Review: Steelrising - Stijlvol, maar gebrekkig Xbox Series

Ik heb dit jaar menig metropool mogen bezoeken. Ja, ik ben er flink op uit geweest. Zo heb ik onder andere de steden Keulen, Leiden en Antwerpen bezocht. Er is echter één specifieke wereldstad die mij het meeste bijbleef. Die stad heet Parijs. Ik kon mij goed herinneren hoe ik en mijn gezelschap door de vuile straten heen banjerden. De Eiffeltoren, het Louvre en meer kwamen op ons pad en het was een rijke ervaring. De mensen daar waren bijzonder vriendelijk en sociaal. Tuurlijk heeft de wereldstad zijn mankementen, net zoals de game van vandaag: Steelrising. Ja, iemand is de olie vergeten te smeren, want Steelrising piept en kraakt als een malle. Het weet zich in een bijzondere tijdsperiode te vestigen, maar is het concept voldoende voor een leuke game?

Met de Franse slag

In Steelrising speel je als Aegis. Je bent de stalen bodyguard van Marie Antoinette van Oostenrijk. Je weet wel, die Franse koningin. Wanneer Lodewijk XVI op brute wijze de Franse Revolutie verhindert met zijn robotleger, is het aan jou om een einde te maken aan de waanzin. Steelrising scoort punten door het interessante tijdsvak. Als je opgelet hebt tijdens geschiedenis, dan ga je een aantal personages herkennen. Het gebeurt niet elke dag dat je in contact komt met de sleutelfiguren van Frankrijk tijdens de 18e eeuw. Het is daarom een beetje jammer dat de dialogen en verhaal zelf niet al te best zijn. Elke interactie met zo'n figuur is samen te vatten in de volgende stappen: ze schrikken van je, ze zijn verbaasd dat je kunt praten en vervolgens vertellen ze hun hele achtergrondverhaal en doelen in het leven. Gast, ik ken je net twee minuten, laat mij erbuiten! Het voelt allemaal erg statisch en onnatuurlijk aan.

Parijs verkennen is prima te doen, zeker als je de toeristische route neemt. Zo kom je langs het Louvre of spring je op de bootjes die in de Seine drijven. Het is echter een beetje eentonig, want alles staat in de fik of is ingestort. Ontwikkelaar Spiders heeft veel tijd gestoken in de stijl van Steelrising. Parijs mixen met een Steampunk-achtige design zorgt voor opvallende visuals. Ondanks dat er met de stijl veel punten worden binnengehaald, moet ik die meteen weer afpakken. Steelrising is namelijk niet moeders mooiste. Omgevingen kunnen ermee door, maar de personages zelf komen uit het PlayStation 2-tijdperk. Wat ook niet erg fijn is, is dat de animaties ontzettend stijf aanvoelen. Ik ben bewust dat je speelt als een cyborgachtig wezen, maar zelfs dan gaat het te ver. Het voelt alsof je telkens half over de grond zweeft en dat er geen centraal gewichtspunt aanwezig is. Ja, qua animaties is het niet al te best. De protagonist zelf, maar ook de NPC's en sommige vijanden bewegen zich niet erg sierlijk voort. De kers op deze zure taart moet wel de audio zijn. De gratis stock sounds hoor je constant en je oren worden gewoon niet met respect behandeld. Soms zit er een aardig nummertje tussen tijdens een baasgevecht, maar al het ander audiowerk is echt ondermaats. Jammer, want qua denkwerk en kunstzinnigheid kan Steelrising er echt wel mooi uitzien. Het faalt echter op de technische kant van het verhaal.

Puppets in Paris

Goed, het ziet er voor Steelrising op het audiovisuele aspect dus niet al te best uit. Gelukkig kan ik nog even doorlullen over de stijl van de game. Deze komt namelijk het beste tot zijn recht bij de vijanden. De designs zijn goed doordacht en tonen de bruutste kant van de Franse Revolutie. Wie wil er nou niet tegen een guillotine gemixt met Optimus Prime vechten? Tijdens je reis door Parijs kun je genoeg wapens en gear vinden. Dit verschilt tussen grote hamers gemaakt van wetboeken tot revolvers die ijzige kogels afvuren. Binnen no-time kun je je arsenaal uitbreiden en aan de slag gaan met alles wat de Franse Steampunk te bieden heeft.

Ondanks de grote hoeveelheid wapens en gear waar je uit kunt kiezen, kan dit niet een groot probleem maskeren. De combat zelf voelt simpelweg niet al te best aan. Vijanden communiceren vaak slecht naar de speler wat ze van plan zijn. Je krijgt geen signalen te zien of je uit de weg moet gaan of je nog even door kunt meppen. Er zijn voornamelijk twee kernaspecten wat Steelrising mist. Je hebt vaak het idee dat je wapens geen impact maken. Geen grote knallen van metaal op metaal, het voelt gewoon een beetje te lief. Begrijp me niet verkeerd, je wordt vaak zat tegen de vlakte gemept. Maar wat jij kan uitrichten, dat is vaak beperkt. Het volgende punt heeft daar ook mee te maken. Ik had nooit het gevoel dat er een goede flow in de gevechten zat. Het voelde stijfjes en ongemakkelijk. De beperkte animaties hadden hier een sterk aandeel in. Je krijgt wel de mogelijkheid om je stamina terug te verdienen, middels een systeem dat doet denken aan de 'perfect reload' van Gears of War. Dankzij dit systeem kun je nog een beetje terug in het tempo komen, maar vaak voelt de combat gewoon niet zo fijn aan.

Het is noch grond noch staal

Ik snap wat Spiders probeert te doen met Steelrising. Ik respecteer de authenticiteit die ze de game proberen te geven. Je levelt je personage en investeert punten in diverse stats, zoals gezondheid, stamina, schade, enzovoorts. Je rust bij je checkpoints uit en alle vijanden komen terug. Het metroidvania-achtige leveldesign is er, waar je mee dealt door telkens meerdere korte wegen te openen. Het is een pure soulslike. Het schiet echter op het gebied van gameplay dusdanig tekort. Het kan zich niet meten met de originele games die dit subgenre hebben voorgebracht en het heeft ook niet iets wat het bestaansrecht verantwoordt.

Is er dan niets wat Steelrising heeft om je te overtuigen? Het speelt zich af in een zeer interessant tijdsvak, dat we niet vaak gerepresenteerd zien in gameland. De designs zijn goed en misschien vind je toch wat vermaak in het uitproberen van de vele wapens. Er is nog een positief punt voor Steelrising: het is misschien een goede game als je dit subgenre voor het eerst wilt uittesten. Het heeft namelijk Assist Mode. Via deze modus kun je je eigen ervaring aanpassen. Mocht het nou allemaal écht net wat te moeilijk zijn, dan kun je via deze modus toch de game doorkomen. Zo kun je instellen dat je minder schade ontvangt, dat je je middelen niet kwijtraakt als je doodgaat, dat je makkelijk je stamina kan managen, enzovoorts. Als ervaren Souls-spelers zeg ik natuurlijk 'git gud'. Maar dit is een feature waar menig gamer al langer om gevraagd heeft en hierdoor is Steelrising wel één van de meest toegankelijke soulslikes.