemen dat zich over het water rekt, zullen in een waar vuurgevecht terecht komen met overige verstandige soldaten. Hoe dan ook, op dit kleine symmetrische toneel is er geen moment van rust.

Mirage is ongeveer even groot als Downhill, maar voelt door het overtollige zand en de vele gebouwen toch kleiner aan. Een zandstorm heeft hier overduidelijk zijn sporen achter gelaten en zorgt voor iets meer hoogteverschillen. Mirage biedt de speler tegelijkertijd de keuze om zijn geld te zetten op wat minder beschutte wegen of om toch te gaan voor de onvoorspelbare nauwe corridors. Mirage voelt in mijn beleving aan als een welkome toevoeging op het bekende aanbod aan maps en heeft door de vele kubieke meters zand vooral echt een eigen smoel.

Tot slot is daar Grind. Als ik iets uit deze downloadbare toevoegingen moest aanwijzen als zijnde een ware revolutie, dan is het zonder twijfel dit zonnige skatepark. Hoewel ik al gauw berichten hoorde van overige fanatieke spelers dat Grind te druk, te chaotisch en te frustrerend zou zijn, weet deze heerlijke map mij iedere keer weer te verblijden. Deze map is werkelijk van alle markten thuis. Verschillende routes naar je doel, zowel door de hete zon als door het overdekte deel, en hier en daar wat minieme hoogteverschillen zorgen voor georganiseerde chaos. Zei ik zojuist nog dat Mirage een eigen smoel had, Grind herken je ook uit duizenden. Hoewel sommige objective based modes hier niet helemaal lekker op werken, blijft het frisse design mij keer op keer weer enthousiasmeren.