Retrospectief: Resident Evil 2

Wat weet jij nog van het jaar 1998? Ik niet heel veel, als ik heel eerlijk mag zijn. Maar goed, als er één ding is waar ik nog slechter in ben dan online gaming, dan is het wel gebeurtenissen en de bijbehorende jaartallen onthouden. Dat is een bewezen feit. Misschien komt het door Resident Evil 2, de traumatiserende game die in dat jaar bij mij voor menig fobie heeft gezorgd. Ik weet dat ik me sinds die tijd niet meer zo op mijn gemak voel bij Dobermanns, mijn arachnofobie een extra boost kreeg en het politiebureau ineens niet meer zo veilig aanvoelde. Met de remake van deze cultklassieker in het verschiet, lijkt het me wel eens leuk om even terug te kijken naar de 1998-versie. Wat weten we daar nu eigenlijk van?

Residentuh Eviruh Tuu

Allereerst heet Resident Evil 2 niet overal Resident Evil 2. In het land van herkomst - Japan, mocht je dat nog niet weten - gaat de game door het leven onder de naam Biohazard 2. Is dat een grote verrassing? Nou… nee. De eerste Resident Evil, die in 1996 al voor slapeloze nachten zorgde, heette in Japan ook al Biohazard. “Maar waarom heet die game dan niet gewoon overal Biohazard?”, zou je jezelf kunnen afvragen en ik kan je geen ongelijk geven. Het is namelijk niet zo dat we hier te maken hebben met een onuitspreekbare Japanse titel. Wat blijkt nou, het heeft alles te maken met het registreren van de merknaam in de VS, aldus Capcom’s Chris Kramer.

Capcom mag dan een grote jongen zijn en een leuk legal team hebben, wanneer een naam al geregistreerd staat, trek je gewoon aan het kortste eind. Laat dat nu in 1996 het geval zijn geweest met de naam Biohazard in de States. Op het moment van release bestond er namelijk in de VS al een of andere obscure DOS-game genaamd Biohazard. Ook speelde er in New York een of ander hardcore punkrock bandje met de naam Biohazard. Je snap dus wel dat het voor Capcom niet echt handig was om die naam vast te laten leggen aan de andere kant van de plas. Gezien RE1 draaide om niet al te gastvrije bewoners in een joekel van een landhuis, leek de naam Resident Evil volgens sommigen wel gepast. Chris Kramer vond uiteindelijk van niet, maar da’s vette pech voor hem.

De verloren versie 1.5

En dan is er nog het verhaal van de gigantische rewrite die de game gedurende diens ontwikkeling onderging. Want geloof het of niet, Resident Evil 2 zag er aanvankelijk heel anders uit, had een behoorlijk afwijkend verhaal en bevatte zelfs een andere protagonist. Deze massieve ommezwaai werd uiteindelijk bepaald door Yoshiki Okamoto, die het hele productieproces moest overzien. Producer Shinji Mikami wilde namelijk een einde breien aan Resident Evil en schreef het script dan ook zodanig dat het einde behoorlijk definitief was, maar Okamoto wilde van Resident Evil een langlopende serie maken. Doei script! Met behulp van screenwriter Noboru Sugimura werd er in no-time een nieuw script gepend. De basis bleef hetzelfde en de game speelde zich nog steeds af in een zombierijk Raccoon City, maar in RE1.5 was het politiebureau hypermodern en Umbrella al helemaal naar de klote en platgelegd vanwege illegale experimenten.

Wat personages betreft was er ook wel wat anders. Zo was Leon S. Kennedy wel van de partij, maar Claire Redfield niet. Aanvankelijk zou haar rol vertolkt worden door Elza Walker, een motorrijdende studente uit Raccoon City die even een lekkere vakantie in haar dorpje gepland had. In tegenstelling tot de gameplay die we kennen, zouden zij elkaar nooit tegenkomen en hadden ze ieder niet één, maar twee sidekicks. Leon werd bijgestaan door politieagent Marvin Branagh en een researcher genaamd Linda (de voorloopster van Ada Wong) en Elza kreeg hulp van Sherry Birkin en ene John. John zou uiteindelijk een winkelier genaamd Robert Kendo worden, waar je terecht kon voor al je wapengekletter. Nu we het toch over personages hebben, wist je trouwens dat de design artist van Leon, Isao Ohishi, inspiratie heeft opgedaan bij zijn bloedhond? Of dat Annette Birkin hevig is gebaseerd op Jodie Foster?

Redesign Evil 2

En ja, al die veranderingen brachten ook wat design- en ontwikkelproblemen met zich mee. De meeste gamers herinneren zich Resident Evil 2 vooral als de game met die gruwelijk onhandige tank controls, maar sommigen zullen zich ook nog heugen hoe goed deze eruitzag. Dat had een reden. Alle omgevingen waren namelijk pre-rendered, wat dus kon omdat Resident Evil te maken had met vaste cameraposities. Deze achtergronden werden ontworpen met behulp van software genaamd O2, waarbij elke achtergrond tot drie weken aan rendertijd in beslag nam. Alle zombies, maar ook de protagonisten, zagen er ietsjes minder florissant uit, maar ook dat had erger gekund. Veel erger. Zoals in Resident Evil 1.5.

De polycount was aanvankelijk veel lager, omdat men veel meer zombies tegelijk in beeld wilde krijgen. Meer zombies = meer angst. Maar ja, dan ga je wel dik inleveren op het aantal beschikbare polygonen. In de geschrapte versie waren alle models dus veel minder gedetailleerd. Toen besloten werd om de zombiecount wat omlaag te schroeven, kon er iets meer detail in Leon en Claire worden gestoken. Uiteindelijk werd er ook voor gekozen om visuele verwondingen in te ruilen voor het iconische “ik moet echt gruwelijk hard schijten” hand-op-de-buik-loopje en het gestrompel wanneer je echt op sterven na dood bent. Het hele last-minute redesignen zorgde er trouwens ook voor dat Ada Wong in geen enkele pre-rendered cutscene te zien is. Daar was simpelweg geen tijd meer voor.

Maar nu, iets meer dan twee decennia later, hebben we daar allemaal niet langer mee van doen. Leon en Claire raken gewoon lekker gruwelijk gewond, op detail wordt niet bespaard én we zien Ada Wong in cutscenes. Awwww yissssssss. Wat we nog meer gaan zien; veel bloed, ingewanden, gespleten hoofden, etc. Ik ben na die twintig jaar weer klaar om aangevallen te worden door Dobermanns, mezelf tussen big ass spinnen te wurmen en mezelf te laten onder kwijlen door die butt-ugly Lickers. Al dat geknaag aan mijn lijf, ledematen en nek zal wel weer wat oud zeer oprakelen, maar goed… gelukkig hebben we de herbs nog.