Review: Need for Speed PlayStation 4

Het rebooten van een serie wordt tegenwoordig steeds vaker gedaan, in de meeste gevallen met een bevredigend eindresultaat. Met Need for Speed, waarbij een subtitel schittert door afwezigheid, is ook deze raceserie voorzien van een reboot. Of dat alle problemen oplost? Nee, want Need for Speed brengt meer na- dan voordelen met zich mee. Dat de game geweldig oogt, klinkt en speelt, zorgt er gelukkig wel voor dat een deel van die irritatiepunten op de achtergrond wordt gehouden.

Icoontjes

Praktisch alle elementen van Need for Speed zijn overgenomen uit eerdere delen of andere racegames, maar met een flinterdun verhaaltje met real-life cut scenes probeert men de game toch een eigen smoel te geven. De techniek die ervoor zorgt dat jouw in-game auto verschijnt in deze cut scenes is mind-blowing, maar de hipsters die je om de twee seconden wat straattaal en een boks toewerpen (en je buiten de cut scenes aan de lopende band blijven bellen), die ben je liever kwijt dan rijk. De vijf iconen die ik in mijn gamescomartikel al aanhaalde, blijken minder prominent aanwezig te zijn dan verwacht. In plaats daarvan staan jouw 'hippe' crewmembers voor de vijf manieren om te racen: snelheid, outlaw, crew, bouwen en stijl. Aan de hand daarvan verdien je ook REP, waardoor je voor iedere scheet die je laat punten kunt verdienen om te stijgen in level. Dat klinkt bekend in de oren, maar past prima in deze Need for Speed.

Upgraden tot je een ons weegt

Uiteindelijk draait het in een game als deze natuurlijk om het racen zelf. Dat voelt weer lekker arcade aan en is deze keer zelfs naar smaak te tweaken. In je garage kun je namelijk verschillende sliders van Drift naar Grip bewegen. Ga jij deelnemen aan een driftcontest, dan is het raadzaam om de sliders wat meer naar die kant te bewegen. Wil je juist als eerste over de streep komen in een point-to-point race, dan heb je wellicht wat meer grip nodig. Dat systeem is tof en verschillen zijn zeker merkbaar, vooral als je wat meer onderdelen van je racebak hebt geüpgraded, maar het is vervelend dat je voor iedere verandering in je afstelling terug moet reizen naar je garage.

Over upgraden en je garage gesproken, ook dat is weer een speerpunt van deze Need for Speed. Zowel op visueel als technisch vlak valt er voldoende te tweaken, waardoor je ook met mindere modellen races tegen rappe bolides kunt winnen en altijd in een unieke auto rondrijdt. Naarmate je meer missies volbrengt en een hoger level bereikt, krijg je de mogelijkheid om nieuwe, betere onderdelen te kopen. Verstand van auto's is hierbij bovendien niet noodzakelijk, want meestal geldt 'hoe duurder, hoe beter'. Hierdoor heb je, naast de verplichte modellen, waarschijnlijk niet meer dan drie auto's nodig om de game uit te spelen (gelukkig maar, want er passen maar vijf auto's in je garage). Dat zorgt voor een band met deze paardenkrachtmonsters, maar verhult tegelijkertijd dat de game niet vol zit met de nieuwste supercars. Het aanbod is dus niet enorm, maar in mijn ogen wel toereikend en gevarieerd genoeg. Dat er in andere games honderden auto's zitten, betekent namelijk ook dat je er honderden in de showroom zal laten staan.

Donkere online wereld

De open wereld van Need for Speed, wat de fictieve stad Ventura Bay betreft, is niet enorm of enorm interessant, maar biedt genoeg plaats voor de verschillende events. Deze lopen uiteen van driftcontests tot circuitsraces en van gymkhana's tot time trials, waardoor er genoeg afwisseling is. Ook is er weer een politiekracht aanwezig, maar deze houdt zich erg op de achtergrond en vaak zal je hier alleen mee in aanraking komen tijdens outlawmissies. Tussen de missies door kun je lekker door de stad banjeren op zoek naar een aantal nutteloze collectibles. Toen ik na een tijdje spelen de ochtendschemering dacht waar te nemen, kwam ik bedrogen uit, want vervolgens werd het weer pikkedonker (wellicht ligt Ventura Bay in de noordpoolcirkel). Omdat er in de stad naast de missies weinig te beleven valt, is het fijn dat je naar iedere race kunt teleporteren.

Wil je een evenement starten, dan kunnen je vrienden daar eventueel ook tegelijkertijd aan deelnemen. Need for Speed is namelijk een game die altijd een internetverbinding nodig heeft. Persoonlijk vind ik dit tegenwoordig geen enorm probleem meer, mits dit iets toevoegt aan de spelervaring. Deze toevoeging is in Need for Speed echter minimaal. Zo kun je slechts met zeven anderen in Ventura Bay bivakkeren, is het een heel gedoe om al je vrienden in dezelfde crew te krijgen en wil natuurlijk niemand met je meespelen als én van beide partijen al aanzienlijk verder in de game is. Ook kun je willekeurige medespelers uitdagen voor een spontane race, maar daarvoor moet je wel recht achter of naast ze rijden, waardoor je ze dus eerst helemaal op moet gaan zoeken. Over alle onlinemogelijkheden lijkt men niet te hebben nagedacht, want het had zo veel effectiever kunnen werken en de game had ook prima offline speelbaar kunnen zijn. Als klap op de vuurpijl zijn er geen mogelijkheden om even snel traditionele multiplayerpotjes te spelen. Gewoon een lobby in en met zén allen scheuren, dat is er in een altijd online-game schijnbaar niet meer bij.

Er mag gekwijld worden

Naast het feit dat het racegevoel in Need for Speed prima is, is de hele presentatie van de game om je vingers bij af te likken. De game oogt geweldig en klinkt eigenlijk net zo. De bolides grommen krachtig en iedere regeldruppel spat van je wagen af. Daarnaast kun je, mits je motor even stil is, genieten van een zeer gevarieerde soundtrack die perfect bij de game past. Dit spektakel brengt echter wel hier en daar wat technische instabiliteit met zich mee, voornamelijk in de vorm van framedrops (vooral op snelheden boven de 300 kilometer per uur) en pop-up, en ook de AI is op momenten twijfelachtig te noemen (rubber banding). Gelukkig komen deze mindere punten in de kleine 15 uur die je nodig zal hebben om de game uit te spelen niet al te vaak naar voren.