Review: London 2012 Xbox 360

Het is alweer vier jaar geleden dat Beijing 2008 verscheen. Samen met Yordi heb ik door deze game heel wat controllers gesloopt en daarbij ook een aantal blessures opgelopen. Maar we hadden wel een hoop plezier, ook al was de game niet bijster goed. SEGA heeft ook dit jaar een nieuwe game rond de Olympische Spelen uitgebracht, genaamd London 2012. Is deze game beter geworden dan zijn voorganger?

Olympic Games

De hoofdmodus van London 2012 is de Olympic Games-modus. Hierin kan je per dag een tweetal evenementen kiezen die je kan spelen. Vervolgens zal je voor beide evenementen jezelf moeten kwalificeren en daarna kan je in de finale een medaille verdienen. Ik vind deze gamemodus een beetje kaal. Je volgt helemaal geen verhaal van iemand, maar speelt gewoon wat evenementen die je ook in de normale modus kan spelen. Het zou bijvoorbeeld veel vetter zijn als je een soort van decathlon volgt en je van te voren ernaar toe moet trainen.

Events

London 2012 bevat ook weer een heleboel evenementen. Deze evenementen kan je allemaal zien als minigames. Binnen een paar minuten (soms zelfs minder) ben je klaar met de minigame en kan je doorgaan met de volgende. Of je kan het natuurlijk opnieuw proberen om het wereldrecord te halen. Wat me opviel is dat er veel minder evenementen zijn dan in Beijing. Daarnaast komen bijna alle evenementen uit Beijing en is er zelfs een aantal weggelaten, waaronder polsstokhoogspringen. Dit zou niet erg zijn geweest als er ook een boel evenementen is toegevoegd. Maar wat blijkt, er zijn maar twee nieuwe evenementen, namelijk roeien en strandvolleybal. Er zijn nog genoeg evenementen die niet in de game zitten verwerkt, dus waarom maar twee nieuwe toevoegen? Ik vind dit erg jammer.

Geen blessures meer

De grootste verbetering ten opzichte van Beijing is de besturing met de controller. In plaats van als een mongool heen en weer gaan met de analoge stick om te rennen, is het nu een kwestie van in het juiste ritme op A tappen. Wanneer je te snel of te langzaam tapt, zal je personage langzamer lopen. In het begin moest ik hier even aan wennen, maar het is wel een enorme verbetering. Dit scheelt weer een hoop kapotte controllers en wondjes aan mijn hand.
Waar ik minder over te spreken ben, is de besturing met Kinect. Het lijkt namelijk alsof de game voor de PlayStation Move gemaakt is, om vervolgens deze besturing naar de Kinect te porten. Rennen doe je bijvoorbeeld door het op en neer bewegen van je armen. Alleen bij het hordelopen moet je daadwerkelijk je benen gebruiken om te springen.

Aankleding

Wat ook nieuw is in London 2012, is dat er commentatoren aanwezig zijn. Dit zorgt ervoor dat de sfeer in de game veel beter is. De commentatoren hadden wat mij betreft wel meer zinnen hebben, want het is nu net iets te weinig waardoor het soms irriteert.
Waar ik wel erg tevreden over ben, is hetgeen wat er omheen gebeurt. Je ziet camera's op rails die je volgen, fotograven maken foto's van je, cameramensen draaien rond wanneer je langs rent en ga zo maar door. Het leeft gewoon.
Het is dan wel weer jammer dat er weer geen echte atleten in de game zitten. Het is wel mogelijk om je eigen atleten te maken in de customization, maar je hebt hier heel weinig vrijheid in.

Multiplayer

Waar ik me het meest mee heb vermaakt, is de multiplayer. Het is gewoon veel leuker om de game met meerdere mensen te spelen. Hierdoor wordt het veel grappiger wanneer je bijvoorbeeld met het schoonspringen van tien meter hoogte keihard op je kont valt. Speciaal voor de multiplayer bevat de game een Challenge-modus. Hierin moet je gezamenlijk een goede score halen in de evenementen om sterren te verdienen. Deze evenementen hebben vaak een twist. Zo kan je bijvoorbeeld zoveel mogelijk pijlen binnen de tijd schieten met boogschieten. Deze modus zorgt voor wat meer afwisseling in de game.