Review: Minecraft: Story Mode - Episode 8: A Journey's End? PlayStation 4

Eindelijk, de laatste episode van Minecraft: Story Mode is aangebroken. Jessie en haar vrienden mogen naar huis. Tot dusver is het een wisselvallig avontuur. Het gevecht tegen PAMA van episode zeven vond ik vermakelijk, maar bij Sky City en de White Pumpkin kon ik alleen met mijn ogen rollen. Ik hoop op een waardige finale. In de trailer zag ik al iets van een arena voorbijkomen welke een spetterend einde beloofde. Tijd om jullie mee te nemen in Minecraft: Story Mode - Episode 8: A Journey's End?

Mogen we nu eindelijk naar huis?

Met Harper aan je zijde ga je het laatste avontuur in. Zij opent een verborgen gang in de Portal Corridor waarachter een eindeloze trap schuilt. Middels enkele gesprekken krijg je het vermoeden dat Harper wellicht niet helemaal betrouwbaar is. Dit bevestigt zij door jou en je vrienden een afgrond in te mieteren. Je belandt in de beloofde arena waar het een chaos van jewelste is. Gladiatoren en deelnemers gaan elkaar te lijf. Het is kantje boord, maar je weet aanvallen en rondvliegend dynamiet te vermijden en krijgt de keuze om 'n van je vrienden te redden. De ander valt naar de bodem en wordt verpulverd. Maar geen nood! Er zijn respawnzones. Nu hoeven de verliezers alleen in een mijn te werken totdat zij, mogelijk, weer mee mogen doen aan de gevechten. Winnen is namelijk de enige manier om terug naar huis te kunnen. Uiteraard is dit ook precies wat Jessie en haar compagnons proberen te doen.

In een krap anderhalf uur maak je kennis met de leiders en tevens Old Builders, Hadrian, Mevia en Otto. Otto is een redelijke vent, maar Hadrian is vrij sadistisch en heeft er geen moeite mee de regels om te buigen zodat het de leiders beter uitkomt. Je eist de Atlas, waarmee je naar huis kan, maar dit wordt uiteraard geweigerd. Maar als je wint, krijg je de Atlas - als Hadrian zich aan zijn woord houdt tenminste. De rest van het avontuur bestaat uit het bezoeken van Competitors Village waar held Tim vereert wordt, het uitvoeren van kleine wedstrijden, welke te vergelijken zijn met The Hunger Games, een hereniging met oude vrienden en een eindgevecht. Ik ga het einde niet voor je verklappen, maar erg verrassend is het allemaal niet.

I'm not your friend, brah!

Het verhaal van Episode 8: A Journey's End? is, net als alle andere episodes, oppervlakkig, rechtlijnig en voorspelbaar. Enkele momenten trok ik verbaasd mijn wenkbrauwen op, maar al snel zorgden gaten in het verhaal of een kinderlijke twist voor ergernis. Er zijn geen prikkelende gesprekken of zenuwslopende intriges. Natuurlijk moet ik hierbij rekening houden dat de gameserie, hopelijk, voor kinderen is bedoeld, maar een beetje diepgang kan volgens mij geen kwaad. Het verhaal hoeft van mij geen woeste zee te zijn waarbij je op het puntje van je stoel zit. Echter kabbelt dit verhaal niet eens als een gemoedelijke rivier. In plaats daarvan voelt het alsof je in een vijver met stilstaand water zit en er een zwerm muggen om je hoofd heen zoemt.

Tevens zijn de karakters vlak. Enkele van je vrienden zijn nog wel in staat een fatsoenlijk gesprek te voeren, maar de rest is dommer dan dom. Sommige personages kunnen geen hele zinnen formuleren en 'uh'-en het hele gesprek door. De deelnemers zijn verdeeld in team, maar Nell, van het groene team, biedt je onmiddellijk hulp aan en belooft jou en je team niet langer aan te vallen. Wil je nog naar huis, Nell, of hoe zit het? Verder heb je slechts een paar inspirerende woorden nodig om de deelnemers en de gladiatoren er op te wijzen dat de Old Builders, en dan vooral Hadrian het vertrouwen niet waard zijn. Jaren aan indoctrinaties zijn in tien seconden te niet gedaan. Hoezee!

Niet anders dan anders

Over zaken als setting, gameplay en eventuele puzzels kan ik kort zijn; er is niets veranderd ten opzichte van de eerdere episodes - of andere videogameseries. Uiteraard had ik dit ook niet verwacht, maar hierdoor zijn oude frustraties wederom niet opgelost. Er zijn geen gesprekken en voor een arena spat de actie er niet echt van af. Andere episodes bevatten nog indrukwekkende gebouwen of omgevingen, maar ook dat vind ik ditmaal erg teleurstellen. De gevechten vind ik zelfs erg traag, trager dan anders. Voor mijn gevoel krijg ik zeeën van tijd om de benodigde knoppen, welke netjes voor je worden aangegeven, in te drukken. Verder zorgen vreemde camerahoeken ervoor dat ik geen fatsoenlijk beeld van de beschikbare omgeving kan krijgen.