Review: Fire Emblem Fates: Revelation Nintendo 3DS

In mijn preview van Fire Emblem Fates: Birthright en Conquest heb ik het heel even gehad over een derde pad, én waar je niemand verraad en beide kanten kiest. De families hebben flink gehakt in mijn geweten en iedere keer dat ik weer opnieuw begin, is de keuze moeilijk. En toen verscheen mijn gewenste uitkomst in de vorm van Fire Emblem Fates: Revelation. Het pad waarbij alles goed zou komen en niemand me zou proberen te vermoorden voor het kiezen van de ene familie in plaats van de andere. Niets is minder waar. De pogingen om mij een kopje kleiner te maken, zijn alleen maar toegenomen. Gelukkig heb ik Azura nog, anders was het helemaal een barre situatie. Revelation brengt je de ware toedracht van Fire Emblem Fates.

Het laatste pad

Kies voor Nohr, nee kies voor Hoshido. Ik kan het niet meer. Ik kies voor geen van beide kanten. De beslissing is gemaakt en nu kan je alleen nog maar hoopvol kijken naar je grote broers. Nee, geen blijdschap? Grote zucht, daar gaan we weer. Als zij je niet krijgen, zal niemand je krijgen en worden de zwaarden getrokken om de aanval in te zetten. Nog geen drie seconden later ben je een verrader van beide landen. Nu is het aan de Avatar om de landen te verenigen. Dat is alleen makkelijker gezegd dan gedaan.

De enige die jouw kant kiezen, zijn Jakob/Felicia en Azura. En je hebt ze hard nodig, want blijkbaar is de ware broederlijke liefde hier ver te zoeken. Na een strijd om Ryoma en Xander te laten stoppen met vechten, draaien ze de feiten om en keren ze zich tegen jou. Enfin, tijd om te rennen voordat ze een zwaard in je steken of ervoor kiezen om Camilla op je af te sturen zodat ze je dood kan knuffelen. Alhoewel, ik denk niet dat de meeste spelers dat erg vinden.

Wegrennen is misschien niet het meest eerbare wat je kan doen, maar is in dit geval echter je enige keus. De mysterieuze Azura leidt je naar een wereld die je misschien én keer eerder hebt gezien. Herinner je het gevecht nog waar je Gunter weer terugzag in Conquest? Dat gebroken land met de onzichtbare soldaten? Dat is waar de waarheid ligt. De bron van de oorlog tussen Hoshido en Nohr. Welkom in het gebroken koninkrijk Valla en direct ook de reden dat de twee koninkrijken bovengronds vechten.

Weer grinden, maar nu nog langer

Het grote verschil tussen Birthright en Conquest, ligt in het wel of niet extra kunnen trainen tussen verhaalstukken door. Door extra te trainen zijn je units sterker en kunnen ze beter hun gebied beschermen tegen je vijanden. In Conquest heb je deze luxe niet en moet je de units eerder promoveren zodat ze niet dood gaan waardoor je geen gat in de linie krijgt. Hierdoor word het spel veel moeilijker, want wie krijgt die felbegeerde exp?

In Revelation hoef je je geen zorgen te maken over de exp en het geld. Je kunt hier de scout missies en challenges doen op de maps, waar je al eerder op gevochten hebt. Waar je je wel zorgen over moet maken, is of je alle units wil trainen tot niveau twintig of alleen de personages die je werkelijk gebruikt. Als er een ding gezegd kan worden over Revelation, dan is het wel dat er veel te kiezen valt. Alle speelbare personages zijn beschikbaar in Revelation. Van Xander tot Charlotte, en van Sakura tot Mozu. Er zijn een paar personages die je niet terug ziet in Revelation, maar dat zijn geen mainstory karakters dus je speelt waarschijnlijk toch niet veel met ze.

Het is best grappig om weer op Conquest-velden te staan en ze keer op keer te blijven spelen. Soms gaat dit ontzettend vervelen, zeker als je bezig bent met het trainen van je units. Alleen al om ze maar naar het eerste Max-niveau te tillen, kost uren van je tijd. Er zijn zoveel units en skills te vergeven, dat het overzicht houden een bijna onmogelijke opgave wordt. Zeker nu er zoveel meer supports te maken zijn.

Die unit had ik moeten verplaatsen

De leuke maps van Conquest maken hier ook weer de dienst uit, maps waarop je vijf plaatsen opschuift door de wind, of waarop je gebruik kan maken van het lange afstandswapen, zoals de ballista of de shuriken-werper. Deze maps met interactieve elementen op het strijdveld betekenen soms het verschil tussen leven en dood voor je units. Het ligt er echt aan hoe je ze gebruikt. Gebruik je ze wel of niet en hoelang gebruik je ze? Of scherm je de interactieve elementen af zodat je tegenstander ze niet kan gebruiken?

Bijvoorbeeld, in het Wind-clan hoofdstuk, waar de wind je units verplaatst. Je kunt de wind gebruiken als een makkelijke manier om snel te bewegen, of de wind verplaatst je units op een manier waardoor ze op de verkeerde plaatsen terecht komen wat leidt tot een aanval van de tegenpartij. Soms kan je echter alleen kiezen tussen twee slechte opties en moet je er zelf het beste van maken.

En voor diegene die zich afvraagt hoe het gaat in My Castle met de wapens en gebouwen, je hebt alle landspecifieke gebouwen, beide loterijen, de poppen, de steenmonsters en de verschillende landschappen van zowel Hoshido als Nohr. Om eerlijk te zijn heb je dat niet echt nodig, tenzij je wil dat alle karakters de beste wapens hebben op hetzelfde moment. Je kan ze toch niet allemaal tegelijkertijd in het gevecht hebben. Daarbij neemt het zoveel ruimte van het kasteel in. Plekjes vinden wordt een kunst als je dat ene standbeeld, naast die dertig die je al hebt, er nog bij wil hebben.