Review: Tom Clancy's Rainbow Six Siege PlayStation 4

De Tom Clancy's Rainbow Six-serie heeft zich de laatste zeven jaar op de achtergrond gehouden. Destijds heb ik met veel plezier tientallen uren in Vegas 2 gestoken, maar met Siege slaat Ubisoft een andere weg in. Geen campagne, maar alles gericht op multiplayeractie en de vertrouwde Terrorist Hunt-modus. Tom Clancy's Rainbow Six: Siege is daardoor klein qua opzet en de game zet daar weinig tegenover om de geringe content goed te praten. Toch is de actie op momenten ongeëvenaard.

De eerste voorzichtige stap

Rainbow Six: Siege, wat dit keer een first-person shooter zonder coversysteem en met een lichte focus op destructie betreft, bestaat voornamelijk uit twee aparte componenten: de multiplayer en Terrorist Hunt. Toch begin je waarschijnlijk met Situations, waarin je het op verschillende maps in je eentje en met verschillende doelstellingen opneemt tegen een aantal vijanden. Dit kan je gerust zien als trainingsmissies, waarbij je kennismaakt met een aantal van de maps, een selectie Operators en een handjevol wapens. Fanatiekelingen kunnen in iedere Situation drie sterren behalen, die je krijgt voor het volbrengen van speciale objectives, maar de meesten zullen gauw doorgaan naar de twee hoofdmodi.

De volgende nog voorzichtigere stapjes

In de multiplayer strijdt je met twee teams van vijf tegen elkaar, waarbij het ene team verdedigt en het andere team juist de aanval kiest. Er zijn drie modi die afgewisseld worden, waarbij het draait om een gijzelaar, een bom of een gebied. Deze modi komen echter op hetzelfde neer: overleef en bereik een bepaald punt of roei het volledige vijandelijke team uit. Als verdediger zweet je continu, omdat je niet weet welke aanpak de aanvallende partij gaat hanteren. Als aanvaller zweet je tegelijkertijd ook continu, aangezien je niet weet waar de verdedigers zich bevinden en je altijd op de hoede moet zijn voor dodelijke gadgets.

Voordat dat aan de orde is, krijgt de verdedigende partij de tijd om de te verdedigen ruimte te voorzien van versterkingen, barricades en allerlei gadgets. In die tijd is het aan de aanvallende partij om met hun radiografische autootjes de boel te verkennen en het doel te vinden. Vervolgens is het tijd voor het echte werk. En met 'het echte werk' bedoel ik ook echt het echte werk, want alleen de juiste combinatie van oplettendheid, communicatie en tactiek gaat voor de winst zorgen. Is die combinatie enigszins aanwezig, dan is de multiplayermodus van Siege ongekend vet, en vooral, spannend! Daarmee kaart ik ook meteen het grootste minpunt van de game aan: zonder communicatie is er verdomd weinig aan.

Operatie Operator

De kern van Siege bestaat echter uit een twintigtal karakters, beter bekend als Operators. Tien aanvallende krachtpatsers en tien verdedigende spierbundels. Man, vrouw, sterk, zwak, snel, langzaam en allen met persoonlijke gadgets en unieke specialiteiten. De Operators vullen elkaar dan ook goed aan en iedere speler heeft daardoor ook echt een eigen taak binnen het team. Dat de meeste spelers dat momenteel nog niet helemaal begrijpen, wekt nogal eens wat frustratie op, maar dit is een game die na verloop van tijd vooral door doorzetters, die het vaak wel begrijpen, gespeeld gaat worden.

Terrorist Hunt

D' modus uit de vorige Rainbow Six-delen is gelukkig ook weer van de partij. Waar de naam voorheen nog veranderd leek te zijn, heet de modus nu toch gewoon weer Terrorist Hunt. Met maximaal vijf man, of gewoon lekker in je eentje, ga je de strijd aan met computergestuurde terroristen die vragen om lood in hun lichaam. Ook hier zijn er verschillende modi aanwezig: Terrorist Hunt Classic, Extract Hostage, Protect Hostage en Disarm Bomb. Vooral de Terrorist Hunt Classic-modus kon ik erg waarderen, aangezien deze met enige kennis en ervaring ook met minder dan vijf spelers te volbrengen is. In Terrorist Hunt kan je uitsluitend kiezen uit alle aanvallende Operators, wat ook hier wat extra tactiek met zich meebrengt.

De laatste stap (terug)

Dat is Tom Clancy's Rainbow Six: Siege. Een aantal trainingsmissies, een multiplayermodus en Terrorist Hunt. Dat voelt wat karig aan en met slechts tien maps (elf als je de elfde Situation meerekent) en een dertigtal wapens is ook dat niets om over naar huis te schrijven. Die maps zijn daarentegen wel tof en vrij gevarieerd, en ook de hoeveelheid wapens vind ik prima, maar het gebrek aan content begint op momenten te wringen. Dat er meer maps, operators en modi worden toegevoegd via gratis DLC, mag hier in mijn ogen geen excuus voor zijn. Bovendien vallen het levelsysteem en een aantal designkeuzes op dit soort momenten ook ineens door de mand.

Zo is de enige reden om waarde te hechten aan het levelsysteem het feit dat Ranked matches pas op level 20 vrijkomen, want verder speel je niets vrij door een hoger level te bereiken. Alle attachments koop je namelijk met Renown, de in-game currency, die vrij langzaam binnenloopt en alleen versneld je virtuele bankrekening opzoekt als je keiharde euro's neerlegt voor boosters. Deze microtransacties zijn onnodig en sommige elementen zijn tevens onnodig duur gemaakt om de speler indirect aan te moedigen toch wat extra geld in de game te stoppen. Daarnaast zijn ook bepaalde designkeuzes gewoonweg onverklaarbaar. Zo kan je niets aanschaffen zonder helemaal terug naar het hoofdmenu te gaan en zitten de matchmaking preferences verstopt in een verdwaald optiesmenu. Bovendien had ik graag wat meer vrijheid willen hebben bij het opstellen van mijn speelsessies in Terrorist Hunt. Zo zou ik graag op een eenvoudigere manier een map en modus kiezen en zou ik verdere variaties, zoals in Vegas 2 met het aantal terroristen, ook wel hebben gewaardeerd. Op gameplayvlak is het daarnaast dan weer raar dat je bijvoorbeeld geen vijandelijke wapens kunt oppakken of kogels uit kunt wisselen, iets wat in een 'realistische' game zoals Siege best verwacht mag worden. Het toont aan dat er ongelooflijk veel potentie in Rainbow Six: Siege schuilt, maar dat de game slechts op schaarse momenten daadwerkelijk een onuitwisbare indruk achterlaat.