Pokémon Pokopia - Nintendo geeft mij nachtmerries

Tijdens de meest recente Nintendo Direct zat ik klaar met hoopvolle verwachtingen. Ik weet immers dat de presentaties van Nintendo altijd wel een aantal verrassingen met zich meebrengen en er zit altijd wel iets bij waar ik hype van word. Misschien eindelijk nieuws over een nieuwe Animal Crossing? Maar nee, Nintendo besloot het podium te geven aan Pokémon Pokopia. En hoewel de naam al klonk als B-budget spin-off troep, werd de trailer alleen maar vreemder naarmate ik verder bleef kijken. Wat begon met een vleugje nostalgie, eindigde in pure nightmare fuel. Je kunt je dus wel voorstellen, Cloud is weer salty!

Het begin van de trailer was nog veelbelovend. Een vrolijke Ditto sprong in beeld samen met een Kanto Pokédex uit generatie 1. Mijn hart sloeg even over, want dit leek de opzet voor een gloednieuwe 3D Kanto-remake voor de Switch. Niet weer die halfbakken kleuter troep zoals Let's Go, maar een échte 3D remake van Red en Blue. Helaas zakte die hoop sneller in m'n schoenen dan een Geodude in het water. Wat volgde, was een reeks beelden die alleen maar vraagtekens opriepen en bij elke nieuwe scène mijn enthousiasme verder omlaag haalde.

Want waar ik hoopte op vertrouwde regio’s en klassieke gameplay, kreeg ik een experiment te zien dat eerder thuishoort in een slechte fangame. In plaats van de magie van Kanto opnieuw tot leven te brengen, kreeg ik een soort crafting-parodie met een goedkoop Pokémon-sausje eroverheen. Ik zag een combinatie van Animal Crossing, Dragon Quest Builders en Palworld, maar dan juist niet de positieve kanten van die games. Het was een aaneenschakeling van ideeën die niet samenkomen, alsof Nintendo met een dartpijl op een bord van hippe trends gooide. En die pijl belandde precies in het vakje "shit nobody asked for".

Maar het dieptepunt van de trailer, zonder twijfel, was het moment dat Ditto in een mens veranderde. Want what the helly?! Nintendo wil ons blijkbaar doen geloven dat jij als speler een mislukte menselijke vorm van Ditto moet besturen. Het resultaat is ronduit griezelig. Een gezicht met die beruchte scheve Ditto-glimlach, lange slungelarmen die bijna tot de grond komen, en een uitstraling die rechtstreeks uit een van mijn toentertijd door corona veroorzaakte koortsdromen komt. Het is eerder horror dan cozy en ik ga daar behoorlijk slecht op.

En dat is nog maar het begin van de logica die ontbreekt. In de trailer leer je moves van verschillende Pokémon die je vervolgens kunt gebruiken om te bouwen en te knutselen op je eiland. Maar waarom moet een zogenaamde mens-Ditto bubbels blazen of bladeren laten groeien uit zijn armen? Het zou veel logischer, leuker, ÉN LORE ACCURATE zijn geweest als je gewoon als Ditto speelde en direct transformeerde in de Pokémon die je ontmoette om zo vervolgens die moves te gebruiken. Dat was coherent geweest met het concept en had de vreselijk ongemakkelijke humanoïde verschijning vermeden. Nu voelt het alsof iemand bij Game Freak dacht: “Wat als we van een creepypasta een cozy game maken?” Nou Game Freak, doe maar gewoon niet.

Als er dan nog hoop was dat de gameplay gered zou worden door een strakke presentatie, vergeet dat ook maar. De graphics van Pokémon Pokopia ogen alsof ze rechtstreeks uit de recyclebak van oudere Switch-titels of zelfs eerder komen. Modellen die we al jaren kennen, textures die amper indruk maken of details bevatten, en een stijl die eerder goedkoop in plaats van charmant overkomt. Dit is niet wat je verwacht van een game die uitkomt in 2026 op de Switch 2. Het oogt eerder als een game die in het laatste stadium van de Nintendo 3DS is uitgekomen.

Begrijp me niet verkeerd, Pokémon mag best schattig en kleurrijk blijven. Dat is altijd een deel geweest van de charme. Het is tenslotte een franchise die is begonnen met een manga/anime, dus de visuele stijl mag dat best reflecteren. Maar schattig mag geen excuus zijn voor luiheid. De animaties van de verschillende moves die je kunt leren, zien er ongemakkelijk uit en het gebruiken van de crafting bench wordt erg lui geanimeerd met een wolkje ervoor. Als Nintendo en The Pokémon Company hiermee een nieuwe richting in willen slaan, dan hoort daar ook een frisse visuele identiteit bij. In plaats daarvan krijgen we een grafische downgrade die zelfs de meest nostalgische speler niet kan bekoren. Maar zijn we inmiddels iets anders gewend van Game Freak?

En dan is er nog de ironie van het hele verhaal. Nintendo heeft maandenlang met advocaten achter Palworld aangejaagd, omdat die game volgens velen en uiteindelijk ook Nintendo en The Pokémon Company zelf wel héél veel op Pokémon leek. En nu? Nu brengen ze zelf een game uit die verdacht veel trekjes van Palworld heeft. Natuurlijk zonder de wapens en survivalmechanics, want het moet wel kindvriendelijk en cutesy blijven, want hè, het is Nintendo. Maar het idee van gekleurde wezentjes verzamelen en gebruiken om te craften en bouwen op een eiland is verdacht bekend.

Het voelt haast alsof Nintendo Pokopia gebruikt als juridisch schild. Ofwel om de basis te leggen voor de aanvraag van nog meer patenten om nog meer rechtszaken tegen Palworld te beginnen, of die hele rechtszaak tegen Palworld is juist gestart omdat Nintendo stiekem gewoon zelf al die tijd een crafting Pokémon-game wilde uitbrengen. Goed, dit zijn misschien wel een beetje complottheorieën, maar ik steek graag de draak met Nintendo's ninja-advocaten. Sue me. Hoe dan ook, het resultaat is een game die zijn eigen identiteit mist. Het leent van alles bij games als Animal Crossing, Harvest Moon, Dragon Quest Builders en Palworld, met een goedkope B-merk Pokémon-skin erop geplakt, maar het bouwt niets nieuws of eigens op. Pokémon Pokopia is geen frisse start, maar een kapot gore cocktail van slechte ideeën, geserveerd door de meest huiveringwekkende player model die ik ooit heb gezien.

En ja, ik weet hoe dit klinkt. Ik strooi hier bakken zout over Pokémon Pokopia, maar tegelijkertijd ben ik de grootste hypocriet van allemaal. Ik ben een doorgewinterde Pokémon-nerd, dus ik ga dit griezelspel natuurlijk gewoon spelen zodra het uitkomt. Sterker nog, de kans is groot dat ik er honderden uren in wegzak en mezelf nog betrap op momenten van plezier. Een cozy game is namelijk gewoon een cozy game en ook daar heb ik een zwak voor. En misschien maakt dat het alleen maar erger, want diep van binnen weet ik dat ik gewoon plezier zal hebben aan dit misbaksel, terwijl ik het zo graag wil haten. Stay delulu, vrienden!