Absolum review - Een vermakelijke roguelite

Ah, de roguelites. Dat uitdagende genre waarin je telkens opnieuw begint, maar waarin kleine aanpassingen kunnen resulteren in grote verschillen voor de uitkomst. Wanneer je sterft moet je weer helemaal opnieuw beginnen. Ik was rijkelijk laat betrokken bij het genre, maar mijn kennismaking begon met Hades. Later volgde voor mij Cult of the Lamb en toen werd het al gauw een van mijn favoriete genres. Nu mocht ik aan de slag met Absolum. Deze roguelite en beat 'em up trok direct mijn aandacht en ik wilde de wereld maar wat graag ontdekken.

Een wereld verwikkeld in oorlog

Absolum speelt zich af in de wereld van Talamh, een plek waar magie lange tijd de boventoon voerde. Dat veranderde toen een aantal tovenaars per ongeluk een catastrofe veroorzaakten met hun spreuk. De gewone bevolking wantrouwde vanaf dat moment alles wat bovennatuurlijk was en koning Azra speelde handig in op die angst. Dit deed hij door zoveel paniek te zaaien dat de niet-magische wezens in opstand kwamen om magie voorgoed uit te roeien. Zodra je avontuur begint is dat bijna gelukt, maar Galandra en Karl weten hun moeder Uwcha net op tijd uit de handen van de kwaadaardige koning te redden. Samen met vier rebellen staat Uwcha op om het regime van Azra omver te werpen. Het verhaal is interessant en zit vol mysterie, waardoor je precies wil weten wat er allemaal gebeurde tijdens de catastrofe en wat er precies voor heeft gezorgd dat Azra zo vijandig is ten opzichte van magie.

De personages zijn stuk voor stuk intrigerend en behoren tot de magische rassen die Talamh herbergt. Absolum biedt een podium voor vier verschillende hoofdpersonages. Galandra is een elf, Karl een dwerg, Cider is een samensmelting van een mens en een pop en Brome een antropomorfe kikker met magische krachten. Ieder hebben ze hun eigen unieke eigenschappen en vechtstijl. Zo is Galandra vooral bedreven met de vuisten en haar zwaard, veroorzaakt Karl brute destructieve kracht, is Cider bedreven in de snelle vechtkunsten en moet Brome het vooral hebben van zijn magie. Het is geweldig om de wereld telkens opnieuw te verkennen met de verschillende personages, om zo te ontdekken welke stijl het best bij je past.

Een verslavende, uitdagende gameplayloop

Een van de leukste aspecten van roguelites is de constante drang om beter te worden. Als je in Absolum verliest, dan moet je weer helemaal opnieuw beginnen. De wereld zit barstensvol met monsters en bazen die je terugsturen naar je moeder. Toch blijf je vooruitgang boeken. Tijdens elke run moet je door gebieden die sterk op elkaar lijken. Bij kruispunten kies je welke richting je vervolgens op wil gaan. Begin je bij het Goblinkamp? Of neem je de route via het mensendorp? Elke route heeft unieke vijanden, bazen, locaties en NPC's. Het is fascinerend hoe anders elke route aanvoelt, maar na meerdere runs merk je dat het al snel een herhaling van zetten is. Vooral in het begin leer je al snel wat je op je route kunt verwachten: wanneer verschijnen de bazen, wat is de ligging van de healing checkpoints enzovoorts. Dat voelt een beetje zonde. In andere games binnen dit genre weet je vaak niet precies wat je te wachten staat en die onvoorspelbaarheid ontbreekt af en toe in Absolum.

Ondanks het wat herhalende karakter ben ik verrast door hoeveel plezier ik beleef aan het spelen van Absolum. De game schotelt je een interessant verhaal voor met unieke personages en een fijne - al zij het wat herhalende - gameplayloop. De game ziet er ook gewoon erg goed uit. De art-stijl lijkt rechtstreeks uit een of andere animatieserie te komen en dat is misschien ook best wel logisch, want Dotemu heeft al bevestigd dat er ook wordt gewerkt aan een animatieserie. Of je je nu bevindt in het dorp, de mijngangen of het Goblindorp, elke omgeving ziet eruit alsof je naar een schilderij aan het kijken bent en zit boordevol details. Er is goed aandacht besteed aan het ontwerp van de verschillende personages en aan die van de diverse bazen in het bijzonder. De bosses zien er namelijk stuk voor stuk erg gaaf uit. Door de toffe art-stijl en designkeuzes word je nog beter in het verhaal getrokken en dat komt de immersie ten goede.

Een fijne ervaring

Dat de game er goed uit ziet is allemaal leuk en aardig, maar je wil natuurlijk ook dat het allemaal lekker loopt. Dat is bij Absolum absoluut het geval. De besturing voelt goed aan en biedt veel mogelijkheden voor combat. Je beweegt je voort met de linker joystick en voert verschillende aanvallen uit met de A, B, X en Y-knoppen. Voor speciale aanvallen wend je je tot de ZR en ZL schouderknoppen. Met R kun je met andere personages praten of objecten oprapen. Dat laatste is wel even wennen, want in dit soort games is het vaak de A-knop waarmee je acties als praten kunt uitvoeren, maar gezien de focus in deze game erg op de combat ligt is het een begrijpelijk keuze. Door de knopindeling voornamelijk op de combat te richten zijn alle primaire bewegingen binnen handbereik. Waar de basisaanvallen met X en Y worden uitgevoerd, zijn de A en B knoppen vooral ingericht op verplaatsing door respectievelijk te dashen en springen. Dat is vooral prettig in de gevechten tegen de bazen, want daar moet je verschillende vaardigheden zien te combineren om je strategie goed tot zijn recht te laten komen. De bazen bieden naast een tof design ook een aardige uitdaging, waarbij onder andere de ondode dwergenkoning The Underking het mij knap lastig heeft gemaakt.