Review: Toto Temple Deluxe Nintendo Wii U

Kort, klein, fijn, snel en leuk, zo zou ik Toto Temple Deluxe omschrijven. De game vraagt niet om veel voorkennis, maar des te meer om skills. In feite is de basis simpel en toch nog verslavend. Zo in het begin van de review moet ik jullie als lezer waarschuwen: er zit een kleine verslavingsfactor in de game, en ik ga jullie vertellen waarom.

Simpel is niet altijd slecht

Veel gamers willen games die eruit springen om hun complexiteit. Denk aan bijvoorbeeld Grand Theft Auto V, welke eruit springt om zijn vele kleine details en voornamelijk dingen die je pas later in de game opmerkt omdat ze niet direct opvallen, maar toch de game afmaken. Toto Temple Deluxe is absoluut niet uitgebreid en dat geeft niet. Wat de game 'mist' in complexiteit, maakt het helemaal goed met plezier. Je behoudt altijd de basis van vier spelers, een map en een doel. Zo simpel kan het zijn. Daarbij is begrijpelijk dat de vraag gesteld wordt of dit niet saai gaat worden. Mijn antwoord daarop is ja en nee. Ja, omdat het inderdaad een zekere maat van eentonigheid is. Nee, omdat het plezier van elkaar verslaan toch wel de simpliciteit overstijgt. De gameplay zelf is uiteraard ook simpel, maar het werkt wel goed. Het bestaat uit bewegen, springen en aanvallen, maar meer heb je niet nodig in een game als deze.

King of the Goat

De game bevat twee speelmodi, Classic en Bomb. Daaronder is weer een subcategorie om elke modus te kunnen bespelen in een team, waarbij je dus 2vs2 krijgt. In classic is het doel bijzonder simpel en duidelijk, en dat is een geit met je meedragen en dit zo lang mogelijk volhouden totdat je langzaamaan drieduizend punten vergaart en daarmee dus wint. Tijdens het dragen van de geit verschijnen muntjes in het veld waarmee nog sneller punten te verkrijgen zijn. Het enige waarvoor je op moet letten, zijn de andere spelers die de geit willen afpakken om zelf punten te kunnen scoren. En daarmee doop ik deze speelmodus Classis om als "King of the Goat".

De speelmodus Bomb is feitelijk hetzelfde principe als Classic, alleen is het de bedoeling een bom te dragen in plaats van een geit. Deze bom heeft een bepaalde radius waarin spelers zich niet moeten bevinden als hij afgaat, maar ondertussen wel moeten proberen de bom af te pakken. Daarbij zijn er kleine power-ups om het spannend te maken. Ook al is daar niet veel van te verwachten. Elke power-up die je verzamelt, voegt weinig toe of duurt te kort om er profijt van te hebben. De enige power-up die in mijn ogen nut had, was de muntjesmagneet, altijd handig. Een klein detail welke mij erg vermaakte, was dat de bom een abstracte vorm van het welbekende Super Mario-lied afspeelde. Zodra deze bij de laatste noot was, ontplofte hij. Het zijn de kleine dingen die het leuk maken.

Maar dat was het wel weer

En het is misschien jammer, maar dat was de game in principe wel. Er zijn alleen nog een paar andere maps die je kan vrijspelen door aan wat voorwaarden te voldoen, maar dat is het dan ook wel. Er zit voor de rest geen progressie is en mist enige vorm van doelstellingen. Eigenlijk waar de game uitblinkt in simpliciteit en entertainmentwaarde, daar verliest het ook in uitdaging en de nood om verder te komen. Zie deze game dan ook als arcadegame die je snel met vrienden kan spelen als er even niks te doen is, dan als volledige game welke je in je eentje speelt met als doel hem uit te spelen. Dat gaat niet gebeuren namelijk.