Series: Tomb Raider

Er gaat niets boven een gameverfilming om een wig te drijven tussen de fan en de cinefiel. In negen van de tien gevallen trekt de laatstgenoemde aan het langste eind, al moet ook deze vaak genoegen nemen met een middelmatige film. De enige verfilmde game franchise die écht beide kampen wist te behagen, is Tomb Raider, waarin de voluptueuze Angelina Jolie avonturierster Lara Croft op het witte doek gestalte gaf. Maar tijden veranderen, ook in de Tomb Raider-franchise. In 2013 besloot uitgever Square Enix te focussen op ‘de oorsprong' van Lara Croft, iets wat Warner Bros. nu ook met de filmreeks doet. Vanaf de eerste trailer wist de filmstudio een kloof te genereren die groter is dan die in Angelina Jolie's onderlip door haar in te wisselen voor de minder bedeelde Alicia Vikander. Nu de film in de bios draait is het tijd om te kijken op die kloof weer gedicht kan worden.

Not that kind of Croft

Met de introductie van de Zweedse Vikander (bekend van o.a. The Danish Girl en Ex Machina) breekt ook voor Tomb Raider een nieuw tijdperk aan, eentje die op het eerste oog parallel langs de game franchise loopt. Tieten en schieten is anno 2018 van de baan. Regisseur Roar Uthaug verkiest voor een ‘origin story' en laat de kijker kennismaken met een onbeproefde Lara Croft, die haar dagen slijt als fietskoerier die in haar vrije tijd te vinden is in de MMA-ring. Haar vader, de door Dominic West vertolkte Sir Richard Croft, heeft ze in geen zeven jaar meer gezien, te danken aan een van zijn mysterieuze zakentripjes. Waar hij is weet ze niet, maar vrijwel iedereen waant hem al jaren dood. Om het Croft-emperium draaiende te houden dient Lara een erfenis te tekenen en daarmee te erkennen dat pa Croft dood is.

Wanneer de notaris - een korte bijrol van Derek Jacobi - Lara een Japanse puzzeldoos overhandigt die haar toegang geeft tot papa's geheime vertrekken, gloort de hoop dat deze nog leeft. Dit doet Lara besluiten om huis en haard te verlaten en in vaders voetsporen te treden, waarmee ze en passant de wens van pa negeert. Zijn laatste bevinding - de tombe van de Japanse koningin Himiko op het eiland Yamatai - dient namelijk koste wat het kost verhuld te blijven voor megaconcern Trinity en Sir Croft gebiedt zijn dochter dan ook om al zijn research te vernietigen. In plaats daarvan reist Lara stug af naar Yamatai met behulp van een dronken Japanse schipper (Daniel Wu) die voor een stapeltje biljetten zijn schuit wel door de dodelijke Devils Sea wil banjeren. Als je de game Tomb Raider uit 2013 hebt gespeeld - of de trailers van de film al hebt gezien - weet je hoe dat eindigt. Storm, schipbreuk, lekker berooid op een eilandje. Helaas voor Lara is Trinity er ook al en die vinden de komst van jonge Lara maar al te handig.

Lara versus de rest

Laat ik eens beginnen met de vrees van de doorgewinterde fans van de Tomb Raider-films; hoe doet Vikander het als Lara Croft? Met enige zekerheid kan ik je garanderen dat Alicia Vikander als een van de weinigen haar rol met overtuiging weet te brengen, zij het niet dat het script haar niet veel kans geeft om echt te schitteren. Lara is dan ook de enige die echt een backstory krijgt, waardoor het makkelijker is om iets van binding te creëren. Het eerste half uur zien we vooral een Lara die laat zien waar haar conditie vandaan komt, wat haar klim- en klauterpraktijken later in de film wat geloofwaardigheid geven. Wie ook screentime krijgt, is Dominic West in de rol van ‘verloren vader' Richard Croft. Zijn rol werkt daarentegen aardig irritatie opwekkend, wat te danken is aan de constante flashbacks naar Lara's jongere jaren. We zien West in die flashbacks alleen maar vertrekken naar het buitenland, waardoor je je sterk begint af te vragen waarom Lara überhaupt een band met hem heeft. Daarnaast is Wests acteerwerk ook behoorlijk subpar en met vlagen een Razzy-nominatie waardig. Van de handkusjes a la Hunger Games en het constante “daddy loves you” gaat naar verloop van tijd de lol wel af.

De derde grote rol is weggelegd voor Walton Goggins (Hateful Eight, Maze Runner: Death Cure, Sons of Anarchy), die Trinity's überslechterik Mathias Vogel mag vertolken. Goggins doet vooral de hele film wat hij moet doen; de stereotype huurling uithangen. Van hem wordt dan ook geen diepzinnigheid verwacht, al hint het plot veelvuldig naar de reden voor zijn aanwezigheid op Yamatai. Daarmee hoopt Uthaug een beetje sympathie te kweken bij de kijkers, maar slaagt daar totaal niet in. In de ogen van de toeschouwer is Vogel niet meer dan een ongewassen schietgrage schatgraver die niet maalt om een dode arbeider meer of minder. Het is dus niet geheel aan Goggins te wijten dat dit geen glansrol is geworden, al heb ik hem in andere films/series zeker met meer overtuiging zien spelen.

Oh ja, we moeten een tombe raiden...

Het acteerwerk daargelaten, met de opzet van Tomb Raider is helaas ook wel wat mis. Ik vergeef het Uthaug dat hij de eerste helft van de film benut om van Lara een geloofwaardig personage te maken, maar voor de rest is de balans in het verhaal behoorlijk zoek. Tomb Raider voelt voor een groot deel aan als een film over een meisje met daddy issues, wat te wijten is aan de constante flashbacks. Zelfs wanneer het scenario zich naar Yamatai verplaatst - waar je zou verwachten dat het tombes verkennen echt begint - sleept dit voort. Gelukkig wordt dit familiedrama afgewisseld met imposante actiescènes, de uit de game bekende survivaltaferelen (o.a. het bijna uit elkaar donderende vliegtuigwrak boven een waterval) en het enige moment waarop je het echt even met Lara te doen krijgt; het moment waarop ze noodgedwongen haar eerste kill claimt.

Maar, zoals de titel van de film doet vermoeden, er moet ook nog een tombe verkend worden. In Tomb Raider blijft het helaas ook maar bij één tombe en wel degene waar het lichaam van de mythische koningin Himiko opgebaard ligt. Hoewel de scènes in deze tombe niets laten zien wat een Indiana Jones-film jaren geleden niet beter deed, vormen deze wel het hoogtepunt van de film. Het is daarom ook extra spijtig dat de film hier grotendeels van verstoken blijft. Het puzzelen en survivalen in de eeuwenoude krochten van Himiko's persoonlijke hel dienen slecht een bijrol wanneer je dit afweegt tegenover de actiescènes en de “daddy loves you”-handel. Erg jammer, want de potentie om van Tomb Raider een échte Tomb Raider-ervaring te maken wordt hiermee behoorlijk teniet gedaan.

Eindoordeel

Ik kan na het zien rollen van de end credits concluderen dat Tomb Raider onder het rijtje vermakelijke actiefilms gezet kan worden, maar niet onder geslaagde gameverfilmingen. Daarvoor is de balans gewoon te ver zoek. Ik persoonlijk mis Jolie niet heel erg en moet bekennen dat Vikander voor het grootste gedeelte haar rol overtuigend weet te brengen, op de enigszins cringeworthy laatste scène na. Dat er een sequel gaat komen. verraadt deze scène ook al soort van. Ik hoop alleen dat deze zich wat meer op het daadwerkelijk tomb raiding gaat focussen en wat minder op de randzaken. Voor nu winnen de cinefielen deze ronde. Tijd voor de fans om hun fix te krijgen.