Review: South Park: The Fractured but Whole PlayStation 4

De rust is wedergekeerd in het kleine, rustige bergstadje. Het gevecht om The Stick of Truth is beslecht en South Park wordt in een goede nachtrust gedompeld. Gelukkig duurt dat niet al te lang, want zoals we allen weten is South Park alles behalve rustig. Dit keer vechten we niet als jonkmaagden, stoere ridders, en magiërs, maar als coole superhelden. Obsidian staat niet langer aan het roer van South Park: The Fractured But Whole. En terwijl de misdaad buiten toeneemt, kan ik mijzelf enkel afvragen: is dat de juiste move geweest?

Superheroes, Assemble!

Het verhaal speelt zich niet lang af na South Park: The Stick of Truth. De kinderen zijn namelijk nog bezig met hun middeleeuwse speelkwartier en de introductie is dan ook erg grappig neergezet. Jij wordt wederom wakker als The New Kid. De nieuwkomer in het pittoreske dorpje die van zero naar hero ging tijdens het vorige avontuur. Je bent nog steeds hero, totdat Cartman plots verschijnt als The Coon. Al snel worden de zwaarden neergegooid en is iedereen het spelletje zat. Weg status. Gelukkig krijg je alle tijd om deze status weer op te bouwen. Dit keer doe je dat echter als een masked vigilante. Wat voor superheld je bent, mag je zelf bepalen. Aanvankelijk krijg je keuze uit drie types, maar dankzij je "tragische" achtergrondverhaal speel je er al snel meer vrij.

Jij, als nieuweling zijnde, bent de perfecte kameleon. Jij bent diegene die het zowel met The Coon and Friends als de Freedom Pals kan vinden, en uiteindelijk ook degene die alle shit moet oplossen. Dat ben je namelijk vooral aan het doen. In eerste instantie ben je onderdeel van Coon and Friends die op zoek zijn naar Scrambles de kat om zo honderd dollar beloningsgeld op te halen. Echter blijkt er al snel meer mis in het stadje. Hommeles is op komst en de superhelden gaan het oplossen, daar zijn het immers superhelden voor. South Park is wederom erg mooi weggezet en de laatste updates zijn natuurlijk doorgevoerd. Zo is het verwoeste SoDoSoPa een thuishaven voor zwervers en Kenny's familie, en staat PC Principal geen enkele micro-agressie toe.

Ras, kleur, seksuele geaardheid en kledingpartijtjes

South Park zou South Park niet zijn zonder constant op een zijden draadje te lopen. De afgelopen seizoenen zijn naar mijn mening steeds minder goed, maar ik moet zeggen, South Park: The Fractured But Whole heeft zo zijn hilarische momentjes. Een superheld heeft natuurlijk een ijzersterke achtergrond nodig. Wie ben je in het dagelijkse leven en hoe ben je aan je superkrachten gekomen? Deze vragen worden door de dorpsbewoners gesteld. Mr. Mackey loopt constant te hameren op je seksuele geaardheid en wat voor geslacht je nou hebt, terwijl The Coon constant medelijden met je heeft en je toch nog maar een klasse erbij geeft. Uiteindelijk doe je het echter niet voor jezelf. Je doet het voor de franchise, want wie heeft nou de beste superheldengroep, Coon and Friends, of Freedom Pals?

Een superheld heeft een eigen kostuum nodig. Gelukkig ontbreekt het daar niet aan in deze game. Terwijl je de stad afstruint, verzamel, koop en craft je diverse kledingstukken en buffs. Zo kan je een eigen pak samenstelling die tot de meest absurde combinaties kan leiden. Cartmans evil sikje, of Butters chinballs? Natuurlijk zitten die erin! De hele game zit vol met verwijzingen naar het verleden en dat is wat dit tweeluik zo charmant maakt. Alle Chinpokemon zijn verzameld, maar niet getreurd. De stad ligt vol met andere dingen. Zo ga je op zoek naar die vervelende, doch hilarische, Memberberries en verzamel je Yaoi-art van Craig en Tweek. South Park: The Fractured But Whole is een direct vervolg, maar nieuwkomers hebben er niet veel last van. Er wordt namelijk niet veel teruggedacht aan eerdere gebeurtenissen, afgezien van het begin, en de game is hierdoor vrij opzichzelfstaand. Wil je toch het eerste deel spelen, dan is er goed nieuws. South Park: The Stick of Truth zit er namelijk gratis bij voor de nieuwe consoles!

In hokjes denken

Obsidian heeft in The Stick of Truth een solide gevechtssysteem neergezet. In dit deel voegt Ubisoft daar wat dingen aan toe, waarvan de 'n naar mijn mening wat beter uitpakt dan de ander. De combat is nog altijd turn-based waarbij de teamleden en tegenstanders om de beurt aanvallen. De scheetkrachten zijn niet langer combat gerelateerd en dienen nu als time travel mechanics. Je zet hiermee bijvoorbeeld tijdens een gevecht of in de open wereld de tijd stil, of maakt iets ongedaan waardoor iemand zijn beurt verliest of objecten terug op de plaats worden gezet. Het wegvallen van de scheetkrachten is geen gemis, want in dit deel is er een breder scala aan aanvallen. Ieder archetype heeft zijn eigen moveset en je kunt vier aanvallen per teamlid tegelijkertijd in een battle meenemen. Drie daarvan zijn de gehele battle beschikbaar, en 'n is enkel beschikbaar wanneer de balk bovenin beeld de honderd procent bereikt. Deze balk vul je door de moves precies op tijd kracht bij te zetten met een toets, of door te herstellen na een aanval van de tegenstander. Vervolgens kan 'n van de vier teamleden een verwoestende (of helende) aanval loslaten die gepaard komt met een cinematic.

De combat voelt in dit deel iets chaotischer aan en dat komt omdat de teams vaak erg groot zijn. Jij bent vrijwel altijd met z'n vieren terwijl de tegenstander veelal met flink wat meer zijn. Dat is in essentie geen enkel probleem, maar het speelveld is beperkt. Dit keer staan we namelijk niet direct tegenover elkaar, maar moeten we ons positioneren op een raster. Moves hebben een bepaald bereik en met een beetje strategie moet je je dus positioneren om de overhand te hebben. Niet mijn meest favoriete mechanic, maar het doet wat het moet doen. Dat raster laat je echter wel nadenken over de opstelling van je team. Je kunt drie buddy's meenemen en drie dezelfde, bijvoorbeeld beserkers (tanks), werkt niet. Je moet dus een samenstelling maken met ranged, healing en status effect buddy's. Uitproberen is het sleutelwoord, want er zijn flink wat opties.