Review: Devil May Cry 5 Xbox One

Voor iedereen die bang is dat Capcom helemaal van de pot was gerukt na DmC: Devil May Cry is er goed nieuws, want Dante is weer terug van weggeweest, met witte haren en al. Met Devil May Cry 5 neemt Capcom het heft weer in eigen handen en bombardeert het de fans met een moderne hack and slasher waar iedere demon hunter wel pap van lust. Dante en Nero pikken de boel gewoon weer op waar Devil May Cry 4 ze achterliet en spoelen hiermee snel de eventuele bittere smaak die Ninja Theory achterliet weer weg, al is het vreemd genoeg toch weer een zwartharige emo die deze keer juist voor de welkome afwisseling zorgt. Hmm, right...

Red Grave has Fallen

Nero en Dante hebben namelijk weer hun handen vol aan het verdelgen van demonisch tuig in Devil May Cry 5, en een ielige emo dude genaamd V heeft daar alles mee van doen. In het ooit zo pittoreske Red Grave City - welke stiekem gewoon Londen moet voorstellen en waar Capcom ook geen moeite voor doet om dat te verbloemen - groeit ineens een joekel van een demonische boom die vrij letterlijk het bloed uit de bewoners van de stad zuigt. Deze boom - met de heerlijk uitspreekbare naam Qliphoth - huisvest tot overmaat van ramp ook nog eens een nasty fucker genaamd Urizen, een behoorlijk sterke demon die voor doorgewinterde demon hunters zoals Nero en Dante niet eens van zijn luie reet af komt. Toch moeten de heren aan de bak, al is dat ieder om zijn eigen reden. Voor Nero is het vooral omdat hij gewoon last heeft van die boom en Dante doet ‘t allemaal voor de centen die zijn cliënt V hem op voorhand betaald heeft. En die V, tja… die heeft zo ook weer zijn redenen om Urizen een knieval te zien maken.

Omdat deze drie amigo’s een gedeeld doel hebben, mogen we ook met alle drie de heren aan de slag, en dat is al meteen één van de grootste pluspunten van de game. Hoewel grote veranderingen in het verleden wel eens door de fans werden neergesabeld (want Dante met zwart haar, what the “F” mensen?), denk ik dat Capcom deze keer een hele slimme keuze heeft gemaakt met de aanpassingen in de nog steeds vertrouwd aanvoelende gameplay. In het geval van Dante valt het allemaal nog wel mee, gezien hij weer vanouds leunt op zijn Rebellion, Ebony & Ivory en een buttload aan andere absurde wapens (inclusief een hoed…), maar Nero’s Devil Bringer heeft na een intermezzo met een geheimzinnige snuiter plek moeten maken voor een meer mechanische klauw genaamd Devil Breaker. En V, dat is meteen heel andere koek. Wel erg lekkere koek trouwens. In plaats van zich uit te sloven tussen al dat demonisch schorem, leest hij voor uit zijn spreukenboek en laat hij zijn demonen genaamd Griffon, Shadow en Nightmare het vuile werk doen. V zelf mag gelukkig wel de executies voltooien, waarbij hij stijlvol zijn wandelstok in gaten stopt waar men zo’n ding liever niet wil hebben. Ondanks het passieve vechten van V, vormt het wel een gruwelijk smeuïge afwisseling tussen het hakken en schieten door.

SSS staat voor SuperSexySpeelplezier

En smeuïg is Devil May Cry 5 sowieso op diverse fronten, want het ziet er niet alleen likkebaardend gaaf uit in de RE-Engine die we nog van de laatste twee Resident Evil-games kennen, het speelt ook nog eens als een mofo. Nu is het aan elkaar rijgen van combo’s natuurlijk altijd al de hele insteek van Devil May Cry geweest, dus we moeten er ook niet raar van staan te kijken dat Capcom ook in deeltje 5 alles uit de kast trekt om er een spektakel van te maken waar je soms bijna epilepsie van krijgt. Vooral tegen het einde - wanneer Dante zijn volle arsenaal aan wapens tot zijn beschikking heeft - valt er zo godsgruwelijk veel te wisselen tussen vuurwapens, zwaarden, Oosterse slagwapens en zelfs een powerbike waar je iemand letterlijk mee om de oren kunt slaan, dat je er spontaan keuzestress van krijgt. Maar goed, daar staat dan wel tegenover dat je met al die variatie wel lekker kunt hakken en zagen tot je er een dikke SSS-ranking mee verdiend hebt, en daar doen we het toch allemaal voor. Nero moet die rankings met iets minder wapentuig verdienen, gezien hij beperkt blijft tot zijn double barreled Blue Rose, zijn trusty zwaard Red Queen en zijn hyperdeluxe Devil Breaker, welke hij met behulp van zijn sassy sidekick Nico van flink wat upgrades kan voorzien. En V, die heeft helemaal pech. Maar ja, die vreet dan ook niks uit en wat valt er te upgraden aan een wandelstok? Desalniettemin zorgt het halen van die SSS-rating in alle drie gevallen voor kramp in de duimen en schuim op de bek.

Het is daarom bijna jammer te noemen dat deze pracht in Red Grave City zelf niet helemaal geëvenaard wordt, al wil ik op voorhand wel erbij vermelden dat deze absoluut niet lelijk is. Saai is het wel een beetje, bij gebrek aan een betere omschrijving. Nu geloof ik best dat een stad als Londen er niet florissant bij zou liggen wanneer een joekel van een bloedzuigende boom zich tegoed doet aan je inwoners, maar over het algemeen is Red Grave City een beetje flets, en het wordt niet heel veel beter wanneer je jezelf eenmaal in die boom begeeft. Ja, Capcom doet hier en daar wel wat met neonkleurtjes, maar als ik dan toch even mag vloeken in de kerk; DmC: Devil May Cry liet me van tijd tot tijd wel even kwijlen met diens level design, en dat ontbrak me bij Devil May Cry 5 wel een beetje. Nogmaals, het is zeker niet lelijk of slaapverwekkend, maar het bestaat wel een beetje te veel uit aardetinten. Pas tegen het einde van de game laat het Devil May Cry-team zien dat het ook schitterende vergezichten kan creëren met de RE-Engine, maar op dat moment zit de adrenaline al te veel in SSS-mode om er echt van te genieten.

Devil May Cry van geluk

Maar goed, dat is eigenlijk het enige waar ik echt mijn kanttekening bij moet zetten, al moet ik zeggen dat ik niet had getreurd om minder laadschermen en een stabielere framerate tijdens de cutscenes, want die stotterde soms harder dan Frans Bauer als hij niet zingt. Maar als we die dingen eventjes buiten beschouwing laten, blijft er wel weer een kneiter van een hack 'n slash game over waar de OG Devil May Cry-garde weer blij van kan worden. Dante heeft weer gewoon wit haar zoals het volgens het gros van de fans hoort, de gun- en swordplay zijn weer hyperactief tot de max en de oneliners zijn wederom zo afgezaagd dat Stihl bijna overwogen heeft om de boel te sponsoren. Vinden we dat erg? Helemaal niet, want dat hoort nu eenmaal bij Devil May Cry. Wat mij betreft heeft Capcom de eer van de serie weer met vlag en wimpel hersteld, en ik ben er vrij zeker van dat de fanbase dit gaat beamen. De studio heeft het zelfs zo goed voor elkaar dat het een zwartharige emo kid in Devil May Cry heeft kunnen verwerken waar we het wel mee kunnen vinden, iets wat ik sinds 2013 niet meer voor mogelijk had geacht. Chapeau, Capcom!